கர்த்தருடைய ஜெபம்மாதிரி

முன்னோக்கு

ராஜ்யமும் வல்லமையும் மகிமையும் என்றென்றும் உம்முடையது. ஆமென்.

கர்த்தருடைய ஜெபத்தின் இந்த இறுதி சொற்றொடர் புதிய ஏற்பாட்டின் ஆரம்பகால கையெழுத்துப் பிரதிகளில் காணப்படவில்லை, மேலும் இது எப்போதும் தேவாலயங்களில் கூறப்பட்டாலும், பெரும்பாலான நவீன வேதாகம மொழிபெயர்ப்புகள் அதை அடிக்குறிப்பிற்கு மாற்றுகின்றன. தனிப்பட்ட முறையில், நான் அதை ஏற்றுக்கொள்ள முடியாமல் சங்கடமான சூழ்நிலையில் இருக்கிறேன். ஒரு காரணம் என்னவென்றால், இயேசுவின் நாட்களில் யூதர்களின் ஜெபங்கள் பொதுவாக கடவுளின் மீது ஒருவித ஆசீர்வாதத்துடன் முடிவடைந்தன, மேலும் ஆரம்பகால கிறிஸ்தவர்கள் இதேபோன்ற ஒன்றைச் செய்திருக்கலாம். மற்றொரு காரணம் என்னவென்றால், பிரார்த்தனை புகழுடன் தொடங்குகிறது மற்றும் அதை ஒத்த குறிப்பில் முடிப்பது பொருத்தமான யோசனை. இறுதியாக, இந்த சொற்றொடர் தவிர்க்கப்பட்டால், நீங்கள் கடைசியாக ஜெபிப்பது 'தீயவனை' குறிக்கும் மிகவும் சங்கடமான சூழ்நிலையில் விடப்படுவீர்கள். இங்கே, வரலாற்றைப் போலவே, பிசாசுக்கு கடைசி வார்த்தை இல்லை என்பதை ஜெபிப்பதில் நமக்கு நினைவூட்டுவது முக்கியம் என்று நினைக்கிறேன்.

இந்த இறுதி வாக்கியம் என்ன செய்கிறது என்றால், நம்மை மன்னிப்பு, பாதுகாப்பு, மற்றும் முன் ஏற்பாடு, இவைகளை விட்டு, முக்கியமான காரியத்தை பார்ப்பதற்கு நம்மை ஊக்குவிக்கிறது. இது நம் வாழ்வின் அர்த்தத்தை முன்னோக்கி காட்டுகிறது. மூன்று விஷயங்களுக்கு உங்கள் கவனத்தை ஈர்க்கிறேன்.

முதலாவது, ராஜ்யமே நம் வாழ்வின் முன்னுரிமையாக இருக்க வேண்டும் என்பதை இந்த சொற்றொடர் நமக்கு நினைவூட்டுகிறது. நாம் அனைவரும் வாழ்க்கையில் முடிவற்ற தேர்வுகளை எதிர்கொள்கிறோம், அதாவது என்ன வேலையை எடுப்பது, எப்படி நமது நேரத்தை அல்லது நமது பணத்தை செலவிடுவது. இந்த தேர்வுகள் கவனத்தை சிதறடிக்கும் மற்றும் எளிதில் நம் சிந்தனையில் ஆதிக்கம் செலுத்தும். உங்களை ஆக்கிரமித்துள்ள கவலைகளிலிருந்து உங்கள் கண்களை உயர்த்துங்கள் என்று இங்கே கடவுள் கூறுகிறார். உங்கள் கவலை அந்த பெரிய விளக்கக்காட்சி, காரின் நிலை, உங்கள் நோயுற்ற வங்கி இருப்பு அல்லது உங்கள் தோளில் உள்ள வலி போன்ற ஒன்றாக இருக்கலாம். இவைகளை மறந்து கடவுளின் ராஜ்யத்தை நோக்கிப் பாருங்கள்.

இரண்டாவது, கடவுளுடைய ராஜ்யத்தைக் கட்டி அவருக்கு மகிமையைக் கொடுப்பதே நமது வாழ்க்கையின் நோக்கம் என்பதை இந்த சொற்றொடர் நமக்கு நினைவூட்டுகிறது. ஒரு பிரபலமான, உண்மையில் இழிவான, முதலாம் உலகப் போர் போஸ்டர் உள்ளது, அதில் ஒரு சிறுமி, தன் தந்தையின் மடியில் அமர்ந்து, அவரிடம், 'அப்பா, நீங்கள் பெரிய போரில் என்ன செய்தீர்கள்?' என்று கேட்பாள். அந்த தந்தையின் சங்கடமான முகவெளிப்பாடு, 'மிகக் குறைவு' என்ற பதிலை சொல்லும். ஆனால் அந்தக் கேள்வியை நீண்ட காலப் போரிலிருந்து நமது தற்போதைய எண்ணத்திற்கு மாற்றுவோம். ஓய்வூதியத்தில் அல்லது அவர்களின் வாழ்க்கையின் இறுதிக் கட்டத்தில் பலரை பல்வேறு வடிவங்களில் வேட்டையாடும் கேள்வி இது என்பதை நீங்கள் காண்கிறீர்கள். ‘கடவுள் எனக்குக் கொடுத்த எல்லா மணிநேரத்தையும் நான் என்ன செய்தேன்? நான் என் சக்தியை எதற்காக செலவிட்டேன்? நிலையான மதிப்பில் நான் எதைச் சாதித்திருக்கிறேன்?’ நித்திய மதிப்புள்ள மனித இருப்புக்கான ஒரே குறிக்கோள் கடவுளுடைய ராஜ்யம் மட்டுமே என்பதுதான் யதார்த்தம்.

மூன்றாவது, நம் வாழ்வில் கடவுளின் சக்தியைப் பற்றிக்கொள்ள வேண்டும் என்பதை நினைவூட்டுகிறோம். இறைவனின் ஜெபம் நமக்கு சவால் விடுகிறது மற்றும் நம் வாழ்வில் கோரிக்கைகளை வைக்கிறது. இந்த ஜெபத்தை நம் சொந்த சக்தியில் வாழ முயற்சிப்பது மன அழுத்தம், சோர்வு மற்றும் தோல்விக்கான ஒரு செய்முறையாகும். நமக்கு உதவ பரிசுத்த ஆவியின் வல்லமையை தேடுவதே நமது ஒரே நம்பிக்கை.

இறுதியாக, அந்தச் சிறிய வார்த்தையான ஆமென் குறித்து கருத்து தெரிவிக்கிறேன். ஆமென்என்று கூறுவது, சொல்லப்பட்டதை உறுதி செய்வதாகும். சொல்லப்போனால் அது நடக்கட்டும்! கையொப்பத்துடன் ஒரு கடிதத்தை மூடுவது, ஒரு முடிவிற்கு உங்கள் கையை உயர்த்துவது அல்லது மின்னஞ்சலில் அனுப்பு பொத்தானை அழுத்துவது போன்றது. நாம் ஜெபித்ததெல்லாம், ‘நடக்கட்டும்’ என்று கடவுளிடம் சொல்கிறோம்!

உண்மையில், இந்த முழு ஜெபத்திலும் நீங்கள் ஜெபித்துள்ளீர்கள், முடிவில் நீங்கள் நம்பிக்கையுடன் சொல்ல முடியும், ஆமென்!

கடவுள் உங்களுக்குப் பதிலளிப்பார்!