Blywende Hoopគំរូ

Volhard Saam

Lees: 2 Korintiërs 1:3–11

SOAP: 2 Korintiërs 1:9–11

Trouens dit het vir ons gevoel asof die doodvonnis klaar oor ons uitgespreek is. Maar dit het gebeur, sodat ons nie op onsself sou vertrou nie, maar op God wat die dooies opwek tot die lewe. Dit is Hy wat ons uit so ‘n groot doodsgevaar gered het en ons weer sal red. Op Hom is ons hoop gevestig: Hy sal ons ook verder red. Daartoe werk julle mee deur vir ons te bid. So sal die gebede van baie ‘n seën van God vir ons bring en dan sal baie Hom vir ons dank.

Oordenking

Paulus en sy metgeselle het sulke erge lyding verduur dat hulle seker was dat hulle nie sou oorleef nie. Maar later kon Paulus verstaan ​​dat die doel van hulle lyding was sodat hulle op God sou staatmaak en nie op hul eie krag om hulle te red nie. Paulus het erken dat God se bevryding nie 'n eenmalige gebeurtenis was nie, wat beteken dat lyding nie 'n eenmalige gebeurtenis was nie. Hy het geweet dat hy weer sou ly, maar hy was ook vol vertroue dat God hom weer sou verlos.

Hierdie gedeelte wys vir ons die menslike reaksie op lyding. Ons is nie bedoel om alleen te ly nie. Paulus het oor sy lyding gepraat sodat hy deur ander gelowiges deur hulle gebede gehelp sou word. Hy het geweet dat gebed kragtig was en dat sy broers en susters hom in lyding kon troos deur hom in gebed op te dra.

God is die skepper van ons siele. Hy weet hoe om ons die beste te troos. Omdat ons vertroosting van God ontvang wanneer ons swaarkry, kan ons op ons beurt ander vertroos. Ons vind vertroosting in Christus omdat ons weet dat Hy op dieselfde manier gely het as wat ons ly. Ons kan ander vertroos deur hulle te verseker dat die God wat ons in ons lyding getroos het, dieselfde vir hulle sal doen. Wanneer ons hul pyn erken, laat dit ons toe om die blywende, ware hoop wat ons in Christus het te deel.

Net soos lyding iets is wat ons saam doen as die liggaam van Christus, so is blydskap. Wanneer ander Christene by Paulus aangesluit het in gebed kon hulle ook bly wees en God dank vir die verhoor van hulle gebede.

Ons lyding dryf ons om van God afhanklik te wees en nie onsself nie en dit behoort ons na dieper gemeenskap met die liggaam van Christus te dryf terwyl ons vir mekaar bid en vertroos. Ons volhard meer ten volle wanneer ons dit in die liggaam van Christus doen. Ons hoef nie alleen te ly nie en ons kan inspring en ander help wanneer hulle swaarkry. Ons bou volharding die beste saam as 'n liggaam van Christus. Kom ons vra vir hulp, vertroos mekaar en volhard saam.