ខគម្ពីរពេញនិយមពី لوقای انجیل 14

ចែក​រំលែក

«هر‌کی می ورجه بای و از پئر و مَئر، زن و زاک، برار و خاخور، و حتی خوشِ جؤنای بیزاری نداری، می شاگرد منئه بؤئن.

و هرکس خوشِ صلیب خو کول سر ننای و هنکَشِی و می دومبال نای، می شاگرد منئه بؤن.

چونکه هرکس خوشِ پیلّه بَکونی، کوشتاکَه بنه، و هرکس خوشِ کوشتاکَه کونی، پیلّه بنه.»

هینه واسه، هیّته از شمه هم تا از تمام خو دارایی دَس نکشین، می شاگرد منیئن بوئن.

کیسه از شمه که بُرجی بخوای بسازی و اول ننیشی و اونه خرج حیساب کتاب بکونی و بَینی تینه اونه به آخر برسؤنی یا نه؟ چونکه اَگه اونه پیِ بکنی، امّا او بنا جور بوردنِ به کم باری، هرکی بَینه، اونه روخشنا گینه، گونن: ”ایی آدم بنا به ساتن بوده، امّا اونه تمنه گودنه به وامؤنسه!“

پَس وختیکه مِیمؤنی دِئنی، فقیرؤن و زمینگیرون و شلؤن و کورؤنِ دعوت بَکون که برکت هگینی؛ چونکه اوشون هیچّی ندَئنَن که تی عوض هَدِئن، و تو تی اجرِ اوزمون که صالحون زنده بنن هگینی.»

«نمک خوبه، امّا اَگه خوشِ مزه از دَس بَدَای، چُطو تینیم اونه هنده شورَ کونیم؟ نه زمینِ به کار هنه و نه کود به بدرد خؤئنه؛ بلکه اونه فوکوئنَن. هرکس که گوش دئنه ایشتوسنه به بشتوئی!»