Kung Saan Nagiging Totoo ang PanalanginHalimbawa

Ikatlong Araw

Pananalangin nang may Pananampalataya

Kahit na pinagtitibay natin ang lahat ng tamang bagay tungkol sa panalangin, natutuklasan natin na nahihirapan pa rin tayo kapag nananalangin tayo. Iniisip pa rin natin kung nariyan ba talaga ang Diyos. Tayo'y umiiyak, at madalas na may mga karanasan tayo sa panalangin na hindi natin sigurado kung paano ito ipakahulugan. Kung ang Banal na Kasulatan ay nagbigay sana sa atin ng patnubay sa mga lugar na ito. Siguro ay ginagawa naman nito. 

Sa 1 Juan 3:19-20, pinangangalagaan ni Juan ang ating mga kaluluwa sa ganitong uri ng pakikibaka mismo. Natutuklasan natin unang-una na tayo'y “nasa harapan ng Diyos” at kailangang pagtiwalaan ng ating mga puso ang Kanyang presensya. Tila ito'y kakaiba. Bakit kailangan nating tiyakin ang ating sarili sa presensya ng Diyos? Bakit ko kinakausap ang sarili ko sa presensya ng Diyos?! Ang sumunod na sinasabi ni Juan ay nagpapaliwanag ng problema: "magkakaroon ng kapanatagan ang ating mga puso sa harapan niya, tuwing hahatulan tayo ng ating puso; sapagkat ang Diyos ay higit na dakila kaysa ating puso, at nalalaman niya ang lahat ng mga bagay." 

Pansinin na ipinapalagay ni Juan na maaaring hatulan tayo ng ating mga puso sa presensya ng Diyos. Alam ko ang ganitong uri ng pagkondena. Nahirapan ako sa mga ganitong karanasan sa panalangin. Tulad ng karamihan sa atin, kapag ginawa ko, awtomatiko akong nakakagawa ng dalawang bagay nang hindi napapansin: Una, ipinapalagay ko na ang aking damdamin ay nakadikit sa pagkilos ng Diyos. Kapag nadarama kong hinahatulan ako, naiisip kong hinahatulan ako ng Diyos. Pangalawa, sa halip na dalhin ito sa Diyos, na nagtitiwala na kay Cristo lamang ako makakaalam ng pag-asa sa mga lugar na ito, ako ay tumatalikod sa aking sarili. Ipinapalagay ko na hindi ako nagdarasal nang maayos, o ganoon kataimtim, o hindi naging maganda ang buhay ko. Nakalimutan ko na alam ng Diyos na hindi ako marunong manalangin, at nagdarasal Siya para sa akin. 

Ngunit sa lugar na ito, pansinin kung saan naroroon ang pampatibay-loob ni Juan. Ang Diyos ay mas dakila. Alam ng Diyos ang lahat. Ang Diyos ay mas dakila kaysa sa iyong puso. Ipinapalagay ni Juan na ang iyong puso ay gumagawa ng maraming bagay sa sarili nito, at ang mga bagay na iyon ay hindi nagsasabi sa iyo tungkol sa Diyos. Kapag hinatulan ka ng iyong puso, ipinaaalala sa iyo ni Juan na ang Diyos ay mas dakila kaysa sa iyong puso, at ibinabalik ka Niya sa Kanya. Tinutulungan ka ni Juan na maalala na alam ng Diyos ang lahat - higit pa sa iyong kasalanan kaysa sa iyo - at tinawag ka Niya sa Kanyang sarili dahil sa kung ano ang nakamit Niya para sa iyo. Ngunit ito ang dahilan kung bakit ang panalangin ay palaging sa pamamagitan ng pananampalataya. Kailangan nating marinig ang katotohanan, ngunit pagkatapos ay kailangan din nating lakaran ito. 

Paano ka nahirapan sa panalangin? Ano ang sinabi sa iyo ng iyong puso sa panalangin na inaakala mong mula sa Diyos? Paano mo malalaman na mas dakila ang Diyos sa mga lugar na ito?