ພຣະບັນຍັດສອງ 1

1ພຣະທຳເຫຼັ້ມນີ້ໄດ້ບັນທຶກຖ້ອຍຄຳຂອງໂມເຊ ທີ່ໄດ້ກ່າວແກ່ປະຊາຊົນອິດສະຣາເອນ ຄາວທີ່ພວກເຂົາຢູ່ໃນຖິ່ນແຫ້ງແລ້ງກັນດານ ທາງຟາກຕາເວັນອອກຂອງແມ່ນໍ້າຈໍແດນ ທີ່ທົ່ງຮາບພຽງຈໍແດນໃກ້ຊູຟະ ລະຫວ່າງເມືອງປາຣານດ້ານໜຶ່ງ ແລະເມືອງຕ່າງໆອີກດ້ານໜຶ່ງ ເຊັ່ນ: ໂຕເຟນ, ລາບານ, ຮາເຊໂຣດ ແລະດີຊາຮາບ. ( 2ການເດີນທາງຈາກພູເຂົາຊີນາຍເຖິງເມືອງກາເດັດບາກເນອາ ຜ່ານເຂດພູດອຍໃນດິນແດນເອໂດມໄປນັ້ນ ຕ້ອງໃຊ້ເວລາເຖິງສິບເອັດວັນ.) 3ໃນວັນທີໜຶ່ງຂອງເດືອນທີສິບເອັດໃນປີທີສີ່ສິບ ຫລັງຈາກຊາວອິດສະຣາເອນອອກມາຈາກປະເທດເອຢິບ ໂມເຊໄດ້ບອກປະຊາຊົນອິດສະຣາເອນທຸກໆສິ່ງ ຕາມທີ່ພຣະເຈົ້າຢາເວໄດ້ສັ່ງເພິ່ນໃຫ້ພວກເຂົາປະຕິບັດ. 4ເຫດການນີ້ເກີດຂຶ້ນຫລັງຈາກທີ່ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ໄດ້ຊະນະເຈົ້າສີໂຫນ ກະສັດຊາວອາໂມ ຜູ້ທີ່ໄດ້ປົກຄອງນະຄອນເຮັດຊະໂບນ ແລະເຈົ້າໂອກກະສັດຊາວບາຊານ ຜູ້ທີ່ໄດ້ປົກຄອງນະຄອນອັດຊະຕາໂຣດແລະເອັດເຣອີ. 5ແມ່ນໃນຂະນະທີ່ປະຊາຊົນໄດ້ອາໄສຢູ່ທີ່ຟາກຕາເວັນອອກ ຂອງແມ່ນໍ້າຈໍແດນໃນເຂດແດນໂມອາບນັ້ນເອງ ທີ່ໂມເຊໄດ້ຕັ້ງຕົ້ນອະທິບາຍກົດບັນຍັດ ແລະຂໍ້ຄຳສັ່ງຕ່າງໆຂອງພຣະເຈົ້າ.

