EtjeShembull

A je ndjerë ndonjëherë sikur je në një vend nga i cili nuk di si të dalësh? Ke provuar të zgjidhësh vetë gjithçka, por gjithçka duket si një rreth i mbyllur? Duket sikur përpjekjet e tua nuk të çojnë më afër paqes, por vetëm më thellë në konfuzion?

Nëse po, atëherë ke filluar të ndjesh një etje shumë të rëndësishme: etjen për ndihmë.

Kjo është dita kur kuptojmë se nuk jemi krijuar për të përballuar vetë gjithçka. Nuk është dobësi të pranosh që ke nevojë për ndihmë—është guxim dhe është fillimi i një kthimi të vërtetë.

Te Luka 15:17-20, lexojmë për djalin që “erdhi në vete” dhe vendosi të kthehej në shtëpi:

Luka 15:17-18 (ALBB) 'Atëherë erdhi në vete dhe tha: "Sa punëtorëve mëditës të atit tim u tepron buka, kurse unë po vdes nga uria! Do të çohem dhe do të shkoj tek im atë dhe do t'i them: Atë, mëkatova kundër qiellit dhe para teje;'

Ky është momenti kur ai ndaloi së provuari vetë dhe e pranoi: "Nuk po ia dal dot." Ishte në pikën ku duhej të kërkonte ndihmë—dhe vendosi të kthehej.

Pranimi është një nga hapat më të vështirë, por thelbësor drejt çlirimit. Derisa të pranojmë që kemi nevojë për ndihmë, nuk do të ecim drejt shërimit.

Ne shpesh mundohemi të shuajmë etjen tonë për ndihmë me zgjidhje të përkohshme: duke e hequr vëmendjen, duke pretenduar që jemi mirë, apo duke i mohuar ndjenjat tona të brendshme. Por, në fund, etja mbetet aty. Dhe zgjidhja e vetme e vërtetë është të kthehemi te Ai që na pret.

Luka 15:20 (ALBB) 'U çua, pra, dhe shkoi tek i ati. Por kur ishte ende larg, i ati e pa dhe dhembshuri; u lëshua vrap, ra mbi qafën e tij dhe e puthi.'

Perëndia nuk pret që ne të jemi perfekt përpara se të kthehemi. Ai është si ai Atë që e sheh birin nga larg dhe vrapon përpara. Ai nuk vjen me gjykim, por me dhembshuri, me krahë të hapur dhe me dashuri që nuk ndalet.

Jezusi është ndihma për të cilën ke nevojë. Ai nuk është vetëm treguesi i rrugës—Ai është vetë Rruga. Ai është Ai që e tregoi këtë histori, sepse dëshiron që ti të gjesh rrugën e kthimit. Ai është Ai që të njeh, që të kupton dhe që është gati të të ndihmojë.

Etja për ndihmë nuk është shenjë dobësie—është thirrja e zemrës për t’u rikthyer te Burimi i jetës. Dhe kur e bën këtë thirrje, Perëndia përgjigjet. Ai është Emanuel—Perëndia me ne.

Lutje: “Perëndi, kam nevojë për Ty. Kam provuar ta rregulloj vetë jetën time, por po e kuptoj se nuk ia dal dot. Po kthehem tek Ti—jo me përgjigje të plota, por me një zemër që ka etje për ndihmën Tënde. Më prit si Ati në histori. Më ndihmo të të ndjek çdo ditë. Amen.”