พระคัมภีร์ในหนึ่งปี 2023 พร้อมด้วยคำอธิบายจาก นิคกี้และพิพพา กัมเบลSample

หน้าที่ที่สำคัญที่สุดของคุณ

‘ผู้นำที่ยิ่งใหญ่ทุกคนมีอย่างหนึ่งที่เหมือนกัน พวกเขารู้ว่าการได้มาและการรักษาคนดี ๆ เอาไว้เป็น*หน้าที่สำคัญที่สุดของผู้นำ*’ จอห์น แม็กซ์เวลล์ เขียนในหนังสือของเขาชื่อ *Developing the Leaders Around You (การพัฒนาผู้นำที่อยู่รอบตัวคุณ)* เขาปลุกเร้าผู้อ่านว่า ‘ออกไปหาคนที่ยอดเยี่ยมที่สุดที่คุณจะหาได้ จากนั้นพัฒนาพวกเขาให้กลายเป็นผู้นำที่ยอดเยี่ยมที่สุดที่เขาจะเป็นได้’ เปาโลถูกตัดสินและขังคุกใต้ดินที่ทั้งมืดและเปียกชื้น มีเพียงช่องเล็ก ๆ บนเพดานที่แสงและอากาศลอดผ่านเข้ามา เขาถูก ‘ล่ามโซ่’ (2 ทิโมธี 1:16) ‘เหมือนกับผู้ร้าย’ (ข้อ 2:9) เขาโดดเดี่ยว เบื่อหน่าย และหนาวสั่น (ข้อ 4:9-13) ความตายเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ ตามธรรมเนียมแล้วท่านถูกตัดสินประหารโดยการตัดหัว ภายใต้การข่มเหงของจักรพรรดิเนโร ทิโมธีบทที่ 2 น่าจะเป็นจดหมายฉบับสุดท้ายของเปาโล เขาเลือกที่จะเขียนถึงบุคคลแทนการเขียนถึงคริสตจักร ทิโมธีคือผู้นำที่เปาโลได้พบเจอ ฝึกฝน และพัฒนา เปาโลคงจะอายุประมาณ 60 ปี และทิโมธีน่าจะอายุประมาณ 30 ปีต้น ๆ เมื่อเปาโลรู้ตัวว่าตนกำลังหยิบยื่นข่าวประเสริฐให้คนรุ่นต่อไป ความกังวลที่ใหญ่ที่สุดของเขาเป็นสิ่งที่ทิโมธีจะต้องรักษามันไว้ (ข้อ 1:11-14) ยิ่งผมแก่ตัวลง ผมยิ่งชื่นชมในสติปัญญาของคนรุ่นก่อนหน้าผม และผมยิ่งเห็นถึงความรับผิดชอบที่พวกเรา*ทุกคน*มีในการส่งต่อไม้ผลัดให้คนรุ่นต่อไป

สดุดี 119:81-88

รากฐานที่ถูกต้องสำหรับคนรุ่นต่อไป

สดุดีตอนนี้เป็นการสะท้อนถึงชีวิตในมุมมองส่วนตัวและเป็นเนื้อหาที่ผู้เขียนผลิตออกมาเพื่อช่วยผู้อื่นในการสร้างชีวิตของพวกเขาและสร้างความเป็นผู้นำบนรากฐานที่ถูกต้อง

เขาเป็นแบบอย่างของความเชื่อในพระวจนะของพระเจ้า ‘ข้าพระองค์หวังในพระวจนะของพระองค์… พระบัญญัติทุกข้อของพระองค์ก็สัตย์จริง… ข้าพระองค์ไม่ทอดทิ้งข้อบังคับของพระองค์’ (ข้อ 81ข, 86ก, 87ข)

