Η φτώχεια που κάνει κάποιον πλούσιο

Μακάριοι όσοι νιώθουν τον εαυτό τους φτωχό μπροστά στο Θεό, γιατί δική τους είναι η βασιλεία του Θεού. Κατά Ματθαίον 5:3

ΓΙΑ ΑΡΧΗ

Ο Μάικ Βετρόνε ήταν ένας πρώην διακινητής ναρκωτικών, μπλεγμένος με τη μαφία, και εθισμένος στην ηρωίνη. Νιώθοντας ολομόναχος και αβοήθητος, τσακισμένος από μια μόνιμη απειλή θανάτου και κουρασμένος από το ατέλειωτο κυνηγητό, η σκέψη να βάλει τέλος στη ζωή του άρχισε να τον κατακλύζει. Ένα συννεφιασμένο πρωινό στη Νότια Φλόριντα, ο Μάικ πέρασε από ένα αγαπημένο του στέκι, το Μπιγκ Απλ Μπάγκελ, για να πάρει το τελευταίο του γεύμα. Όταν γύρισε στο διαμέρισμά του, άνοιξε την τηλεόραση αναζητώντας λίγη συντροφιά. Στην οθόνη του, ένας τηλεοπτικός ιεροκήρυκας διακήρυττε πως «η ζωή έχει τον τρόπο της να σε αρπάζει από τον σβέρκο και να σε ρίχνει στα γόνατα.»

Ο Μάικ δυνάμωσε τον ήχο.

«Υπάρχει μια αλυσίδα που κρατάει δεμένη κάθε ψυχή», αναφώνησε ο ιεροκήρυκας, «και αυτή η αλυσίδα είναι η αμαρτία — μια εξάρτηση από την οποία μόνο ο θάνατος και η ανάσταση του Χριστού μπορούν να μας ελευθερώσουν.» Ξαφνικά, καθώς ο τηλεοπτικός ευαγγελιστής καλούσε τους θεατές να δεχτούν το Χριστό στη ζωή τους, ο Μάικ, συνεπαρμένος, φώναξε: «Ναι! Δέχομαι!» Εκείνη τη στιγμή, δεν αισθανόταν πια μόνος.

Ο Μάικ δε στεκόταν πια μπροστά στο τέλος της ζωής του, αλλά μπροστά σε μια νέα αρχή.

ΕΜΒΑΘΥΝΟΝΤΑΣ

Όταν συνειδητοποιήσουμε την πνευματική μας φτώχεια, είμαστε έτοιμοι να δεχτούμε τα πλούτη του Βασιλιά. Η Βασιλεία δεν ανήκει σε εκείνους που αλόγιστα επιχειρούν να την αρπάξουν, αλλά στους συντετριμμένους — σε αυτούς που φτάνουν στα έσχατα του εαυτού τους και πλησιάζουν το Θεό με άδεια χέρια.

ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ

Η φράση «βασιλεία των ουρανών» εμφανίζεται σε όλο το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο και είναι γενικά συνώνυμη με τη «βασιλεία του Θεού». Περιγράφει την αληθινή, ειρηνική, αγνή και γεμάτη χαρά ζωή που επιτυγχάνεται όταν βρισκόμαστε σε κοινωνία με το Θεό. Μια τέτοια ζωή, γεμάτη ευλογίες, έχει τη δύναμη να εναντιωθεί στα είδωλά μας — τη θεοποίηση, δηλαδή, της άνεσης, της επιτυχίας και της εθνικής υπερηφάνειας — και μας υπόσχεται κάτι πολύ πιο σπουδαίο. Πράγματι, τα είδωλα δεν είναι παρά μια βέβηλη και διεστραμμένη παρωδία, στον αντίποδα της βασιλείας που είναι η αληθινή και επομένως η μόνη ικανοποιητική πραγματικότητα. Με τον τρόπο αυτό, ο Χριστός οριοθετεί τους Μακαρισμούς αναφερόμενος στη βασιλεία, ως εξής: «Μακάριοι όσοι νιώθουν τον εαυτό τους φτωχό μπροστά στο Θεό, γιατί δική τους είναι η βασιλεία του Θεού.» (Κατά Ματθαίον 5:3 πρβλ. 5:10).

Παρατηρήστε πώς ο Χριστός περιγράφει τη Βασιλεία των Ουρανών ως «δική τους». Η τοποθέτηση αυτής της λέξης στην αρχή της δευτερεύουσας πρότασης δίνει την αίσθηση ότι η Βασιλεία ανήκει σε αυτή τη συγκεκριμένη ομάδα — σε αυτούς που νιώθουν τον εαυτό τους φτωχό μπροστά στο Θεό, στους περιθωριοποιημένους και ξεχασμένους. Δεν προορίζεται για εκείνους που είναι ικανοποιημένοι με τη ζωή τους και θέλουν να έχουν πάντα τον έλεγχο. Δεν ανήκει σε εκείνους που πιστεύουν στον εαυτό τους και θεωρούν πως έχουν τη φυσική ικανότητα να τα βγάλουν πέρα μόνοι τους. Αυτό μας θυμίζει τα λόγια του Μαρτίνου Λούθηρου από το νεκροκρέβατό του, «Είμαστε όλοι ζητιάνοι, αυτό είναι αλήθεια.»

ΕΦΑΡΜΟΓΗ

Πολλοί από τους σύγχρονους του Χριστού περίμεναν έναν λυτρωτή όπως ο Ιησούς του Ναυή ή ο Δαβίδ, ένα στρατιωτικό ηγέτη που θα τα έβαζε με τους Ρωμαίους, θα τους νικούσε και θα εγκαθίδρυε μια επίγεια βασιλεία. Αντί γι’ αυτό, ο Χριστός ήταν φίλος με τελώνες — μιας ομάδας που θεωρούνταν προδότες επειδή είχαν συμμαχήσει με τον πολιτικό εχθρό του λαού τους.

Ακολουθώντας το παράδειγμα του Σωτήρα μας, δεν είναι ανάγκη πάντα να αμυνόμαστε ή να έχουμε την τελευταία λέξη. Οι χριστιανοί που «νιώθουν τον εαυτό τους φτωχό» μπορούν να αντέξουν τη συκοφαντία και την παρεξήγηση από πλευράς των άλλων. Μπορούμε να συμπεριφερθούμε όπως ο Χριστός μπροστά στον Ηρώδη Αντίπα — να μείνουμε σιωπηλοί. Αυτού του είδους η «πνευματική φτώχεια» είναι απαραίτητη όταν μπαίνουμε στον πειρασμό να κατακεραυνώσουμε τον «εχθρό» μας, επειδή σκέφτεται διαφορετικά από εμάς για ένα κοινωνικό θέμα ή ένα πολιτικό ζήτημα.

Πώς θα εφαρμόσεις την «πνευματική φτώχεια», ακόμα και ανάμεσα σε ανθρώπους που πάνε γυρεύοντας να διαφωνήσουν μαζί σου;