ខគម្ពីរពេញនិយមពី Enzimäine Moisein kirju 22

ចែក​រំលែក

Avraam andoi nimen sille kohtale «Ižändy kaččou», Jegova-Ire. Sikse nygöigi sanotah «Ižändän mäil nägyy».

I Jumal sanoi: «Ota oma poigu, aino poigu Isakku, kuduadu suvaičet, mene hänenke Morian muah. Sie mäil, kuduan Minä ozutan, sinä poltat händy verhakse.»

Ižändän Anheli sanoi: «Älä nosta häneh kätty, älä luaji nimidä. Nygöi Minä tiijän, kui sinä varuat da suvaičet Jumalua – sinä et žiälöinnyh andua Minule poigua, omua aino poigua.»

«Poigaine,» – sanoi Avraam, – «Jumal kaččou Ičelleh vuonan poltoverhakse.» Muga astuttih hyö ielleh kahtei.

Minä hyvitän sinuu ylen äijäl da annan sinule jälgeläzii muga äijän, ga hyö ollah gu taivahan tiähtet libo kui hiekkazet meren rannal, i sinun jälgeläzet otetah vihaniekoin linnat. Sinun jälgeläzis hyvitetyt roijah kai muailman rahvas, sikse gu sinä kuulit Minun sanan.»

Jälles nämii tapahtumii meni vähäine aigua, i Jumal tahtoi oppie Avraaman mielii. «Avraam!», sanoi hänele Jumal. «Minä täs», vastai Avraam.

Ižändän Anheli kirgai hänele taivahaspäi: «Avraam, Avraam!» Avraam vastai: «Täs olen!»

Ižändän Anheli kirgui myös taivahaspäi. Nenga sanoi: «Minä annan sanan Oman Ičen kauti, sanou Ižändy: Gu sinä luajiit tämän, et žiälöinnyh andua [Minule] omua aino poigua

Tulduu sih sijah, kuduah niškoi pagizi Jumal, Avraam luadii altarin da pani sille hallot. Sit häi sidoi oman poijan Isakan da pani händy altarile halgoloin piäle.