لوقای انجیل 17

گوناه وسوسه

1بازین عیسی خوشِ شاگردؤنِ بوته:«گناه وسوسه همیشه هنّه، امّا وای به اونی که باعث و بانی وسوسه ببی. 2اونه به بهتر اینه که یکته آسیابِ سنگ اونه گردنِ دور تؤئدِن و دریا میئن باگنن تا اینکه باعث ببی یکته از ایی کوشتای دنائن، گناه بکونن. 3پَس شمره بپائین. اَگه تی برار گنُاه بوده، اونه تشر بزن، و اَگه توبه بوده، اونه ببَخش. 4اَگه یه روز میئن، هفت بار تِه به گناه بوده، و هفت بار تی ورجه وگردی و بوگوی: ”توبه کُوئنم،“ بایسی اونه بَبَخشی.»

5رسولؤن عیسای خُداوندَ بوتَن: «امه ایمؤنِ زیادَ کون!» 6عیسای خُداوند جواب بَدَه: «اَگه یکته کوچِ خردل دنه قد ایمون بَدارین، تینین ایی توت دار بوگوین بنه أمره بکنده ببی و دریا میئن بکاشته ببی، و شمرای فرمون بِئنه.

7«کیسِه از شمه که هیطوکه اونه کارگر شخم زئناجی یا گوسندونِ چرونِئنای صحرا مئنای وگردی، اونه بوگوی:”زود بیه، بنیش سفره سر“؟ 8مگه نگونه: ”می شؤمِ حاضیرَ کون و شروع بکون مه پذیرایی بکون تا بوخؤرَم و وودوشَم، و بازین تو بُخور و وودوش“؟ 9مگه خوشِ کارگر منّت کشنه که اونه فرمونِ بجا بأرده؟ 10شمه هم هوطو اوچیزی که شمره فرمون بَدَه بوبوُ، به جا بأرین، بگین: ” اَمَرم کارگرونی بی‌منّت‌ ایسّیم و فقط امه وظیفه انجام بدائیم.“‌»

دَه ته جزامی شفا

11عیسی خوشِ راه سر اورشلیم سو، از مرز سامِره و جلیل شوئدبو. 12وختیکه یکته دهات میئن شوئدبو، دَه ته جزامیِ بدِه که دور ایسابون 13اوشون داد بزئن و بوتن: «ای عیسی، ای اوستاد، امه به رحم بکون.» 14وختی عیسی اوشونه نگاه گوده، بوته: «بشین و شمره یهود معبد کاهینِ نیشون بَدین.» اوشون راه دَکَتن و راه میئن جزامَ جی شفا بیتن. 15یکته از اوشون وختیکه بدِه شفا بیاتّه، هوطو که بلند بلند خُدا ستایش گود، وگرسه 16و خوشِ عیسی پا جیر تَؤدَه و اونَای تشکر بوده. او جزامی، سامری بو. 17عیسی بوته: «مگر ایی دَه نفر همته شفا هینتن؟ پَس او نُه ته دیگه، کوره ایسئن؟ 18‌جز، ایی غریبه، هیشکی ونگَرسه تا خُدا ستایش بکونی؟» 19بازین او سامریِ بوته: «ویریس و بشو، تی ایمون تَه شفا بَدَه.»

خُدا پادشائی أَمئن

20عیسی فریسی فرقه عالمون جواب میئن که بپورسه بُن خُدا پادشایی کی هَنه، بوته: «خُدا پادشاهی جوری نَئنه که اونه بشای دئن، 21و هیشکی نگونه که أِره ایسّه یا اوره ایسّه، چونکه خُدا پادشاهی شیمه میئن ایسا.»

22بازین عیسی شاگردؤنِ بوته: «زمونی هنه که ناجه دئنین که یکته از انسون ریکه روزؤن بَینین. امّا منیئن دِئن. 23مَردم شمره گونَن: ”بَین، اِره ایسَه،“ یا ”بین، اوره ایسَه.“ امّا اوشونه دومبالسر نشین. 24چونکه برق مورسون یکته دَم میئن فوتؤنه و آسمؤنِ از ایی سو تا اوسو روشنَ کؤئنه، انسون ریکه هم خوشِ روز میئن هیطو بنه. 25امّا اول باید خیلی عذاب بکشی و ایی نَسل طرفای رد بی. 26انسون ریکه دورؤن، نوح دورؤن مورسؤن بنه. 27مَردم ‌خؤردَن و وودوشتَن و زن گیتن و مردِ بوئن تا او روزی که نوح کشتی میئن بوشو. بازین سیل بومه و هَمَه هلاکَ گوده. 28لوط زمونه میئن هم هیطو بو. مَردم، خوردن و وودوشتَن و هِین و فورتَن و کشت و کار گودن و ساتّن. 29امّا او روز که لوط سُدوم شهرای بیرون بومه، آتش و گوگرد آسمؤنای ببارسه و هَمه اوشونه هلاکَ گوده. 30انسون ریکه ظهور روز هم هیطو بنه. 31او روز میئن، او کس که خوشِ خونه پوشتِ بؤم سر بیسه و اینه اسباب خونه میئن، اوشونه ویتنه به هم جیر نائنه و اونی که زمین سرهم ایسابی، خونه ونگردنه. 32لوط زنائکِ یاد بأرین! 33هر که بخوای خوشِ جؤنِ قایم بَداری، اونه از دَس دِئنه، و هر که خوشِ جونِ از دَس بدای، اونه نجات دئنه. 34شمره گونَم، او شؤ میئن از دوته نفری که یکته جا میئن خوتن، یکته ویته و اویکته بنَئه بنه 35و از دوته زناکی که یکته جا گندم آسیاب کؤئنَن، یکته ویته و اویکته بنَئه بنه. [ 36دوته مَرداکی که زمین سر ایسَئن، یکته ویته و اویکته بَنئه بنه.]» 37شاگردون بپورسه ئن: «کورِه، ای خُداوند؟» جواب بَدَه: «هر‌جا که لاشه‌ ای بَنای، لاشخورون اوره جومَه بنَن!»

ទើបបានជ្រើសរើសហើយ៖

لوقای انجیل 17: EGB

គំនូសចំណាំ

ចែករំលែក

ចម្លង