Το πρόσωπο του ελέους

Μακάριοι όσοι δείχνουν έλεος στους άλλους, γιατί σ' αυτούς θα δείξει ο Θεός το έλεός του. Κατά Ματθαίον 5:7

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Μια 70χρονη γυναίκα με το όνομα Μαρινέλλα Μπερέτα βρέθηκε νεκρή στο Πρεστίνο, κοντά στη λίμνη Κόμο στη βόρεια Ιταλία. Ήταν καθισμένη στο τραπέζι της σε μουμιοποιημένη κατάσταση, όταν η αστυνομία ανακάλυψε τα λείψανά της, περισσότερο από δύο χρόνια μετά τον θάνατό της. Οι γείτονές της, όπως αποδείχθηκε, δεν την είχαν δει για τουλάχιστον δυόμισι χρόνια. Ήταν «η προσωποποίηση της μοναξιάς», έγραψε ο δημοσιογράφος Μάσσιμο Γκραμελλίνι, στο άρθρο του. «Οι άνθρωποι πεθαίνουν μόνοι. Και ζούμε μόνοι, κάτι που είναι ακόμη χειρότερο.»

Και το κείμενο του δημοσιογράφου κλείνει καταδικαστικά: «Το μυστήριο της αόρατης ζωής της Μαρινέλλα, πίσω από την κλειστή πόρτα του σπιτιού της, μάς διδάσκει ένα τρομερό μάθημα. Η πραγματική θλίψη δεν είναι ότι οι άλλοι δεν κατάλαβαν πως είχε πεθάνει, αλλά ότι δε συνειδητοποιούσαν ούτε και πως η Μαρινέλλα Μπερέτα ζούσε.»

ΕΜΒΑΘΥΝΟΝΤΑΣ

Όταν έχουμε δεχθεί το έλεος του Θεού στη ζωή μας, έρχεται η στιγμή να αναγνωρίσουμε κι εμείς τις ανάγκες των άλλων. Και όπως είναι δυνατόν να αγνοούμε τις ανάγκες των μελών της οικογένειάς μας που ζούμε κάτω από την ίδια στέγη, άλλο τόσο, και ευκολότερο ακόμη, είναι να αγνοούμε τις ανάγκες των γειτόνων που σπάνια συναντάμε, αλλά και των φίλων μας. Και όμως, ο Θεός θέλει να έχουμε το νου μας.

ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ

Ο Χριστός μάς καλεί να παρατηρούμε τους άλλους, να αναγνωρίζουμε με συμπόνια την ανάγκη τους. «Όταν είδε ο Ιησούς τον κόσμο, τους σπλαχνίστηκε, γιατί ήταν ταλαιπωρημένοι και εγκαταλειμμένοι σαν πρόβατα που δεν έχουν ποιμένα» (Κατά Ματθαίον 9:36). Αυτό είναι το βαθύτερο νόημα του μακαρισμού που εξετάζουμε σήμερα — αυτό που ο Καλβίνος αντιλαμβανόταν ως το να υποφέρουμε μαζί με τον πλησίον μας, ή αυτό που σήμερα θα ονομάζαμε ενσυναίσθηση.

Η εκδήλωση του ελέους του Θεού δε θα παράγει μια μικρή μονάχα σταγόνα ελέους, αλλά έναν τεράστιο κατακλυσμό. «Τότε πήγε ο Πέτρος και του είπε: “Κύριε, πόσες φορές θα σφάλει σε μένα ο αδελφός μου και θα τον συγχωρήσω; Ως εφτά φορές;”» (Κατά Ματθαίον 18:21).

Η συγχώρεση δεν είναι απλώς μια πράξη καλοσύνης· είναι μια εσχατολογική πράξη πίστης και ελπίδας. Με άλλα λόγια, προσφέροντας συγχώρεση στους άλλους, φανερώνουμε την πεποίθησή μας πως ο Χριστός θα επιστρέψει και, με το έλεός Του, θα αποκαταστήσει τα πάντα. Η σωτηρία μας μάς δίνει τη δύναμη να αντιμετωπίζουμε ακόμη και τις πιο σοβαρές μορφές κακού, με ελπίδα. «Και όπου η αμαρτία φάνηκε στο αληθινά τρομακτικό της μέγεθος» λέει ο Παύλος, «εκεί η χάρη του Θεού την υπερκάλυψε με το παραπάνω» (Προς Ρωμαίους 5:20).

ΕΦΑΡΜΟΓΗ

Επειδή μόνο ο Θεός μπορεί να θεραπεύσει πλήρως τις πληγές μας και να αναστήσει τους νεκρούς, χρειαζόμαστε τη δική Του, γεμάτη έλεος καρδιά, για να μπορέσουμε να συγχωρήσουμε τους άλλους. Με αυτό το πνεύμα, ο Χριστός είπε: «Πατέρα, συγχώρησέ τους, δεν ξέρουν τι κάνουν» (Κατά Λουκάν 23:34). Μπορούμε εμείς να πούμε κάτι λιγότερο;

Ας προσευχηθούμε, ο Κύριος να μεταμορφώσει τις σκληρές καρδιές μας που δε συγχωρούν εύκολα. Κάθε φορά που δείχνουμε έλεος, συγχώρεση και συμπόνια στο όνομα του Χριστού — αγάπη που απαλλάσσει έναν άλλον άνθρωπο από την ενοχή του — κάνουμε βήματα μπροστά, προς την επερχόμενη βασιλεία Του, μια βασιλεία γεμάτη ευλογία που μπορούμε να αρχίσουμε να απολαμβάνουμε εδώ στη γη όπως και στον ουρανό.