วันที่ 4

ไม่เคยถูกทอดทิ้ง

มัทธิว 27:46

ครั้นประมาณบ่ายสามโมงพระเยซูทรงร้องเสียงดังว่า...“พระเจ้าของข้าพระองค์พระเจ้าของข้าพระองค์ไฉนทรงทอดทิ้งข้าพระองค์เสีย”

ขณะคุณปู่ของผมกำลังจะเสียชีวิตผมไปยังสถานพยาบาลของท่านเพื่อบอกลาทางเดินว่างเปล่า ห้องได้รับการฆ่าเชื้อแสงนีออนสว่างพื้นปูลามิเนตมีต้นไม้กระถางหนึ่งและรูปครอบครัวใบหนึ่งทั้งสถานที่มีแต่กลิ่นน้ำส้มสายชูและมะนาวผมไม่เคยเห็นใครเสียชีวิตมาก่อนแต่ผมได้ยินเสียงหายใจติดขัดแห่งวาระสุดท้ายและเห็นดวงตาของท่านที่ลึกโหลลงไปผมอยากบอกลาอยากบอกให้ท่านรู้ว่า (แม้ผมไม่คิดว่าท่านรู้สึกตัว) แม้ในสถานที่อันหม่นหมองแห่งนี้ท่านก็ไม่ได้อยู่คนเดียวตามลำพัง

อะไรจะเลวร้ายไปกว่าความรู้สึกโดดเดี่ยวในช่วงเวลาที่มืดมิดที่สุด พระเยซูทรงรู้สึกถึงความทุกข์ระทมนี้อย่างแท้จริงจากไม้กางเขนพระองค์ทรงร้องว่า "พระเจ้าของข้าพระองค์พระเจ้าของข้าพระองค์ไฉนทรงทอดทิ้งข้าพระองค์เสีย" (มัทธิว 27:46) พระองค์ไม่เพียงแสดงความรู้สึกที่ถูกทอดทิ้งออกมาแต่ยังสะท้อนความเจ็บปวดของโลกด้วยพระคริสต์ไม่ได้ตรัสตามอารมณ์ขณะนั้นแต่พระองค์กำลังตรัสคำอธิษฐานของอิสราเอล (สดุดี 22:1) พระองค์ทรงสะท้อนความกลัวของอิสราเอลที่ว่าพระเจ้าจะทรงทอดทิ้งพวกเขาและพระองค์กำลังอธิษฐานร่วมกับเราทรงตรัสถึงความกลัวเดียวกันนี้ที่เราแต่ละคนต้องเผชิญในช่วงเวลาแห่งความสิ้นหวังในยามที่เราสูญเสียลูกหรือการแต่งงานล้มเหลวเรากลัวว่าพระเจ้าไม่ทรงอยู่ด้วย

อย่างไรก็ตามเป็นเพราะความโดดเดี่ยวของพระเยซูบนไม้กางเขนและการฟื้นคืนพระชนม์ที่จะตามมานี่เอง ที่ให้คำตอบแก่เราในยามทุกข์ใจเราอาจรู้สึกว่าถูกทอดทิ้งแต่พระเยซูทรงสำแดงให้เห็นความจริงที่ว่าพระเจ้าทรงอยู่กับเราเสมอแม้ในหุบเขาเงามัจจุราชเราไม่เคยถูกทอดทิ้ง

วินน์ โคลิเออร์

ใคร่ครวญ : คุณเคยรู้สึกถูกทอดทิ้งอย่างไรบ้างพระเจ้าทรงมาพบคุณในสถานที่ที่คุณรู้สึกถูกทอดทิ้งนั้นอย่างไร

อธิษฐาน : พระเจ้าที่รักข้าพระองค์เข้าใจความรู้สึกของการถูกทอดทิ้งแต่เพราะพระองค์ข้าพระองค์จึงรู้ว่าข้าพระองค์ไม่เคยต้องอยู่คนเดียวตามลำพัง