ข้าแต่พระเจ้า โปรดช่วยให้ข้าพระองค์สัตย์ซื่อท่ามกลาง ‘หลุมพราง’ ทั้งหมด (ข้อ 85) และการข่มเหง (ข้อ 86) โปรดช่วยให้ข้าพระองค์ทำทุกสิ่งที่ทำได้เพื่อฝึกฝนผู้นำรุ่นใหม่

2 ทิโมธี 1:1-18

วิธีการพัฒนาคนรุ่นต่อไป

พวกเราทุกคนสามารถมีลูกหลานในฝ่ายวิญญาณ

เปาโลอาจจะไม่ได้มีลูกหลานโดยธรรมชาติ แต่มีลูกหลานในฝ่ายวิญญาณ เขาเรียกทิโมธีว่า ‘บุตรที่รักของข้าพเจ้า' (ข้อ 2) และได้นำทิโมธีมาสู่ความเชื่อในพระเจ้า (กิจการ 16:1-2) เป็นเวลา 15 ปีที่ทิโมธีได้เป็นทั้งเพื่อนของเปาโลและร่วมเดินทางในทริปพันธกิจครั้งที่สองและสาม (โรม 16:21; 1 เธสะโลนิกา 3:2; ฟีลิปปี 2:19–20) ตอนนี้ทิโมธีอยู่ในตำแหน่งของผู้นำในเอเฟซัส

เปาโลได้ให้คำปรึกษา ฝึกฝน สอนวินัยแก่ทิโมธี และถ่ายทอดสติปัญญาให้กับเขา เปาโลเป็นต้นแบบและแบบอย่างของวิธีการพัฒนาผู้นำชนรุ่นต่อไป

1. รักพวกเขา
‘ลูกชายที่ข้าพเจ้ารักอย่างมาก’ เป็นชื่อที่เปาโลเรียกทิโมธี ( 2 ทิโมธี 1:2 พระคัมภีร์ตอนนี้จาก The Message โดยผู้แปล) เปาโลขอบคุณพระเจ้าอย่างสม่ำเสมอสำหรับทิโมธี (ข้อ 3) เปาโลเป็นคนที่ร้อนรนและอ่อนไหวด้านอารมณ์ เมื่อผู้คนบอกลาเขา ก็มักจะลงเอยด้วยน้ำตา ‘ข้าพเจ้าคิดถึงพวกท่าน โดยเฉพาะเมื่อนึกถึงการลาจากครั้งสุดท้ายที่ร้องไห้ฟูมฟาย และตั้งตารอการพบกันอีกครั้งที่จะเต็มด้วยความชื่นชมยินดี’ (ข้อ 4 พระคัมภีร์ตอนนี้จาก The Message โดยผู้แปล)

2. อธิษฐานเผื่อพวกเขา
‘ข้าพเจ้าระลึกถึงท่านเสมอในการทูลวิงวอนทั้งกลางวันกลางคืน’ (ข้อ 3) การอธิษฐานเผื่อคนอื่นไม่เป็นการเสียเวลา แต่ก่อให้เกิดความเปลี่ยนแปลง การอธิษฐานวิงวอนเป็นการกระทำด้วยความรัก

3. เชื่อในพวกเขา
‘ข้าพเจ้าระลึกถึง ความเชื่ออย่างจริงใจ ของท่านซึ่งเป็นความเชื่อที่โลอิสยายของท่านมีเป็นคนแรก แล้วมีในยูนีสมารดาของท่าน และบัดนี้ ข้าพเจ้าก็เชื่อว่ามีอยู่ในตัวท่านด้วย’ (ข้อ 5) เปาโลไว้ใจทิโมธีให้รับผิดชอบแม้เขาจะอายุน้อย คนที่มีอิทธิผลกับเราคือคนที่เชื่อมั่นในตัวเรา

