Mendime MëngjesiShembull

9 Shkurt

Kjo sëmundje nuk është për vdekje, po për lavdinë e Perëndisë.

Gjoni 11:4

Stina e sëmundjes është edukimi i shpirtit. Gjatë kësaj kohe, shpaloset më tepër nga Perëndia, mësohet më tepër nga e vërteta e Tij sesa në çfarëdo rrethane tjetër. Sa mirë që shpaloset karakteri, përsosmëritë dhe qeverisja e Perëndisë në mendjen e personit përmes mësimeve të Frymës së të vërtetës! Pamjet e tij të mjegullta qartësohen, idetë e tij të papërpunuara rafinohen, idetë e tij të gabuara drejtohen; ai mediton për Perëndinë nën një dritë tjetër, e konsideron të vërtetën përmes një kanali tjetër. Por, efekti më i ëmbël nga të gjithë është përjetimi personal i Perëndisë në shpirtin e tij. Tani ai mund të thotë: “Ky Perëndi është Perëndia im, Ai është Ati im, Ai është pjesa ime përjetë”, fjalë sigurie të cilat, deri në atë çast, ishin të huaja për buzët e tij. Premtimet e Perëndisë nuk qenë përjetuar kurrë si kaq të çmuara, doktrinat e hirit nuk qenë dukur kurrë kaq të themeluara dhe porositë nuk kishin tingëlluar kurrë kaq detyruese dhe kaq shenjtëruese sa tani; këto janë rezultatet e bekuara të përqafimit të shenjtëruar të stinës së sëmundjes! Oh, çfarë krasitjeje u ka ndodhur degëve të tij jetësore! Sa shumë që është çliruar prej pretendimeve skllavëruese të thirrjes tokësore, nga lidhja e pashëndetshme me të mirat e krijimit, me krijesat, me botën dhe, çka është zvjerdhja më e madhe nga të gjitha, nga idhulli më i dashur: vetja! Ai hyri në atë dhomëz si njeri krenar, por u largua prej saj si fëmijë i vogël. Shkoi brenda saj me frymë të fortë zaptimi, lakmie dhe si rrëfyes me mendjen e botës, por doli prej saj me botën nën këmbët e tij: “Shenjtëruar Krishtit dhe Shenjtërisë së Perëndisë” ishin shkruar mbi ballin e tij dhe mbi gjithçka të tijën. Ai ka qenë afër përjetësisë! Ka hedhur një vështrim përtej velit! Ka shfletuar zemrën e tij! Është ballafaquar me Krishtin! Ka parë dhe ka ndjerë sa solemne ishte t’i afrohej portës së vdekjes, të hynte në praninë e Perëndisë dhe, nga ajo pikë e tmerrshme vizioni, ka medituar për botën, jetën dhe përgjegjësinë njerëzore ashtu sikurse janë dhe është kthyer si një frymë nga një botë tjetër, i veshur me gjithë solemnitetet e përjetësisë, për të jetuar tani si dikush që në realitet do të jetë atje shumë shpejt. Me të vërtet sëmundja e tij ishte “për lavdinë e Perëndisë, në mënyrë që Biri i Perëndisë të mund të përlëvdohet përmes saj”.