Mendime MëngjesiShembull

26 Dhjetor

Sepse unë jam i bindur se as vdekja, as jeta, as engjëjt, as pushtetet, as fuqitë dhe as gjërat e tashme, as gjërat e ardhshme, as lartësitë, as thellësitë, as ndonjë tjetër krijesë, nuk do të mund të na ndajë nga dashuria e Perëndisë që është në Jezus Krishtin, Zotin tonë.

Romakëve 8:38-39

Dashuria e Atit shihet në faktin se na dha ne Krishtin, na zgjodhi në Krishtin dhe na bekoi në Të me çdo bekim frymor. Në të vërtet, dashuria e Atit është burimi i të gjithë mëshirës shpenguese të besëlidhjes për kishën. Ky është lumi ujërat e të cilit gëzojnë qytetin e Perëndisë. Sa në ankth ishte Jezusi për ta lartësuar dashurinë e Atit nga çdo dyshim dhe frikë e dishepujve të tij. “Nuk po them se Unë do t’i lutem Atit për ju; Ati Vetë në fakt ju do.” “Sepse Perëndia e deshi aq botën, sa dha Birin e Tij të vetëmlindurin.”

Te kjo dashuri duhet t’i gjurmojmë të gjitha bekimet që rrjedhin te ne përmes kanalit të kryqit. Kjo është dashuria e Perëndisë, e shfaqur, e treguar dhe e parë në Krishtin Jezus; Krishti nuk është origjina, por dhurata e dashurisë së Tij; nuk është shkaku, por treguesi i saj. Ah, sikur të shihnim barazinë e përsosur në dashurinë e Atit me dashurinë e Birit! Atëherë do të udhëhiqeshim për t’i ndjekur të gjitha mëshirat e Tij të tanishme dhe të gjitha veprimet e provanisë së Tij, pavarësisht sa sprovuese, të dhimbshme a të mistershme mund të jenë ato, deri te zemra e Perëndisë, duke parë kështu se të gjitha takohen në burimin e tyre: në dashurinë e përjetshme e të pandryshueshme.

Nga kjo dashuri nuk mund të ndahemi. “Çfarë do të na ndajë nga dashuria e Krishtit?” Apostulli sfidoi akuzat nga çdo armik dhe dënimet nga çdo anë, por asnjë akuzues nuk u çua dhe asnjë dënim nuk u shpall. Duke qëndruar mbi themelin e gjerë të veprës së përfunduar të Krishtit dhe mbi drejtësimin e plotë nga Perëndia, tani kryet e Tij u çuan në triumf mbi gjithë armiqtë përreth Tij. Por, është e mundur që, edhe pse në zemrën e besimtarit nuk ka frikë gjykimi, ende mund të ekzistojë një frikë e fshehur ndarjeje. Veprimet totale të Perëndisë ndaj kishës së Tij dhe trajtimi individual i shenjtorëve të Tij me raste mund të shfaqin dukjen e një dashurie të ftohur apo të një dhembshurie të pakësuar.

Epoka në të cilën u shkrua kjo letër ishte e mbushur me vuajtje për kishën e Perëndisë. Nëse në ndonjë periudhë apo ndonjë rrethanë të historisë së saj do të tregonte një shkëputje të lidhjes që e mbante me Krishtin, kjo do të ishte periudha dhe këto ishin rrethanat. Por, me siguri të bazuar mbi të vërtetën e lavdishme për të cilën ai kishte argumentuar, siguria e kishës së Perëndisë në Krishtin, dhe me bindje të frymëzuar nga kuptimi i afërt i lavdisë që do të shpërthente para syve të saj, me guximin më sypatrembur ai shpalli: “Sepse unë jam i bindur se as vdekja, as jeta, as engjëjt, as pushtetet, as fuqia dhe as gjërat e tashme as gjërat e ardhshme, as lartësitë, as thellësitë, as ndonjë tjetër krijesë, nuk do të mund të na ndajë nga dashuria e Perëndisë që është në Jezus Krishtin, Zotin tonë.”.