انجیل متی 25

ده گله کیلی مثال

1«اَ روجک، آسمانه پادشاهی ده گله جوان کیلی شوار بی که ویوِه رفقنده و اِشتن چیروعه شان اَکَتنده، زما پران بَرشیرنده. 2پنج نفر اَوانک نادان و اَدَرین پنج نفر عاقل بِنده. 3نادانه کیلیان اِشتن چیروعه شان اَکَتنده، امّا روعنشان اِشتننه نبرده. 4امّا عاقلان، اِشتن چیروعان نه یاگایی روعن نه فت اَکتشانه. 5وختی زما آمیَن اَرِه دگس، همان پینَکی زیَرده، و خُون آشنده. 6شَوه نصفه را، بلنده صَصی بامه که واتردشه: ”زما آمیر! چه پَران بِشا!“ 7اَدمی همه‌ی کیلی بِهشتنده و اِشتن چیروعه شان آماده بکردنده. 8نادان کیلی عاقله کیلییان نه باتشانه: ”کملی ای شاما روعنک آما آدَیا، چون چاما چیروعه دوکوشتَرنده.“ 9امّا عاقله کیلیان جواب بدا: ”اِم روعنی که دارام هم چاما را هم شاما را وَس نیه. چاکه که بِشا و اَوه ای که خورشندک شاما را روعن بخرا.“ 10امّا اَدمی که اَوان روعنه خری را شیَه بنده، زما آرَسس و کیلییانی که آماده بنده، اَونه بشنده ویوَه و بَر دوَسه ببه. 11چه پَش، اَدَرین کیلی نی آرَسسنده و باتشانه: ”آقا، آقا، بره چاما را آکه!“ 12ولی زما باتشه: ”حقیقتن، شامانه واجم، از شاما آنزانم.“ 13پس ویراجین ببا، چُون نه اَ روجک خبر دارا و نه اَ ساعتک.

سُه گِله نوکر مثال

14«آسمانه پادشاهی مردکی شوار بی که رایش به بیشی سفر. اَ اِشتن نوکرش داد بکردنده و اِشتنش مال و ملالش اَوان درسمارد؛ 15هر نوکری توانایی قدَر اَوش آدا، اییه پنج قنطار یعنی ایگله کارگره صد سال دسمزه قَدَر، اَدَرینه دو قنطار یعنی ایگله کارگره چهل سال دسمزه قَدَر و اَدَرینه ای قنطار یعنی ایگله کارگره بیست سال دسمزه قَدَر. و چاوش سفر را بشه. 16اَ مردکی که پنج قنطارش اَرَکَته به، اَلبَحل بشه و اَوانش معامله بکه و پنج قنطار علوده نی سودش بکه. 17اِنجوره زَه اَ کسی که دو قنطار داشتشه، دو قنطار نی سودش بکه. 18امّا اَ کسی که ای قنطار اَرَکتش به، بشه و زمینش بکنده و اِشتن اربابه پولش نُین آکرده.