4. ปรนนิบัติพวกเขา
‘...ข้าพเจ้าจึงขอเตือนความจำท่านว่า ของประทานของพระเจ้าที่มีในตัวท่านโดยผ่านทางการวางมือของข้าพเจ้านั้น จงทำให้รุ่งเรืองขึ้น’ (ข้อ 6) ก่อนหน้านั้นเปาโลได้เขียนว่า ‘อย่าละเลยของประทานที่มีอยู่ในตัวท่าน ซึ่งประทานแก่ท่านตามคำเผยพระวจนะ เมื่อคณะผู้ปกครองวางมือบนตัวท่าน’ (1 ทิโมธี 4:14)

พวกเขาอาจจะอธิษฐานเผื่อทิโมธีให้มีของประทานในการประกาศหรือแต่งตั้งให้เป็นทีมผู้นำในคริสตจักร อาจจะเป็นการเต็มล้นด้วยพระวิญญาณและการรับของประทานในการพูดภาษาแปลก ๆ หรือการเผยพระวจนะ เราไม่รู้ว่าของประทานนั้นคืออะไร แต่มันแสดงให้เห็นถึงความสำคัญของพันธกิจการอธิษฐาน นี่เป็นเหตุผลที่เราวางมืออธิษฐานให้ผู้คน เช่น ในช่วงตอนท้ายของการประชุมทุกครั้งที่คริสตจักร โฮลี่ ทรินิตี้ บรอมพ์ตั้น

5. ให้กำลังใจพวกเขา
ทิโมธีต้องการกำลังใจ กำลังใจเป็นเหมือนออกซิเจนสำหรับจิตใจ ทิโมธีนั้นมีอายุน้อย เขามีความอ่อนแอด้านร่างกาย ( ‘โรคที่เป็นอยู่บ่อย ๆ’ 1 ทิโมธี 5:23) เขาคงจะขี้อายและมีบุคลิกที่เก็บตัว

เปาโลเขียนว่า ‘พระเจ้าไม่ได้ประทานวิญญาณของความกลัว (ขลาดกลัว หัวหด ขี้รำคาญ)’ ( 2 ทิโมธี 1:7 พระคัมภีร์ตอนนี้จาก Amplified Bible โดยผู้แปล) เราไม่ได้เป็นคนขี้ขลาดเมื่อเรารู้สึกหวาดกลัว จริง ๆ แล้วความกล้าหาญไม่อาจเกิดขึ้นได้จากสิ่งที่คุณกลัว แต่ความกล้าหาญคือการทำสิ่งที่คุณกลัวและไม่ยอมให้ความกลัวครอบงำการตัดสินใจของคุณ

พระเจ้าได้สวมคุณด้วยพระวิญญาณบริสุทธิ์และด้วย ‘ใจที่ประกอบด้วยฤทธานุภาพ ความรัก และการบังคับตนเองแก่เรา’ (ข้อ 7ข) เพื่อช่วยให้คุณเอาชนะความกลัวของคุณ

6. ท้าทายพวกเขา
เปาโลปลุกเร้าทิโมธีให้ ‘กระตุ้น’ และทำของประทาน ‘ให้รุ่งเรืองขึ้น’ (ข้อ 6) คนอื่น ๆ สามารถช่วยคุณได้แต่ท้ายที่สุดแล้วคุณเป็นผู้รับผิดชอบการพัฒนาฝ่ายวิญญาณของตัวคุณเอง ขอให้กระตุ้นตัวเองอยู่เสมอ ให้ความเชื่อจำเริญโดยการนมัสการ อธิษฐาน อ่านพระวจนะ รับใช้เพื่อชุมชน หรืออะไรก็ตามที่จำเป็น

7. วางใจพวกเขา
‘จงรักษาสิ่งประเสริฐที่ทรงมอบไว้แก่ท่าน โดยพึ่งพระวิญญาณบริสุทธิ์ ผู้สถิตภายในเรา’ (ข้อ 14) สิ่งประเสริฐคือข่าวประเสริฐที่เปาโลได้รับการแต่งตั้งให้เป็นผู้ประกาศ เป็นอัครทูต และเป็นอาจารย์ (ข้อ 12) เรารอดโดยพระคุณ ‘ไม่ใช่ตามการกระทำของเรา’ (ข้อ 9) พระเยซู พระผู้ช่วยให้รอด ‘ผู้ทรงทำลายความตายให้สูญสิ้น และทรงทำให้ชีวิตและสภาพอมตะปรากฏชัด โดยทางข่าวประเสริฐ’ (ข้อ 10)

