Solid Joys ShqipShembull

Në themel të gjithçkaje

Në dashuri, duke na paracaktuar për birësim për veten e tij me anë të Jezu Krishtit, sipas pëlqimit të vullnetit të vet. (Efesianëve 1:4-5)

Përjetimi i Charles Spurgeon nuk është përtej aftësive të një të krishteri të zakonshëm.

Spurgeon, i cili jetoi nga viti 1834 deri në 1892-in, ishte bashkëkohës e mik i George Müller dhe Hudson Taylor. Ai i shërbeu “Tabernakullit Metropolitan” në Londër për më shumë se tridhjetë vjet, si pastori më i famshëm i kohës së vet.

Predikimi i tij ishte aq i fuqishëm saqë njerëzit ktheheshin te Krishti çdo javë. Predikimet e tij vazhdojnë ende të botohen edhe sot. Shumë njerëz e mbajnë si modeli i spikatur për dikë që fiton shpirtrat për Perëndinë.

Ai kujton një përjetim të tij kur ishte gjashtëmbëdhjetë vjeç, i cili i dha formë jetës dhe shërbesës së tij derisa ishte gjallë.

Kur po kthehesha te Krishti mendova se po e bëja gjithçka vetë. Mendova se po e kërkoja Zotin me zell, nuk e kisha idenë që Zoti po më kërkonte mua. Nuk mendoj që personi i sapokthyer në besim është i vetëdijshëm për këtë.

Më kujtohet pikërisht dita dhe ora kur për herë të parë i mora ato të vërteta [doktrinat e hirit sovran dhe ngadhënjyes] në shpirtin tim–kur, siç thotë edhe John Bunyan, ato u damkosën në zemrën time si me një hekur të nxehtë. Më kujtohet se si u ndjeva që isha rritur, krejt papritur, nga foshnjë isha bërë burrë–kisha përparuar në njohjen e Shkrimit, sepse kisha gjetur, një herë e përgjithmonë, çelësin për të vërtetën e Perëndisë.

Një fundjavë, kur rrija në shtëpinë e Perëndisë, nuk po mendoja shumë për mesazhin e predikuesit, sepse në fakt nuk e besoja.

Ky mendim më goditi: Si ndodhi që u bëre i krishterë? Kërkova Zotin. Por si ndodhi që e kërkove Zotin? E vërteta m’u shpalos përpara meje–nuk do ta kisha kërkuar Atë, nëse nuk do të kishte pasur ndonjë ndikim të mëparshëm në mendjen time që të më bënte ta kërkoja Atë. U luta, mendova, por pastaj pyeta veten: Si ndodhi që u luta? U shtyva që të lutesha përmes leximit të Shkrimeve. Si ndodhi që lexova Shkrimet? I lexova, por çfarë më shtyu që t’i lexoja ato?

Pastaj, në një çast të vetëm, dallova që Perëndia ishte në themel të gjithçkaje, që Ai ishte Autori i besimit tim dhe kështu m’u bë e qartë e gjithë doktrina e hirit, doktrinë nga e cila nuk jam larguar deri më sot, prandaj dëshiroj që ta bëj këtë si rrëfimin tim të vazhdueshëm: “Unë ia atribuoj ndryshimin tim tërësisht Perëndisë.”

Po ti? A ia atribuon kthimin tënd në besim plotësisht Perëndisë? A është Ai themeli i gjithçkaje? A të bën kjo që ta madhërosh lavdinë e hirit të Tij sovran dhe ngadhënjyes?