Mendime MëngjesiShembull

6 Janar

Në botë do të keni shtrëngim.

Gjoni 16:33

Nëse do të mund ta hiqnim mënjanë për një çast perden e hollë që na ndan nga shenjtorët e përlëvduar dhe të hetonim shtegun përgjatë të cilit Perëndia i besëlidhjes i udhëhoqi në kënaqësitë e tyre të tanishme, sa pak përjashtime do të gjenim (nëse ka vërtet të tilla) nga deklarata e Jahveut: “Unë të kam zgjedhur në furrën e pikëllimit.” Të gjithë do të na tregonin për një kryq të caktuar, një sprovë personale, familjare apo të afërt e cila i shoqëroi çdo hap të udhëtimit, diçka që e bëri luginën ku ecën vërtet një “luginë lotësh” dhe të cilën e hodhën tej vetëm kur shpirti zhveshi petkun e mishit dhe u rrëmbye atje ku nuk ka më brenga e psherëtima. Populli i Perëndisë janë njerëz të pikëlluar. Hapi i parë që hedhin në jetën hyjnore është i lidhur me lotët e pikëllimit të perëndishëm; dhe, ndërsa vazhdojnë udhëtimin, pikëllimi dhe lotët karakterizojnë hapat e tyre. Ata pikëllohen në lidhje me trupin e mëkatit të cilin janë të detyruar ta mbartin me vete; pikëllohen për prirjen e tyre të përhershme për t’u larguar, për t’u tërhequr pas, për të jetuar më ulët se thirrja e tyre e lartë dhe e shenjtë. Ata vajtojnë për shkak se vajtojnë shumë pak; ata qajnë, sepse qajnë shumë pak; se, pavarësisht se kanë kaq shumë mëkat që banon brenda tyre, kaq shumë largime të mëdha, ata vajtojnë rrallë duke marrë pozitën e njeriut të përulur përdhe përpara Perëndisë. Në lidhje me këtë, ekziston pikëllimi i cili rezulton prej disiplinës së nevojshme të cilën dora korrigjuese e Atit që i do, ushtron pothuaj përditë mbi ta. Nën çfarë drite duhet të shihen të gjitha mundimet përveçse si shumë korrigjime dhe disiplinë të cilat ushtrohen nga Perëndia i tyre i besëlidhjes në mënyrë që t’i bëjë “pjesëmarrës të shenjtërisë së Tij.” Nëse shikohen nën ndonjë dritë tjetër, këto gjëra e çnderojmë Perëndinë, e trishtojmë Frymën, dhe kështu besimtari privohet prej bekimit të madh frymor për të cilin i ishin dërguar këto sprova.