บทใคร่ครวญประจำวัน สำหรับเทศกาลมหาพรตจากพระคัมภีร์: ตามบัญญัติของโมเสสตัวอย่าง

เหมือนกับเด็ก ๆ คาทอลิคมากมาย ฉันอดขนมหวานสำหรับช่วงเทศกาลมหาพรต 40 วัน ฉันจำได้ว่า ค่อยๆ คลานลงมาชั้นล่างในเช้าวันอีสเตอร์ หวังว่าจะเจอกับกระต่ายตัวใหญ่ที่ทำจากช็อกโกแลต หลังจากที่รอดมาได้จากเทศกาลแห่งการอุทิศตนอันแสนทรมาน ฉันแทบรอไม่ไหวที่จะแทะหูนุ่ม ๆ ยาว ๆ ที่แสนจะหวานอร่อย

บางครั้งฉันอาจผิดหวังที่ ได้เจอกับช็อกโกแลตกลวง ๆ ในตระกร้าของฉัน แทนที่จะเป็นกระต่ายที่ฉันอยากได้ ตกแต่งด้วยหญ้าพลาสติกสีเขียว และล้อมรอบด้วยเยลลี่เม็ดสีหวาน ตรงกลางนั้นคือ (กางเขน) สัญลักษณ์ของการทรมานพระผู้ช่วยให้รอดของผมในเวอร์ชั่นช็อกโกแลตนม แทนที่จะเป็นกายที่แตกหักของพระคริสต์ กางเขนถูกเสียบด้วยดอกไม้สีชมพู และสีเหลืองที่ทำจากน้ำตาล ฉันกินไม่ลง ถ้ากินลงไป ก็รู้สึกเหมือนดูหมิ่นพระเจ้า ในขณะที่แทบจะทนไม่ไหวต่อเทศกาลมหาพรตไร้ขนมหวานที่แสนยาวนาน เรื่องขี้ปะติ๋วของการ "เสียสละ" ของฉัน ทำให้ฉันตกใจได้เสมอ เมื่อต้องเผชิญกับไม้กางเขนช็อกโกแลตในเช้าวันฟื้นคืนพระชนม์ แม้แต่เด็กคนหนึ่งก็ยังต้องปล้ำสู้กับความจริงของการเสียสละขั้นสูงสุดของพระคริสต์

เทศกาลมหาพรตประจำปี เป็นสิ่งที่น่าพิศวงสำหรับคนมากมาย การปฎิเสธตนเองจากของโปรดของเรา หรือนิสัยบางอย่าง-แม้จะเป็นช่วงเวลาสั้น ๆ - ดูเหมือนไม่เรื่องไม่จำเป็นที่พ้นสมัยไปแล้ว ในวัฒนธรรม ฉัน-ต้อง-ได้-มัน-เดี๋ยวนี้ ของเรา เทศกาลมหาพรตเป็นเสียงที่ค่อย ๆ ดังขึ้นอย่างช้า ๆ ตามที่กำหนดไว้แล้ว ซึ่งนำไปสู่เสียงที่ดังขรมของศุกร์ประเสริฐ และเสียงเพลงที่งดงามแห่งวันอาทิตย์ที่พระเยซูทรงฟื้นคืนพระชนม์ นี่เป็นเทศกาล ซึ่งเป็นเครื่องหมายของความสุขุม และความตั้งใจแน่วแน่

แต่บ่อยครั้ง เรามักจะทำตามอย่างที่ตั้งใจไว้มากที่สุด เมื่อถือศีลอดจากอาหาร หรือเทคโนโลยี (หรือสิ่งใดก็ตามที่จับหัวใจคุณ และมีแนวโน้มจะเข้าไปยึดพื้นที่ซึ่งมีแต่พระเจ้าเท่านั้นที่ทรงเติมเต็มได้) เราอาจถูกล่อลวงที่จะรู้สึกหยิ่งผยอง หรือเย่อหยิ่งเรื่องการเสียสละของเรา สิ่งที่เราสละไปอย่างแท้จริง บางครั้งก็ส่งเสียงดังโวยวายอยู่ภายในเราว่า เป็น "สิ่งจำเป็น" ที่ขาดไม่ได้ แทนที่จะจดจ่อที่พระเยซูคริสต์ ความสนใจของเราอาจอันตรายที่จะถูกถึงไปยังสิ่งต่าง ๆ ที่เราเต็มใจจะสวามิภักดิ์ต่อมัน

