Kung Saan Nagiging Totoo ang PanalanginHalimbawa

Ikalimang Araw

Ang Panginoon ay Malapit 

Sa aking buhay Cristiano sa maraming panahon, hindi ko napagtanto kung gaano ako nakikipagbuno sa aking sarili sa panalangin. Nang mabigo akong “manalangin nang mabuti” ayon sa aking mga pamantayan, tinalikuran ko ang aking sarili para mas magsikap, maging mas mabuti at patunayan sa Diyos na tapat ako. Ngunit sinisikap kong bumuo ng tapat na panalangin sa aking laman, sa halip na tuklasin ang katotohanan ng ginawa ng Diyos para sa akin. Sa kaibuturan ko hindi ako naniniwala na gusto ng Diyos ang katotohanan.

Sa Mga Awit 145:18 maririnig natin ang kabaligtaran: "Siya'y nakikinig at handang tumulong sa lahat ng tao, sa sinumang taong pagtawag sa kanya'y tapat at totoo." Bagama't dahan-dahang natututuhan ng marami sa atin na maaari nating dalhin ang Diyos sa ating mga pakikibaka, kasalanan at kagalakan, maaari kong sabihin na marami pa rin sa atin ang nabigong dalhin ang Diyos sa ating mga panalangin. Nagdarasal tayo sa Diyos, sa halip na kilalanin Siya sa gitna ng ating pagdarasal (o sa ating pagkabigo sa panalangin). Kapag ang aking isip ay gumala sa pananalangin, hindi ako tumitigil upang isaalang-alang na ang Diyos ay kasama ko dito, na nag-aanyaya sa akin na dalhin ito sa Kanya. Kapag nakatulog ako, humihingi ako ng paumanhin na hindi ko magawang manatiling gising, ngunit hindi ko kailanman kinausap ang Diyos tungkol sa aking pagod.

Ang aking tagapagturo ang unang nagsabi sa akin na ang panalangin ay hindi isang lugar para maging mabuti, kundi isang lugar upang maging tapat. Doon nabuhay ang panalangin, dahil natuklasan ko na gusto talaga ako ng Diyos na salubungin sa aking pinakamalalim na pagnanasa, sa aking mga paghihirap at sa tensyon na naramdaman ko sa aking relasyon sa Kanya. Malayo sa mga limitasyon, ito ay mga paanyaya na malaman ang Kanyang presensya at tanggapin ang Kanyang awa, kung saan ko ito kailangan. 

Napagtanto ko na marami sa aking mga panalangin ay hindi totoo, dahil sinisikap kong manalangin tulad ng naiisip kong gagawin ng isang tapat na Cristiano. Kaya ang aking buhay panalangin ay naging isang buhay ng pagpapanggap, umaasa na kung magpanggap ako nang matagal, sa huli ay magiging mas mahusay ako dito. Ngunit iyon ay hindi humantong saanman. Sa katunayan, ito ang umakay sa akin na huminto sa pagdarasal. Nang matuklasan ko ang paanyaya ng Diyos na malaman ang Kanyang pag-ibig, at malaman ang Kanyang presensya sa katotohanan, natuklasan ko kung ano ang ibig sabihin na Siya ay talagang kasama ko sa mga lugar na ito. Muli, ang mga ito ay hindi lamang mga katotohanan na dapat pagtibayin, kundi mga katotohanan na dapat isabuhay. 

May mga paghihirap ka ba sa panalangin na hindi mo kailanman nasabi sa Diyos? Anong mga hangarin at pananabik ang nais ng Diyos na anyayahan mo sa Kanyang presensya? Ano ang magiging anyo ng pagbabahagi ng mga ito sa Panginoon? Maaari ka bang talagang maniwala, nang lubusan, na ang Diyos ay kasama mo sa mga lugar na ito, o iniingatan mo pa rin ba ang mga bahagi ng iyong puso para sa iyong sarili? 

Salamat sa pagbabasa sa debosyonal na ito. Dalangin ko na ikaw ay pinagpala ng mga salitang ito. Kung nagustuhan mo ang nilalamang ito, gusto kong bigyan ka ng libreng access sa unang kabanata ng aking aklat. Maa-access mo ito sa https://www.whereprayerbecomesreal.com/