บทใคร่ครวญประจำวัน สำหรับเทศกาลมหาพรตจากพระคัมภีร์: ตามบัญญัติของโมเสสตัวอย่าง

วันเสาร์ (สตีฟ โทมัสซัน)

วันเสาร์คงจะต้องเป็นวันที่ยาวนานและมืดมิด ไม่เพียง แต่พวกเขาซ่อนตัวอยู่ในความกลัวในชีวิตของพวกเขา แต่แย่ยิ่งกว่านั้น พวกเขาโศกเศร้าอย่างลึกซึ้ง พระเยซูทรงสิ้นพระชนม์แล้ว เมื่อวานนี้สาวกของพระองค์ได้เฝ้าดูพวกทหารนำพระองค์ไปสู่การประหารชีวิต ตอนนี้เป็นวันเสาร์ อาจารย์ของพวกเขาได้ตายไปแล้วและความเศร้าโศกก็บาดลึกลงไป เหลือเพียงแต่ความว่างเปล่าอย่างที่สุด

พวกเขาไม่ได้คิดว่าจะเกิดสิ่งนี้ พระเยซูควรจะเป็นพระเมสสิยาห์ พระองค์ควรจะนำพวกเขาไปสู่ชัยชนะเหนือบรรดาผู้ที่กดขี่ข่มเหง พระองค์ควรจะสร้างอิสราเอลให้เป็นประเทศที่เข้มแข็งขึ้นอีกครั้งหนึ่ง และปล่อยให้พวกสาวกสำเริงสำราญในความยุติธรรมอันหอมหวาน ความเจ็บปวด ความเศร้าโศก และความทุกข์ไม่น่าเป็นส่วนหนึ่งของเรื่องนี้

บางทีคุณอาจรู้สึกเหมือนพวกสาวกในวันเสาร์ที่มืดมิด ผมรู้ว่าผมเองรู้สึกแบบนั้น ตลอดระยะเวลาสิบห้าเดือนในชีวิตของผม ผมเจอกับการเสียชีวิตของเพื่อน ทั้งคุณย่าและคุณยาย คุณพ่อตา และคริสตจักรที่เราบุกเบิก รวมถึงประสบการณ์เฉียดตายของน้องเขย และหลานสาว ตูม! ผมอยู่ตรงนั้น ดูเหมือนทุกอย่างรอบตัวผมกำลังจะตายลง ผมไม่ได้อยากให้เกิดเรื่องแบบนี้ ผมคิดว่า หนทางในการติดตามรพะเยซูคือทางแห่งชัยชนะและสันติสุข ทั้งหมดที่ผมสัมผัสคือ ความเจ็บปวดและสิ้นหวัง ที่จริงแล้ว ผมถึงกับสูญเสียความรู้สึกไป ผมอยากจะพูดได้ว่า ผมรับมือกับเรื่องพวกนี้อย่างสุขุม และสง่างาม ผงกหัวเงียบ ๆ และยิ้ม อ้างคำกล่าวที่แหลมคมเกี่ยวกับอธิปไตยของพระเจ้า ผมไม่ได้ทำแบบนั้น ผมรู้สึกสลับไปมาระหว่างการปฎิเสธอย่างมึนชา และความสงสัยที่ระคายใจ ผมสงสัยว่า หรือว่าผมจะดีไม่พอ บางทีพระเจ้าอาจลงโทษผมในบางสิ่ง บางทีผมอาจติดกับดักมาาตลอดหลายปีนี้ และจักรวาลเป็นแค่เพียงสถานที่ซึ่งเยือกเย็น และว่างเปล่า

