Όταν μια απώλεια έχει έκβαση θετική

Μακάριοι όσοι θλίβονται για τις αμαρτίες τους και το κακό που κυριαρχεί στον κόσμο, γιατί αυτοί θα παρηγορηθούν από το Θεό. Κατά Ματθαίον 5:4

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Ο φιλόσοφος και θεολόγος Νίκολας Βόλτερστορφ, θρηνώντας τον θάνατο ενός αγαπημένου προσώπου, περιγράφει τη φύση του πόνου και πως ο πόνος δεν κάνει διακρίσεις, στο βιβλίο του, Θρήνος για έναν Γιο: «Ο πόνος κρατά το πρόσωπό του κρυμμένο από τον καθένα, ενώ ταυτόχρονα φανερώνεται σε όλους. Είμαστε ένα μέσα στον πόνο. Κάποιοι είναι πλούσιοι, κάποιοι ευφυείς, κάποιοι αθλητικοί, κάποιοι άξιοι θαυμασμού. Αλλά όλοι υποφέρουμε. Διότι όλοι μετράμε σ' αυτή τη ζωή και όλοι μας έχουμε κάποιον να αγαπάμε, και σε αυτή την παρούσα φάση της ύπαρξής μας, αυτά τα αισθήματα γεννούν τον πόνο.»

Η πανταχού παρουσία του πόνου, όμως, ανοίγει παράλληλα την πόρτα στο Θεό και στην ασύλληπτη και ανεξάντλητη διάθεσή Του να συμπαρασταθεί και να παρηγορήσει τον καθένα από εμάς.

ΕΜΒΑΘΥΝΟΝΤΑΣ

Μπορούμε να αντιμετωπίσουμε την απώλεια είτε με πικρία, με μια αποστασιοποιημένη στωικότητα ή με πίστη. Όταν επιλέγουμε να ανταποκριθούμε με πίστη, ξεκινάμε τη διαδικασία του πένθους και επιτρέπουμε στο Θεό να μας παρηγορήσει.

ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ

Ανά τους αιώνες, οι Χριστιανοί ενθάρρυναν ο ένας τον άλλον να αναγνωρίσουν και να αγκαλιάσουν τον πόνο ως μέρος της ζωής. «Memento mori», έλεγαν. Να θυμάσαι ότι υπάρχει ο θάνατος. Όμως, μια τέτοια θεώρηση, στις μέρες μας, σπανίζει όλο και περισσότερο. «Λίγοι από εμάς», γράφει ο Τζ. Ι. Πάκερ, «ζούμε καθημερινά με το ένα πόδι στην αιωνιότητα... και αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να βγαίνουμε χαμένοι.» Η επίγνωση της θνητότητάς μας επιδίωκε να προσδώσει νόημα και την αίσθηση του επείγοντος στην ανθρώπινη εμπειρία.

Είναι τραγικό, αλλά, πολύ συχνά, προσπαθούμε να αρνηθούμε αυτήν την πραγματικότητα, απομονώνοντας τον εαυτό μας από τους άλλους, ώστε να μη βλέπουμε τον πόνο τους και εκείνοι να μη βλέπουν τον δικό μας. Όμως, η απομόνωση, όπως αποδεικνύεται, μας απομακρύνει τελικά και από την πίστη, την ελπίδα και την αγάπη — πόσο μάλλον από τη χαρά. Όσο και αν προσπαθούμε να αρνηθούμε τα συναισθήματά μας και να μουδιάσουμε τον πόνο μας, η καρδιά μας παραμένει ευάλωτη στη θλίψη, όσο ζούμε και ανασαίνουμε.

Δεν υπάρχει τρόπος να το αποφύγουμε. Όσο διασχίζουμε τα σκληρά, γεμάτα αγκάθια μονοπάτια αυτού του άρρωστου και πονεμένου κόσμου, θα υποφέρουμε και θα πενθούμε. Όμως, αντί να το βάλουμε στα πόδια με απόγνωση, ας πλησιάσουμε Εκείνον που έκλαψε μαζί μας, που ταυτίστηκε μαζί μας μέχρι τον φρικτό θάνατό Του, που μεσιτεύει για εμάς στις πιο σκοτεινές νύχτες της ψυχής μας. Με έναν τρόπο που μπορούμε μόνο αμυδρά να κατανοήσουμε, ο Θεός υποφέρει μαζί μας ακόμη και τώρα. Είθε αυτή η σκέψη να προσφέρει παρηγοριά σε όλους όσοι πενθούν — συμπεριλαμβανομένων και εμάς.

ΕΦΑΡΜΟΓΗ

Συχνά, μας κατατρώει και μόνο η τρομακτική σκέψη της καταστροφής: ο φόβος της ασθένειας, η ανησυχία για τα παιδιά μας, η μοναξιά, μια οικονομική ατυχία, το άγχος για τα γηρατειά ή δυσάρεστες αναμνήσεις. Με λίγα λόγια, υποφέρουμε από μια διαρκή ροή φόβου που αιχμαλωτίζει την προσοχή μας σε τέτοιο βαθμό, ώστε ο Χριστός και τα άφθαρτα σχέδια που έχει για μας να ξεθωριάζουν από το οπτικό μας πεδίο.

Όμως, δεν υποφέρουμε μονάχοι. Ο Χριστός είναι μαζί μας, κατοικεί στην καρδιά μας! Εκεί που άλλοι βοηθοί αποτυγχάνουν και οι παρηγοριές χάνονται, ο Κύριος παραμένει. Η θεία Του παρουσία σύντομα θα πλημμυρίσει το σύμπαν, μια ακτινοβολία που θα διαλύσει κάθε σκιά διαβολής για πάντα. Εκείνη την ημέρα, «θ' ανατείλει πάνω σας ο ήλιος που θ' αποκαλύψει τη δικαιοσύνη σας, και οι αχτίνες του θα σας θεραπεύσουν.» (Μαλαχίας 3:20) και όλα θα γίνουν καινούρια. «Θα διώξει κάθε δάκρυ από τα μάτια τους, κι ο θάνατος δε θα υπάρχει πια· ούτε πένθος, ούτε κλάμα, ούτε πόνος θα υπάρχει πια, γιατί τα παλιά πέρασαν». (Αποκάλυψη Ιωάννου 21:4). Ναι, «μακάριοι όσοι θλίβονται...γιατί αυτοί θα παρηγορηθούν». (Κατά Ματθαίον 5:4)