เปาโลปลุกเร้าทิโมธีไม่ให้อับอายในมิตรภาพของพวกเขา หรือละอายที่จะเป็นพยานถึงองค์พระเยซู (ข้อ 8) พวกเขาต้องประกาศและอารักขาข่าวประเสริฐ (ข้อ 9-14) เปาโลมั่นใจว่เขาได้เลือกคนที่ถูกต้องให้ถ่ายทอดไปยังชนรุ่นต่อไป ‘โดยพึ่งพระวิญญาณบริสุทธิ์ ผู้สถิตภายในเรา’ (ข้อ 14)

8. แบ่งปันให้กับพวกเขา
‘จงมีส่วนร่วมกับข้าพเจ้าในความทุกข์ยากเพื่อข่าวประเสริฐ’ (ข้อ 8) ถึงแม้ว่าเปาโลได้รับใช้พระเจ้าด้วย ‘มโนธรรมอันบริสุทธิ์’ (ข้อ 3) แต่เขาไม่ได้รอดพ้นจากความทุกข์ยาก ท่านถูกล่าม ‘โซ่ตรวน’ ไว้ (ข้อ 16) ถูกคริสเตียนคนอื่นทำให้ผิดหวัง ‘ท่านก็ทราบแล้วว่าทุกคนที่อยู่ในแคว้นเอเชียนั้น ต่างก็ผละจากข้าพเจ้าไปหมด ในพวกนั้นมีฟีเจลัสและเฮอร์โมเกเนสรวมอยู่ด้วย’ (ข้อ 15)

แต่มีคนหนึ่งโดดเด่น... อย่าวิ่งหนีไปจากคนที่เดือดร้อน แต่ให้เป็นเหมือนโอเนสิโฟรัส ‘เนื่องจากเขาทำให้ข้าพเจ้าชื่นใจบ่อย ๆ เขาไม่มีความอับอายในโซ่ตรวนของข้าพเจ้าเลย’ (ข้อ 16)

ข้าแต่พระเจ้า โปรดช่วยให้ข้าพระองค์ส่งต่อไม้ผลัดให้ชนรุ่นต่อไป ให้อธิษฐานเผื่อพวกเขา รักพวกเขา เชื่อในพวกเขา ปรนนิบัติพวกเขา หนุนใจพวกเขา ไว้วางใจพวกเขา และแบ่งปันกับพวกเขา

เยเรมีย์ 48-49:6

ความสำคัญของการพัฒนาคนรุ่นต่อไป

หนึ่งในปัญหาที่ถูกเน้นย้ำครั้งแล้วครั้งเล่าในเยเรมีย์ คือความอ่อนแอและความชั่วร้ายของผู้นำของประชาชน ตรงนี้ เราได้เห็นผลเลวร้ายที่ตามมาเมื่อสิ่งต่าง ๆ ผิดพลาด เพราะขาดการนำที่ถูกต้อง

‘อิสราเอลไม่มีลูกหลานหรือ ไม่มีใครก้าวเข้ามารับมรดกหรือ’ (ข้อ 49 พระคัมภีร์ตอนนี้จาก The Message โดยผู้แปล) มรดกนั้นเปิดให้ครอบครองแต่กลับไม่มีใครสืบทอดต่อไปได้

สิ่งที่ตรงกันข้ามกับวิธีการนำในแบบของพระเจ้าคือความเย่อหยิ่งและความจองหอง ซึ่งเป็นบาปหนักของโมอับ ‘ผู้ที่เย่อหยิ่งอย่างมหันต์ - ความทะนงของเขา ความหยิ่งยโสของเขา ความถือดีของเขา และความทะนงในหัวใจของเขา’ (ข้อ 48:29 พระคัมภีร์ตอนนี้จาก Amplified Bible โดยผู้แปล)

