பயத்தை விட விசுவாசம்மாதிரி

அந்தஇரவுமேய்ப்பருக்குசாதாரணமானஇரவு – குளிர், அமைதி, வழக்கமானது. அவர்கள்சக்திவானோமுக்கியமானவர்களோஎன்றுகருதப்படவில்லை; எளிமையானதொழிலாளர்கள், தங்கள்வேலையைசெய்துகொண்டிருந்தவர்கள். அவர்கள்தங்கள்மந்தையைஇரவில்காத்துக்கொண்டிருந்தார்கள். ஆனால்திடீரென, எல்லாம்மாறிவிட்டது.

மகிமையால்நிரம்பியவானம்.
ஒருதூதரின்செய்தி.
பயத்தால்நிரம்பியஒருதருணம்.

மேய்ப்பர்கள்பயந்தனர், அதுஇயல்பே! இதுஅவர்கள்எதிர்பார்த்தசந்திப்புஅல்ல. ஆனால்தூதர்கூறியமுதல்வார்த்தைகள்அந்தஅச்சத்தைவெட்டிநுழைந்தன: “அஞ்சாதே.”

இதேவார்த்தைசகரியாவுக்கும், மரியாளுக்கும், யோசேப்பிற்கும்சொல்லப்பட்டது. மீண்டும்மீண்டும், தேவனின்அழைப்பு – பயத்தைவிடுவிக்க; ஏனெனில்புனிதமானதுநிகழ்கிறது.

எல்லாமக்களுக்கும்பெரியசந்தோஷத்தின்நற்செய்தி. நடுங்கும்கைகளுடனும், ஓடும்இதயங்களுடனும், மேய்ப்பர்கள்தங்கள்மந்தையைவிட்டுஓடிச்சென்றுநடந்ததைப்பார்க்கவிரைந்தார்கள். அவர்கள்பயம்அடங்கும்வரைகாத்திருக்கவில்லை; அவர்கள்நகர்ந்தார்கள்.

நம்பிக்கைஎன்றால்நாம்ஒருபோதும்அஞ்சமாட்டோம்என்பதல்ல. அதுதேவனைநம்பி, அஞ்சினாலும்முன்னோக்கிசெல்லும்தைரியம். வேதத்தில்எங்கும்இப்படிப்பட்டதைரியமானகீழ்ப்படிதல்காணப்படுகிறது. எஸ்தர், தன்உயிருக்குஆபத்தானநிலையிலும்ராஜாவைஅணுகினார். தானியேல்பசித்தசிங்கங்கள்காத்திருந்தபோதிலும்ஜெபித்தார். மரியாs, அதன்விலைஎன்னவென்றுஅறியாமலேயேதேவனுக்கு “ஆம்” என்றார். ஒவ்வொருவரும்பயத்தைச்சந்தித்தார்கள்; ஆனால்நம்பிக்கைவழியைஒளிரவைத்தது.

இந்தஎளியமேய்ப்பர்கள்நமக்குநினைவூட்டுவது – பயம்நம்முடையகதையின்ஒருபகுதிஇருக்கலாம், ஆனால்அதுமுடிவுஅல்ல. அவர்கள்இயேசுவைசந்திக்கதங்கள்மந்தையைவிட்டுச்சென்றார்கள், தேவனைமகிமைப்படுத்திக்கொண்டுதிரும்பினர். அவர்கள்என்றும்மாறிப்போனார்கள்.

நாமும், அவர்களைப்போல, பயத்தின்மத்தியில்நம்பிக்கைஒளிரவிடுவோமா?

சிந்தனை:பயம்உங்களைஇப்போதுஎங்கேதடுத்துநிறுத்துகிறது? இருந்தாலும்ஒருபடிஎடுத்துவைப்பதுஎப்படிஇருக்கும்?

ஜெபம்:ஒளிமற்றும்நம்பிக்கையின்தேவனே, எங்கள்சாதாரணதருணங்களில்எங்களைசந்தித்ததற்குநன்றி. இன்றுஎனதுசாதாரணதருணங்களில், என்நம்பிக்கைஎன்பயத்தைவிடஅதிகமாகஒளிரட்டும்; நான்செய்வதெல்லாம்உம்மைமகிமைப்படுத்தட்டும். ஆமென்.