ເພິ່ນໄດ້ກ່າວວ່າ, 6“ເມື່ອພວກເຮົາຍັງຢູ່ທີ່ພູເຂົາໂຮເຣັບ(ຊີນາຍ)ນັ້ນ ພຣະເຈົ້າຢາເວ ພຣະເຈົ້າຂອງພວກເຮົາໄດ້ບອກວ່າ, ‘ພວກເຈົ້າໄດ້ພັກຢູ່ທີ່ນີ້ເຫິງນານສົມຄວນແລ້ວ. 7ບັດນີ້ ຈົ່ງມ້າງຄ້າຍແລະຍົກຍ້າຍໄປຕໍ່. ຈົ່ງໄປທີ່ເຂດເນີນພູຂອງຊາວອາໂມ ແລະທົ່ວອານາເຂດອ້ອມແອ້ມທັງໝົດນັ້ນ ເຊັ່ນ: ຮ່ອມພູຈໍແດນ, ເຂດເນີນພູແລະທົ່ງພຽງ, ເຂດພາກໃຕ້ ແລະແຄມຝັ່ງທີ່ທະເລເມດີແຕຣາເນ. ຈົ່ງໄປທີ່ດິນແດນຂອງຊາວການາອານ, ເທິງພູເລບານອນ ແລະແມ່ນໍ້າໃຫຍ່ເອີຟຣັດ. 8ທັງໝົດນີ້ແມ່ນດິນແດນທີ່ເຮົາມອບໃຫ້ພວກເຈົ້າ ຈົ່ງເຂົ້າໄປແລະຢຶດຄອງເອົາຕາມທີ່ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ສັນຍາໄວ້ວ່າ ຈະຍົກໃຫ້ປູ່ຍາຕາຍາຍຂອງພວກເຈົ້າຄື: ອັບຣາຮາມ, ອີຊາກ ແລະຢາໂຄບ, ຕະຫລອດທັງເຊັ່ນລູກຫລານເຫຼັນຂອງພວກເຂົາ.”’

9ໂມເຊບອກປະຊາຊົນວ່າ, “ເມື່ອພວກເຮົາຍັງຢູ່ທີ່ພູເຂົາຊີນາຍນັ້ນ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ບອກພວກເຈົ້າວ່າ ‘ການນຳພາພວກເຈົ້າແມ່ນຄວາມຮັບຜິດຊອບອັນໃຫຍ່ຫລວງ ທີ່ບໍ່ສາມາດກະທຳຄົນດຽວໄດ້. 10ພຣະເຈົ້າຢາເວ ພຣະເຈົ້າຂອງພວກເຈົ້າ ໄດ້ບັນດານໃຫ້ພວກເຈົ້າ ມີຈຳນວນມາກມາຍເໝືອນດັ່ງດວງດາວໃນທ້ອງຟ້າ. 11ຂໍໃຫ້ພຣະເຈົ້າຢາເວ ພຣະເຈົ້າຂອງປູ່ຍ່າຕາຍາຍຂອງພວກເຈົ້າ ເຮັດໃຫ້ພວກເຈົ້າມີລູກຫລານຫລາຍຕື່ມເຖິງພັນເທົ່າ ແລະໃຫ້ພວກເຈົ້າຈະເລີນຮຸ່ງເຮືອງ ຕາມທີ່ພຣະອົງໄດ້ສັນຍາໄວ້, 12ແຕ່ຂ້າພະເຈົ້າຜູ້ດຽວຈະຮັບຜິດຊອບວຽກງານອັນໜັກໜ່ວງ ສຳລັບສະສາງການໂຕ້ຖຽງກັນຂອງພວກເຈົ້າໄດ້ຢ່າງໃດ? 13ສະນັ້ນ ຈົ່ງເລືອກເອົາຊາຍບາງຄົນທີ່ສະຫລຽວສະຫລາດ, ມີຄວາມເຂົ້າໃຈ ແລະມີປະສົບການໃນແຕ່ລະເຜົ່າຂອງພວກເຈົ້າ ແລະຂ້າພະເຈົ້າຈະແຕ່ງຕັ້ງພວກເຂົາໃຫ້ເບິ່ງແຍງພວກເຈົ້າ.’ 14ແລ້ວພວກເຈົ້າກໍເຫັນພ້ອມນຳດ້ວຍວ່າ ການເຮັດຢ່າງນັ້ນເປັນການດີແທ້. 15ດັ່ງນັ້ນ ເພື່ອນຳພາພວກເຈົ້າ ຂ້າພະເຈົ້າຈຶ່ງໄດ້ແຕ່ງຕັ້ງບັນດາຜູ້ນຳ ທີ່ສະຫລຽວສະຫລາດແລະມີປະສົບການ ທີ່ພວກເຈົ້າໄດ້ເລືອກມາຈາກແຕ່ລະເຜົ່າຂອງພວກເຈົ້າ ແລະຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ໃຫ້ພວກເຂົາເບິ່ງແຍງພວກເຈົ້າ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ໃຫ້ບາງຄົນຮັບຜິດຊອບພັນຄົນ, ບາງຄົນຮັບຜິດຊອບຮ້ອຍຄົນ, ບາງຄົນຮັບຜິດຊອບຫ້າສິບຄົນ ແລະບາງຄົນຮັບຜິດຊອບສິບຄົນ. ນອກຈາກນີ້ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ແຕ່ງຕັ້ງເຈົ້າໜ້າທີ່ອື່ນໆຕາມເຜົ່າຕ່າງໆອີກດ້ວຍ.