19«طولانیه مدتی پَش، اَ نوکران ارباب آگَردس و اَوِش حساب کتاب را داد بکَردنده. 20اَ نوکری که پنج گله قنطارش اَرَکَتَه به، پران بامه و اَدرین پنج قنطارش نی اِشتنه بوعرد و باتشه: ”ای ارباب، مَنر پنج قنطار درَسمارد، اِمین اَدَرین پنج قنطار که سودم کرده.“ 21چَوه اربابه جواب بدا: ”آفرین، ای چاک و اَمینه نوکر! اِم ویلیه کارک اَمین بِش، بس پِره چیان ته درسمارم، بوره و اِشته اربابه شادیک شریک آبَش!“ 22نوکری که دو قنطارش اَرَکَته به نی پَران بامه و باتشه: ”ارباب منر دو قنطار درَسمارد، اِمین اَدَرین دو قنطار که سودم کرده.“ 23چوه اربابه جواب بدا: ”آفرین، ای چاک و اَمینه نوکر! اِم ویلیه کارک اَمین بِش، بس پِره چیان ته درسمارم، بوره و اِشته اربابه شادیک شریک آبَش!“ 24اَدمی نوکری که ای قنطارش اَرَکَته به، پران بامه و باتشه: ”ارباب چون زانسمه ته سخت گیر مردکی اِسش، و اَ یاگایی که کاشتر نی دورنی و اَ یاگایی که دانه آشاندر نی بیدا آگیری، 25پس بترسسم و بشم و اِشته قنطارم زمین دلک نویین آکه. بفرما،‌ اِمین اِشته پول!“ 26امّا چَوه اربابه جواب بدا: ”ای تنبل و بد نوکر! تِه که زانسرده از یاگایی که کاشتم نی، دورنم و از یاگایی که دانم آشانده نی، بیدا آگیرم، 27پس چیه را چِمن پولر صرّافان ور ننا تا وختی سفرک آگَردِم اَوه چوه سودنه اَرَگیرم؟ 28اَ قنطاره اَوک اَرَگیرا و اَوه ای آدیا که ده قنطار داره. 29چون هر کسی که داره، پِر تر آدیه بی تا فراوانی نه بداره؛ امّا اَ کسی که نداره، اَ چی که داره نی اَوک اَرَکَتَه بی. 30اِم بی مصرفه نوکره بَره تایریکیک درنا، یاگایی که برمنده و دندان دندانان سرک سخ دینده.“

داوریَه روج

31«وقتی که انسانه زا اِشتن شکوه و جلال و همه‌ی فرشتَان نه آیه، اِشتن باشکوه پادشاهی تخت سرک نشه 32و همه‌ی قومه چه پرانک بیدا آبیینده و اَ شوانه آنی شوار که پَسّان بزانک جدا آکَره، مردمه هندیگرک جدا آکَره: 33پَسان راسه طرف و بزان اِشتن چپه طرفک نَیه. 34چاوش پادشاه اَوانی نه که چَوه راسه طرفک اِسنده واجه: ”ای اَوانی که چِمن پِه شاما برکت آدیه، بایا، و پادشاهی ارث ببرا که دنیا صفتنه شاما را آماده بیه به. 35چون وَشیرِم به، من ران غذا آدا؛ تَشیرم به، منران اُو آدا؛ غریب بِم، من ران یاگا آدا. 36لخت بِم، من ران خَلو آدا؛ مریض بِم، چِمن عیادت بامِران؛ زندانک بِم، چِمن ویندنه را بامِران.“ 37اَدمی صالحه آدمه جواب آدَینده: ”آقا، کِی تِمان وَشیر بینده و تِمان غذا آدا، یا تشیر بیندمانه و تِمان اُو آدا؟ 38کِی تِمان غریب بینده و تِمان یاگا آدا و یا لخت بش، و تِمان خَلو آدیه؟ 39کِی تمان مریض و یا زندانک بینده و اِشته ویندنه را بامِمان “ 40پادشاه جواو بدا: ”حقیقتا، شامانه واجم، اَ چیی ای که چِمن ایگله ویلی ترین براران را کردَرانه، چِمن را کردَرانه.“

41«اَدمی پادشاه اَوانی نه که چَوه چپه طرفک اِسنده نه واجه: ”ای لعینان، منک دور آبا و اَبدیه آتش دله بِشا اَ آتشی که ابلیس و چَه فرشتان را آماده بیه، 42چون وشیرم به، من ران غذا آندا؛ تَشیر بِم، من ران اُ آندا؛ 43غریب بم، من ران یاگا آندا؛ لخت بِم، من ران خَلو آندا؛ مریض و زندانی بم، چِمن ویندن را نامران.“ 44چاوش اَوه جواب آدَینده: ”آقا، کی تِمان وَشیر، تشیر، غریب، لخت، مریض و زندانک بینده و تمان خدمت نکردِش؟“ 45اَوان جواو آدییه:”حقیقتا، شاما نه واجم، اَ چیی که چِمن ایگله ویلی ترین براران را کردَران نیه، چِمن را کردران نیه.“ 46پس اِمه شینده اَبدیه عذاب دله، امّا صالحه آدمه شینده اَبدیه زندگی دله.»

Currently Selected:

انجیل متی 25: TIT

Highlight

Copy