لوقای انجیل 7

عیسی رومی افسر غلؤمِ شفا دئنه

1هیطو که عیسی خوشِ همه گبؤنِ مَردمِ به آخر برسوئنه، کفر ناحوم شهر میئن بُشو. 2اوره یکته رومی افسر ایسابو که یکته غلؤم داشت خیلی اونه عزیز بو. غلؤم ناخوش بو و مرده دبو. 3او افسر وختی که عیسی باره بشتوسه، چَند ته از یهودِ شیخونِ اونه ورجه سرا دا تا عیساجی بخوان بَای و او غلؤمَ شفا بَدای. 4اوشون عیسی ورجه بومَئن منّت أمره اونه بوتَن: «ایی افسر ایرزشِ اینه دئنه که ایی لطفِ اینه بکونی، 5چونکه امه قومِ دوست دئنه و عبادتگاهم اَمه به بَساته.» 6پس عیسی ایشونه امره بُوشو. خونه ورجه که برسِه، او افسر چَند ته خو ریفِقؤنِ عیسی ورجه سرا دا، ایی پیغؤم أمره که: «می آقا، تَه زحمت ندی، چونکه قابل نیَم می خونه بای. 7هینه واسه، حتی خودمِ قابل ایی نودونستم که تی ورجه بائم. فقط یکته گب بزَن که می غلؤم شفا بگیری. 8چونکه خودم آدمی ایسَّم فرمون بر. سربازونی هم می فرمونبرن. یکتَه گونَم ”بُشو“، شنه؛ اویکته گونَم، ”بیه“، هَنه. می غلؤمَ گونَم، ”ایی کارِ بکون“، کوئنه.» 9عیسی هیطو که ایی گبؤنِ بشتؤسه، اونای ماتَ بو و مردومی که اونه دومبالسر أمادبونِ وگرسه و بوته: «شمره گونَم، ایجور ایمؤن حتی اسراییل میئن هم ندِئم.» 10وختی اوشونی که پیغوم بارده بون، خونه وگرسن غلؤمِ سالم و سلامت بیاتّن.

بیوه زناکِ ریکه زنده گودنِ

11چَن وخت بعد، عیسی شهری طرف بوشو به ایسم نائین. شاگردؤن و جمِعیت زیادی هم اونه همَراهی گودَن. 12هیطوکه شهرِ دروازه نزدیکیِ برسِه، بدِه یکته مُرده بوردرن که یکته بیوه زنائکِ تک ریکه بو. خیلی ان از شهر مَردمون هم او زنائک همَراهی گودَن. 13خُداوند هیطو که بیوه زنائک بدِه، اونه دیل بسوته و بوته: «ونگ نزن.» 14بازین پیش بُشو و تابوتِ سر، دست بکشه. اوشونی که اونه بردبون، بَیسئن. عیسی بوته: «ای جوؤن، تَه گونَم، ویریس!» 15مُرده ویریسَه و بنیشته و گب زِئن بینا بوده! عیسی او ریکه، اونه مئر دست بسپورده. 16ترس همه کس بیته و هوطو که خُدا ستایش گودَن، گوتَن: «یکته پیله پیغمبر امه میئن ظهور بوده و خُدا خوشِ قوم یاری به بومه.» 17عیسی ایی کار خبر، سراسر یهودیه و او منطقه دوروبر فیبته.

عیسی پیغؤم یحیی به

18یحیی شاگردؤن اونه از همه ایی اتفاقّون واخُوبَ گودَن. پَس او دو ته از اوشونه دوخونده 19و ایی پیغؤم أمره عیسی ورجه سرا دا : «تو هونی اِیسَی که باید بَای، یا یه نفر دیگر ریفا بَیسیم؟» 20او دو ته شاگرد عیسی ورجه بومئن، بوتَن: «تعمید دهنده یحیی اَمَره سرا دا تا تی جَی بپورسیم، تو هونی ایسَی که باید بَای، یا یه نفر دیگه ریفا بأسیم؟» 21هو وخت میئن، عیسی خیلی از ناخوشی أن و دردؤن و پلید روحؤن شفا بَدا و خیلی کورؤن بینایی بَبَخشه. 22پَس عیسی، یحیی دوته شاگرد بوته: «بشین و او چیِ که بدین و بشتؤسَین یحیی به بوگؤین، که کورون اینَن، شلؤن راه شنئن، جزامی أن پکا بنن، کرؤن اِیشتؤنَن، مُرده أن زنده بَنَن و ندارونِ خوروم خبر بَدَه بنه. 23خوشا به حال هوکسی که مَه شک نکونی.»