ความเย่อหยิ่งและความเป็นอิสระมักถูกมองโดยโลกนี้ว่าเป็นลักษณะที่ดี แต่มันเป็นบาปใหญ่ในสายพระเนตรของพระเจ้า เพราะว่ามันนำเราออกห่างจากพระองค์ ความเย่อหยิ่งและความเป็นอิสระพูดว่า ‘ฉันไม่ต้องการเธอ’

ขณะที่ประกาศคำพิพากษาเหนือโมอับและอัมโมน เยเรมีย์บอกว่า ‘ใครทำงานของพระยาห์เวห์อย่างไม่เอาใจใส่ คนนั้นจะถูกสาป’ (ข้อ 10) ‘โมอับมักง่ายอยู่เสมอ ขี้เกียจเหมือนสุนัขที่อยู่กลางแดด ไม่เคยต้องทำงานเพื่อเลี้ยงชีพ ไม่เคยเผชิญความลำบาก ไม่เคยต้องเติบโต ไม่เคยทำงานด้วยหยาดเหงื่อเลย’ (ข้อ 11 พระคัมภีร์ตอนนี้จาก The Message โดยผู้แปล)

การทำงานหนักนั้นสำคัญยิ่งกว่าทักษะที่มีมาแต่กำเนิด โธมัส เอดิสันกล่าว (ประโยคที่เป็นที่รู้จัก) ว่า ‘ความเฉลียวฉลาด คือแรงบันดาลใจเพียง 1% หยาดเหงื่อมีถึง 99%’ การพัฒนาชนรุ่นตัวไปจะเป็นงานหนัก

มีหลักการสำคัญอย่างหนึ่ง คือ เราควรใช้มาตรฐานเดียวกับงานของพระเจ้า เมื่อเราทำงานของโลกด้วย (ถ้าเราทุ่มเทกับมัน!) ในงานฝ่ายโลกส่วนใหญ่ จะต้องมีประสิทธิภาพและการทุ่มเท 100% ผมมักจะชื่นชมอาสาสมัครของเราที่มาด้วยความสม่ำเสมอ ความรัก และความทุ่มเท มันช่างอัศจรรย์ที่ได้เห็นการอุทิศของพวกเขาปีแล้วปีเล่า

สำหรับหลายคนแล้ว การรับใช้เป็นความรับผิดชอบตลอดชีวิต

ข้าแต่พระเจ้า โปรดช่วยให้ข้าพระองค์ไม่หละหลวมในการทำงานของพระองค์ โปรดช่วยให้ชนรุ่นของเราเป็นรุ่นที่อารักขาข่าวประเสริฐ พัฒนาผู้นำ และส่งไม้ผลัดให้ชนรุ่นต่อไป

Pippa Adds

2 ทิโมธี 1:5

'ข้าพเจ้าระลึกถึงความเชื่ออย่างจริงใจของท่านซึ่งเป็นความเชื่อที่โลอิสยายของท่านมีเป็นคนแรก แล้วมีในยูนีสมารดาของท่าน’

ผ่านคำอธิษฐานและแบบอย่างของพวกเขา ความเชื่อของพวกเขาถูกถ่ายทอดให้ทิโมธี

มันยอดเยี่ยมที่ได้เห็นความเชื่อส่งต่อไปถึงคน 3 รุ่น ทำได้ดีมากโลอิส!

References

ข้อพระคัมภีร์อ้างอิงมาจากพระคริสตธรรมคัมภีร์ ฉบับ 2011 สงวนสิทธิ์โดยสมาคมพระคริสตธรรมไทย (ยกเว้นข้อที่ระบุว่าเป็นฉบับอื่น)