Mendime MëngjesiShembull

2 Shkurt

I Cili e përshkoi vendin duke bërë mirë.

Veprat 10:38

Do të përpiqem me shumë zell që t’ia ngulis në mendje lexuesit atë që Henri Martin e quajti “kënaqësia e të bërit mirë”. Pas përbashkësisë së drejtpërdrejtë me Perëndinë, burimi më i lartë e më i pastër i kënaqësisë që është hapur për ne mbi tokë gjendet në shprehjen e simpatisë njerëzore, në ushtrimin e bamirësisë së krishterë. Asnjë kënaqësi egoiste nuk ka sjellë ndonjëherë në zemër paqen, gëzimin dhe lumturinë që ka sjellë edhe një akt i vetëm mirësie ndaj tjetrit. Perëndia lumturon në ushtrimin e dashurisë së Tij të pakufishme. Engjëjt lumturojnë në përmbushjen e misionit të tyre bamirës dhe njeriu lumturon kur ndjenjat dhe dhembshuritë e tij shkojnë në kërkim të objekteve mbi të cilët të vendosen. Oh, çfarë kënaqësie është të largosh një pikëllim nga zemra, një rrudhë nga balli, një lot nga syri! Në të jetuarit për të mirën e të tjerëve, veçanërisht kur kërkon lumturinë e tyre frymore dhe të përjetshme, gjejmë një mjet të fuqishëm për nxitjen e perëndishmërisë jetësore në shpirtrat tanë. Feja e shumë prej popullit të Zotit është e sëmurë dhe e dobët, e ftohtë dhe e zymtë, thjesht për shkak se është tepër egoiste. A dëshirojnë të jenë më të zellshëm në shpirtrat e tyre? A dëshirojnë të përjetojnë më shumë në jetën hyjnore? A dëshirojnë të luftojnë me më tepër sukses frikën dhe dyshimet e shumta që i sulmojnë? A dëshirojnë të kenë një fe më të lumtur e më të gëzueshme, duke ecur më tepër në dritën e fytyrës së Zotit? Le të çohen, pra, dhe t’i futen punës në vreshtin e Zotit. Le të kërkojnë konvertimin e mëkatarëve të humbur, ngushëllimin e shenjtorëve të varfër, lehtësimin e mjerimit njerëzor në disa prej formave të tij të shumta dhe, kështu, njësoj si Mësuesi i tyre, do të bëjnë të mirën dhe do të jenë të përmbushur në përjetimin e lumtur të premtimit të çmuar për shpirtin e tyre: “Ti i del para atij që kënaqet në zbatimin e drejtësisë dhe kujtohet për Ty në rrugët e Tua.”.