แต่กระนั้น การฝึกฝนในเทศกาลมหาพรต อาจะเป็นการฝึกวินัยที่มีคุณค่า เป็นการยากที่จะเข้าใจถึง ความรู้สึกที่ต่อเนื่องของเรา ในการที่จะมีสิทธิ์ที่จะทำสิ่งต่าง ๆ กับร่างกาย และจิตวิญญาณของเรา วัฒนธรรมของเราบูชารากฐานแห่งความพึงพอใจ ซึ่งกราบกรานให้กับทุกสิ่งอันโอชะ ยิ่งเรา "ขุดลึกลงไป" เรายิ่งคุ้นเคยกับความต้องการต่าง ๆ ของเรา - ความหิวกระหายต่าง ๆ นานาที่แท้จริง - ในชีวิตของเรา การรักษาวินัยในช่วงมหาพรต สามารถช่วยเราให้ปล้ำสู้กับเหตุผลต่าง ๆ เบื้องหลังนิสัยการบริโภคอย่างไม่มีที่สิ้นสุดของเรา เมื่อเราตัดสินใจที่จะสละสิ่งที่ทำให้ไม่ได้รับความพึงพอใจที่แท้จริง เราก็ต้องเผชิญกับคำถามยาก ๆ บางอัน เรายังคงเชื่อพระเยซูไหม เมื่อพระองค์ตรัสว่า "มนุษย์​จะ​บำ‌รุง​ชีวิต​ด้วย​อา‌หาร​สิ่ง​เดียวหา​มิ‍ได้แต่​บำ‌รุง​ด้วย​พระ‍วจนะ​ทุก​คำ ซึ่ง​ออก‍มา​จาก​พระ‍โอษฐ์​ของ​พระ‍เจ้า" ? เราจะเปิดพื้นที่ให้กับพระผู้ไถ่ในชีวิตที่ถูกฝัง และเต็มไปด้วยภาระได้อย่างไร? เราจะยึดความจริงของศุกร์ประเสริฐ และดำเนินชีวิตที่ถูกเยาะเย้ยได้ไหม? เทศกาลมหาพรตท้าทายเรา ให้พิจารณาคำตอบที่จริงใจสำหรับคำถามเหล่านี้ และคำถามในเชิงจิตวิญญาณอื่น ๆ มันเชื้อเชิญเราให้เต็มใจที่จะกระโดดออกจากวงล้อของหนูถีบจักรแห่งการบริโภคอันไม่สิ้นสุด และมีประสบการณ์เพียงหยิบมือของการละเว้นจากการทำตามใจตัวเองอย่างไม่รู้จักคิดแบบต่อเนื่อง มันมีศักยภาพที่จะทำให้ชีวิตแบบวัตถุนิยมที่วุ่นวายของเรา ได้หยุดพักอย่างที่ควรจะเป็น

เช่นเดียวกับผู้เชื่อหลายท่าน ฉันได้ยึดเอาวินัยประจำปีในเทศกาลมหาพรต และยังคงสละบางสิ่งที่ฉันยึดติด ฉันยังคงสงวนรักษาเทศกาลแห่งการงดเว้น การแสวงหา และการทรงเปิดเผยสำแดง ทุกปี ฉันได้เรียนรู้สิ่งใหม่ ๆ

บางทีฉันเคย - และยังคง - ถูกโจมตีด้วยไม้กางเขนช็อกโกแลตกลวง ๆ เพราะมันชี้ไปยังความจริงที่เกิดขึ้นบ่อย ๆ ในชีวิตฝ่ายวิญญาณของเรา: สิ่งที่เรามองเห็นภายนอกอาจดูสวยงาม แต่เราอาจจะกลวงเปล่าอย่างน่าเศร้า บางครั้งบางคราว ความจริงเรื่องการเสียสละของพระเยซูคริสต์ และฤทธิ์อำนาจแห่งความรักของพระองค์ ก็ทำให้จิตใจที่แข็งกระด้างของเรากระเทาะออก การตระหนักรู้นี้ เป็นเหมือนกับน้ำเย็นเฉียบที่กระเซ็นมาโดยใบหน้าที่เหนื่อยล้าของเรา ทำให้เราอ้าปากค้าง ส่วนที่ว่างเปล่าในจิตวิญญาณของเราสามารถเติมเต็มได้