16ໃນສະໄໝນັ້ນ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ແນະນຳບັນດາພວກຜູ້ປົກຄອງວ່າ, ‘ຈົ່ງເອົາໃຈໃສ່ຮັບຟັງການຜິດຖຽງກັນ ທີ່ເກີດຂຶ້ນໃນທ່າມກາງປະຊາຊົນຂອງພວກເຈົ້າ. ຈົ່ງຕັດສິນການຜິດຖຽງກັນທຸກເລື່ອງຢ່າງທ່ຽງທຳ ບໍ່ວ່າການຕັດສິນນັ້ນຈະກ່ຽວຂ້ອງກັບປະຊາຊົນຂອງພວກເຈົ້າເອງ ຫລືກ່ຽວຂ້ອງກັບຄົນຕ່າງດ້າວທີ່ອາໄສຢູ່ນຳພວກເຈົ້າກໍຕາມ. 17ຢ່າໄດ້ເຂົ້າຂ້າງອອກຂາ ຈົ່ງຕັດສິນແຕ່ລະຄົນດ້ວຍຫລັກເກນຢ່າງດຽວກັນ ບໍ່ວ່າຄົນນັ້ນຈະເປັນໃຜກໍຕາມ. ຢ່າຢ້ານຜູ້ໃດຜູ້ໜຶ່ງເລີຍ ເພາະການຕັດສິນທີ່ພວກເຈົ້າເຮັດລົງໄປນັ້ນແມ່ນມາຈາກພຣະເຈົ້າ. ຖ້າພວກເຈົ້າມີຄະດີໃດໆ ທີ່ຍາກເກີນກວ່າຈະຕັດສິນໄດ້ ໃຫ້ນຳຄະດີນັ້ນມາແຈ້ງຕໍ່ຂ້າພະເຈົ້າ ແລະຂ້າພະເຈົ້າຈະຕັດສິນເອງ.’ 18ໃນເວລາດຽວກັນນັ້ນ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ແນະນຳສິ່ງອື່ນອີກ ເພື່ອໃຫ້ພວກເຈົ້າປະຕິບັດຕາມ.”

19“ພວກເຮົາໄດ້ປະຕິບັດຕາມທີ່ພຣະເຈົ້າຢາເວ ພຣະເຈົ້າຂອງພວກເຮົາໄດ້ສັ່ງໄວ້. ພວກເຮົາໄດ້ຈາກພູເຂົາຊີນາຍແລະເດີນທາງຜ່ານ ຖິ່ນແຫ້ງແລ້ງກັນດານອັນກວ້າງໃຫຍ່ແລະໜ້າຢ້ານ ໄປຕາມທາງສູ່ເຂດເນີນພູຂອງຊາວອາໂມ. ເມື່ອພວກເຮົາໄດ້ມາຮອດເມືອງກາເດັດບາກເນອາ 20-21ຂ້າພະເຈົ້າຈຶ່ງໄດ້ບອກພວກເຈົ້າວ່າ, ‘ບັດນີ້ ພວກເຈົ້າໄດ້ມາຮອດເຂດເນີນພູຂອງຊາວອາໂມ ຊຶ່ງພຣະເຈົ້າຢາເວ ພຣະເຈົ້າຂອງພວກເຮົາ ຄືພຣະເຈົ້າຂອງປູ່ຍ່າຕາຍາຍພວກເຮົາ ກຳລັງຈະມອບໃຫ້ພວກເຮົາ. ຫລຽວເບິ່ງດິນແດນພຸ້ນແມ! ຈົ່ງໄປຢຶດຄອງຕາມທີ່ພຣະເຈົ້າຢາເວໄດ້ສັ່ງໄວ້ສາ. ຢ່າສົງໄສແລະຢ້ານກົວເລີຍ.’

