ខគម្ពីរពេញនិយមពី Enzimäine Moisein kirju 37

ចែក​រំលែក

Kerran Josif nägi unen. Häi saneli sen vellile, i vellet ruvettih vihuamah händy vie enämbäl.

Izrail՚ suvaičči Josifua enämbäl toizii poigii, sikse gu häi oli hänen vahnoin päivien poigu, i häi luajitti hänele čoman kirjavan sovan.

Vellet nähtih, gu tuatto suvaiččou Josifua enämbäl gu heidy, i hyö ruvettih vihuamah Josifua muga, ga jo ei voidu ni paista hänenke hyvin.

A Josif nägi vie unen da sengi saneli tuatale da vellile: «Minä näin vie yhten unen, buito päiväine, kuudamaine da yksitostu tiähtie kumardettihes minule!»

Vellet suututtih Josifan piäle, a tuatale se pagin jäi mieleh.

Häi näit sanoi heile: «Kuulkua, mittuman unen minä näin. Myö olimmo pellol liuhtehii sidomas, i minun liuhtes nouzi pystyi, a teijän liuhtehet kerävyttih ymbäri da kumardettihes minun liuhtehele muassah!»

Läkkiä tapammo händy, lykkiämmö haudah i sanommo, buito händy söi zvieri. Sit näimmö, kui stuanitahes hänen unet.»

Konzu madiamalazet kauppumiehet tuldih lähembäkse, vellet nostettih Josifua havvaspäi da myödih izmailalazile kahteskymmenes hobjušekelis. Kauppumiehet viettih händy Jegiptah.

Hyö sanottih toine toizele: «Tua nygöi unien nägiijy tulou.

Hyö nähtih händy tulemas jo loitton i, kuni häi läheni heih, hyö paistih keskenäh, kui vois händy tappua.

Mikse valuttua verdy? Lykäkkiä händy tuane hyllättyh kaivoh, älgiä satatakkua händy.» Häi sanoi nenga, gu piästiä Josifua da vediä händy tuatan luo.