24هیطوکه یحیی دوته شاگردون بُوشوئن، عیسی اونه باره گب زئنَ شروع بوده و جَماعت به بوته: «چی چی دِئن بِه بیابون میئن بوشُئین؟ یکته لُؤله دِئن واسه که بادای توکون خوردره؟ 25چی چی دِئن واسه بُشوین؟ مرداکی که یکته نرم رخت دوُده دئنه؟ اوشونی که زر زری رخت دوکُئنَن و زرق و برق میئن زندگی کؤئنَن، پادشائؤن قصرون میئن ایسَن. 26پَس چی دِئن واسه بوشوین؟ یکته پیغمبر؟ بله، شمره گونَم بیشتر از یکته پیغمبر. 27ایی هونی ایسّه که اونه باره مقدس بنویشته أن میئن بومَه:

«”مو می پیغؤم اَره، تی پیشتر سرا دِئنَم

که تی راهِ جلوتر آبادَ کونی.“

28شمره گونَم که هیشکی یحیی جی پیله تر مَئرای بزاسّه نوبُو؛ امّا خُدا پادشاهی میئن، کوشتایترین اوناجی پیل تَره.»

29همۀ مَردمونی که ایی گبؤن بشتؤسَن، حتی خراجگیرون، بوتَن که خُدا عادلِ، چونکه یحیی دَس امره تعمید بِیته بُن. 30امّا فرَیسی أن و قاضی أن قبول نودَن یحیی دَستای تعمید بگیرَن و ایی کار أمره هدفی که خدا اوشونه به داشتِ ردّ گودن.

31عیسی دومباله بَدَه: «پَس، ایی نَسل مَردم چیِ موئنَن؟ اوشون چی مورسؤن ایسّن؟ 32کوشتای زاکؤنِ مورسونن که بازار میئن نیشنن و همدیگرِ خوبِئنن:

«”شیمه به فلوت لؤله بزیم، رقص نُودین؛

روضه بخوندیم، ونگ نزین.“

33چونکه تعمید دهنده یحیی بومه که نه نون خورد و نه شراب؛ بوتین، ”دیو دَئنه.“ 34انسون ریکه که مو ایسّم بومه که هم خوئنه و هم وودوشنه؛ گونین، ”یکته پیس شؤکؤم و شراب خور مَرداکِ، خراجگیرون و گُناهکارون ریفقه.“ 35اما اوچی که عقل و حیکمتاجی به بار هنه نیشون دِئنه که او عقل و حیکمت درستِ یا نه.»

گناهکار زناک، ببخشه بوبؤ

36یه روز یکته از فرَیسی أن، عیسی غذا خوردن به میمؤن بوده. پَس او فَریسی خونه بُشو و اونه سفره سر بنیشته. 37او شهر میئن، یکته گناهکار زناکم زندگی گود. هیطو که بشتؤسه عیسی او فریسی خونه میئن مِیمون ایسّه، یکته مَرمَری ظرفِ، پُر عطرای، خوشِ امره بأرده 38و ونگ زنؤن عیسی پوشت سر، اونه پائان کنار بیسه. هو وخت چیشمؤن اشک امره عیسی پائان شوردن به دَس بکارَ بو و خوشِ مو امره اوشونه خشکَ گوده. اونه پَئنه موچّی بَزه و عطردارَ گوده. 39هیطو که او فریسی، عیسی میزبون، اینه بدِه، خوشِ أمره بوته: «اگه ایی مَردکای راست راستِ پیغمبر بو، دونَس ایی زناک که اینه دست زئدره کیسِه و چُطور زناکی ایسّه - دونس که گناهکار ایسّه.» 40عیسی اونه بوته: «ای شَمعون، خوانَم یه چی تَه بوگم.» بوته: «بفرما، اوستاد!» 41عیسی بوته: «یکته آدم دو نفرای طلب داشت: یکتای پونصد روز کارگری دستمزد، اویکتای پنجاه روز. 42امّا چون هیچّی نداشتن اونه هَدِئن، هر دو نفر قرضَ بَبَخشه. الؤن، کویَکته اونه بیشتر دوست دئنه؟» 43شَمعون جواب بَدَه: «به گُمون مو اونی که قرض بیشتری داشت و بَبخشه بوبوُ.» عیسی بوته: «دُرُست بُوتی.» 44بازین او زناکِ نیشون بدا و شعمونِ بوته: «ایی زنائکه دینی؟ تی خونه‌ بومئم، و تو می پائانِ شوردن به آؤ نأردی، امّا ایی زناک خوشِ اشکونِ أمره می پائان بوشوسّه و خوشِ مو امره خشکَ گوده! 45تو مَه موچّی نَزی، امّا ایی زناک از هو دِئقه که بومام، یه لحظه، از می پائان موچّی زئن دَس وینته. 46تو می سر روغن نمالسی، امّا او زناک می پائانه روغن بمالسه. 47پَس تَه گونَم، اونه محبت اینه واسه ایسه که او زناکِ گُناهون که خیلی أم زیاده بَبَخشه بوبوُ. امّا اونی که کمتر ببَخشه بنه، کمتر هم محبت کوئنه.» 48پَس او زناک سو وگرسه و بوته: «تی گُناهون بَبَخشه بوبوُ!» 49هوموقع اوشونی که سفره سر نیشتبون همدیگر بوتَن: «ایی کیسه که حتی گُناهونم بَخشنه؟» 50عیسی او زناکِ بوته: «تی ایمؤن تَه نجات بَدَه، بَشو بسلامت!»

ទើបបានជ្រើសរើសហើយ៖

لوقای انجیل 7: EGB

គំនូសចំណាំ

ចែករំលែក

ចម្លង