ผมมาคิดดูว่า พวกสาวกก็มีความรู้สึกเดียวกันในวันเสาร์อันมืดมิด ดูเหมือนว่าสิ้นหวังไปหมดแล้ว เรารู้สึกแบบนี้เพราะเราได้หลงลืมความจริงที่สำคัญไป หนทางแห่งพระเยซูนั้น เป็นทางแห่งความเจ็บปวด โศกเศร้า และทุกข์ระทม พระเยซูทรงทนทรมานอย่างมากในชีวิตของพระองค์--แม้จะเป็นก่อนที่พระองค์จะถูกจับ และประหารชีวิต เมื่อยังเด็ก พระองค์ทรงทราบดีว่า ทำไมจึงต้องหนีไปซ่อนที่อียิปต์เพื่อเอาชีวิตรอด พระองค์ทรงสูญเสียโจเซฟ ผู้เป็นพ่อเลี้ยง พระองค์ทรงหลั่งน้ำตาเมื่อลาซารัสสิ้นชีีวิต พระองค์ทรงโศกเศร้าต่อความมืดบอดของชนชาติอิสราเอล พระองค์ทรงทรมานใจจนถึงหลั่งเหงื่อออกมาเป็นเลือดในสวนเกทเสมนี พระองค์ทรงคร่ำครวญออกมาด้วยถ้อยคำของดาวิด บรรพบุรุษของพระองค์ เมื่อพระองค์ทรงถูกตรึงที่กางเขน "พระเจ้าของข้าพระองค์ พระเจ้าของข้าพระองค์ ไฉนทรงทอดทิ้งข้าพระองค์เสีย?"

แต่พระเยซูทรงบอกเราว่า จะเป็นทางแบบนี้ ในสิ่งที่ยอห์นได้บันทึกไว้ คำสอนสุท้ายของพระเยซู พระเยซูทรงตรัสว่า พระเจ้าจะทรงลิดแขนงที่ติดอยู่กับเถา (ยอห์น 15:1-7) การถูกลิดนั้นเจ็บปวด การที่ส่วนใหญ่ๆ ในชีวิตของคุณต้องถูกพรากไปจากคุณนั้นไม่ใช่ประสบการณ์ที่รื่นรมย์เลย ไม่มีความชื่นชมยินดีในความรู้สึกว่ากรรไกรได้ตัดเข้าไปในเนื้อหนังของคุณ กระนั้น ผู้ทำสวนผู้ยิ่งใหญ่ก็ทรงทราบดี ไม่มีการลิดก็ไม่มีชีวิต

นั่นเป็นหนทางแห่งพระเยซู - หนทางแห่งความรักและพระคุณของพระเจ้า พระเจ้าทรงชำระเราให้บริสุทธิ์ด้วยความเจ็บปวด เหล่าสาวกเรียนรู้เรื่องนี้ และเขียนไปยังคริสตจักรถึงเรื่องนี้ ยากอบกล่าวว่า ให้พิจารณาว่า ความชื่นชมยินดีที่แท้จริง เมื่อเราอดทนต่อการทดลองใจได้ เพราะว่าท้ายที่สุดแล้ว มันจะทำให้เราสมบูรณ์ และเข้มแข็ง เปโตรบอกเราว่า ความทุกข์ยากชำระจิตใจของเราเหมือนดังที่ไฟชำระทองคำ เปาโลได้อธิบายถึงกระบวนการที่เจ็บปวดของการรับใช้ที่ถูกข่มเหง และทลายกำแพงแห่งอคิต ซึ่งเอื้อมไปถึงจุดสูงสุดของกระบวนการทั้งหมดด้วยคำเพียงคำเดียว - ความหวังใจ

ในที่สุดวันเสาร์ก็สิ้นสุดลง ในวันอาทิตย์เหล่าสาวกได้พบกับความจริงแบบตัวต่อตัวที่ลึกซึ้งยิ่งกว่าความเศร้าโศก พวกเขาได้พบกับความหวัง พระเยซูทรงไถพรวนผ่านทางความเจ็บปวด และความโศกเศร้า และทำให้อีกด้านกลับมีชีวิตอีกครั้งหนึ่ง วันเสาร์จะมาอีกหลายครั้ง นั่นเป็นสิ่งที่คุณแน่ใจได้เลย พวกมันจะมาและจะต้องเจ็บปวด มันอาจเจ็บปวดอยู่เป็นวัน อาจเจ็บปวดอยู่ 20 เดือน เมื่อพวกมันมาถึง จงจำสิ่งนี้ไว้ - ไม่มีวันเสาร์ เราจะไม่ได้พบกับวันอาทิตย์ ความรักของพระเยซูนั้นเป็นความหวังของเราสำหรับวันนี้ และตลอดไป เราอาจจะหม่นเศร้า แต่ะเราสามารถหม่นเศร้าด้วยความหวังได้