விசுவாசம் தளரும் போது: சந்தேகத்தின் நிழலில் தேவனைக் கண்டடைய 10 நாட்கள்மாதிரி

தேவனுடன் யாக்கோபு மல்யுத்தம் செய்யும் கதை ஆழமான விசுவாசம் எப்படி இருக்கும் என்பதை அழகாக சித்தரிக்கிறது. ஆழ்ந்த விசுவாசம் என்பது ஒரு நெருக்கமான, உறுதியான, வாழ்க்கை முழுவதும், வியர்வை, இரத்தக்களரி, சில நேரங்களில் மோசமான மற்றும் எப்போதும் தேவனுடனான உண்மையான சந்திப்பாகும். நம்பிக்கை ஒரு நடன ஸ்கிரிப்ட் அல்ல; அது ஒரு மல்யுத்த பாய். உங்கள் பயங்கள், பாவங்கள், பாதுகாப்பின்மைகள் மற்றும் சந்தேகங்கள் அனைத்தையும் எடுத்துக்கொண்டு தேவனுடன் நேருக்கு நேர் செல்வதை இது குறிக்கிறது. ஆம், ஒருவேளை நீங்கள் காயப்பட்டு உங்கள் ஸ்வாக் இழக்க நேரிடும். ஆனால் ஒரு போலி மதவாதியாக இருப்பதை விட தேவனுக்கு முன்பாக உண்மையான குழப்பமாக இருப்பது நல்லது.

விசுவாசம் என்பது எல்லாவற்றிலும் செல்வதைக் குறிக்கிறது.

உங்கள் பெற்றோர், நண்பர்கள் அல்லது தேவாலயத்தின் நம்பிக்கை மட்டுமல்ல, உங்களை மாற்றும் மற்றும் உங்களை உயிர்ப்பிக்கும் நம்பிக்கையை நீங்கள் ஆழமாக விரும்பினால், வேறு வழியில்லை. . . . கலாத்தியர் 6:16ல், நாம் “தேவனுடைய இஸ்ரவேல்” என்று பவுல் கூறுகிறார். வேறு வார்த்தைகளில் கூறுவதானால், நமது ஆன்மீக பாரம்பரியம் தேவனுடன் மல்யுத்தம் செய்தவர்களால் நிரம்பியிருப்பதால், நாமும் மல்யுத்த வீரர்களாக இருக்க அழைக்கப்படுகிறோம்.

நம்மிலுள்ள யாக்கோபு இஸ்ரவேலாக மாறுவதற்கான ஒரே வழி, நம் நம்பிக்கை வளரும் ஒரே வழி, நாம் யார் அனைவரையும் தேவனுடம் கொண்டு செல்வதுதான். எல்லாம். அதில் நமது சந்தேகங்களும் அடங்கும். குறிப்பாக நமது சந்தேகங்கள். . . .

பாதுகாப்பான மற்றும் யூகிக்கக்கூடிய மற்றும் இருண்ட, சந்தேகம் நிறைந்த இடங்களுக்குச் செல்லும்போது நம்பிக்கை முதிர்ச்சியடைகிறது. நம்பிக்கை உங்கள் கனவுகளை உங்கள் அச்சத்தின் அளவிற்கு குறைக்க மறுக்கிறது. நம்பிக்கை கேள்விகளிலிருந்து மறைக்காது, ஆனால் உணர்ச்சியுடன் அவர்களுடன் போராடுகிறது. . . .

வேதம் என்பது சந்தேகத்தை மந்தமாக பொறுத்துக்கொண்டவர்களின் கதை அல்ல; இது இரக்கமின்றி தங்கள் சந்தேகங்களை எதிர்த்துப் போராடிய மக்களைப் பற்றியது. அவர்கள் ஒரு மேலோட்டமான, வெற்று, இரு பரிமாண நம்பிக்கையை விட அதிகமாக எரித்தனர். சாக்ரடீஸ் கூறினார், "ஆய்வு செய்யப்படாத வாழ்க்கை வாழத் தகுதியற்றது." பைபிளின் ஆசிரியர்களும் ஹீரோக்களும் ஆராயப்படாத நம்பிக்கையை நம்புவதற்கு மதிப்பு இல்லை என்று வலியுறுத்தினார்கள்.

அப்படியே, அத்தியாயத்திற்கு அத்தியாயம், வசனத்திற்கு வசனம், அவர்கள் தைரியமாக, ஆவேசமாக, தைரியமாக தங்கள் தேவனுடன் மல்யுத்தம் செய்தனர். "நீர் என்னை ஆசீர்வதிக்கும் வரை நான் உம்மை விடமாட்டேன்!" என்று அவர்களின் கந்தலான குரல்கள் கத்தியது. அது கடினமாகவும் வேதனையாகவும் இருக்கும் என்று அவர்களுக்குத் தெரியும், ஆனால் அது ஒவ்வொரு நொடியும் மதிப்புக்குரியது.