Mendime MëngjesiShembull

4 Shkurt

Ai Vetë i barti mëkatet tona në trupin e Tij mbi drurin e kryqit.

1 e Pjetrit 2:24

Çfarë lajmërimi i bekuar! Mëkati nuk urrehet më pak për shkak se është falur dhe është fshirë krejtësisht. Oh, jo! Lexues i krishterë, lëre Zotin të ta prekë zemrën me ndjesinë e dashurisë së Tij falëse, me sigurinë e faljes së Tij, dhe do të vazhdosh ta urresh mëkatin, ta vrasësh, ta braktisësh me vendosmëri dhe efektshmëri edhe më të madhe. A duhet që Biri i Perëndisë të bëhet Bir i njeriut në mënyrë që ata të cilët prej natyre janë bij të zemërimit të bëhen bij të Perëndisë? A duhet që Perëndia, Perëndia i përjetshëm, i ngrituri dhe i lartësuari, të përulet aq shumë sa të mishërohet, ta bëjë këtë gjë për mëkatarët, për mua, një mëkatar të mjerë dhe të pavlerë? Për të më shpëtuar nga mjerimi i përjetshëm, a duhet që Biri i Njeriut të vuajë në agoni e të vdesë, të vdesë në vendin tim, të vdesë për mëkatet e mia, të përjetojë një vdekje të mallkuar? Ah, o Zot, sa i madh duhet të jetë mëkati, sa i madh duhet të jetë mëkati im! Sa pak kam menduar për këtë gjë, sa pak kam vajtuar për këtë gjë, sa pak e kam urryer në vend që ta urreja ashtu si duhej! O Zot, sa i pështirë, sa krejtësisht i pështirë që jam! O Atë i mëshirës, a e fal këtë gjë? Kjo thjesht e bën edhe më të urryer. Kurrë, kurrë nuk do të mund ta falja veten time.