22ແຕ່ພວກເຈົ້າໄດ້ມາສະເໜີຕໍ່ຂ້າພະເຈົ້າວ່າ, ‘ໃຫ້ສົ່ງຄົນເຮົາໄປສອດແນມເບິ່ງດິນແດນນັ້ນສາກ່ອນ ເພື່ອວ່າພວກເຂົາຈະບອກພວກເຮົາໄດ້ວ່າ ທາງເສັ້ນໃດທີ່ພວກເຮົາຈະເຂົ້າຢຶດເອົາເມືອງໄດ້ສະດວກ ແລະເມືອງເຫຼົ່ານັ້ນເປັນຢ່າງໃດ.’

23ການສະເໜີນັ້ນເຫັນວ່າເປັນເລື່ອງດີທີ່ຄວນຈະເຮັດ ສະນັ້ນ ຂ້າພະເຈົ້າຈຶ່ງໄດ້ເລືອກເອົາຊາຍສິບສອງຄົນ ຄືເຜົ່າລະຄົນ. 24ພວກເຂົາໄດ້ໄປທີ່ເຂດເນີນພູ ເລີຍໄປເຖິງຮ່ອມພູເອັດຊະໂຄນ ແລະໄດ້ສອດແນມເບິ່ງ. 25ພວກເຂົາໄດ້ນຳໝາກໄມ້ບາງຊະນິດໃນດິນແດນນັ້ນກັບມາພ້ອມ ແລະລາຍງານວ່າດິນແດນທີ່ພຣະເຈົ້າຢາເວ ພຣະເຈົ້າຂອງພວກເຮົາ ກຳລັງຈະມອບໃຫ້ນັ້ນເປັນດິນແດນທີ່ອຸດົມສົມບູນແລະຮັ່ງມີຫລາຍ.

26ແຕ່ພວກເຈົ້າໄດ້ຂັດຂືນຄຳສັ່ງຂອງພຣະເຈົ້າຢາເວ ພຣະເຈົ້າຂອງພວກເຈົ້າ ແລະບໍ່ຢາກເຂົ້າໄປໃນດິນແດນນັ້ນ. 27ພວກເຈົ້າໄດ້ຈົ່ມຕໍ່ກັນແລະກັນວ່າ, ‘ພຣະເຈົ້າຢາເວກຽດຊັງພວກເຮົາ. ດັ່ງນັ້ນ ພຣະອົງໄດ້ນຳພວກເຮົາອອກມາຈາກປະເທດເອຢິບ ເພື່ອມອບພວກເຮົາໃຫ້ຊາວອາໂມເຫຼົ່ານີ້ ເພື່ອວ່າພວກເຂົາຈະໄດ້ຂ້າພວກເຮົາຖິ້ມ. 28ພວກເຮົາຈະເຂົ້າໄປໃນດິນແດນນັ້ນເຮັດຫຍັງ? ພວກເຮົາຢ້ານ ເພາະນັກສືບສອດແນມທີ່ພວກເຮົາໄດ້ສົ່ງໄປນັ້ນ ມາລາຍງານວ່າຄົນໃນດິນແດນນັ້ນໂຕໃຫຍ່ສູງ ແລະແຂງແຮງລື່ນພວກເຮົາ. ພວກເຂົາອາໄສຢູ່ໃນເມືອງຕ່າງໆທີ່ມີກຳແພງສູງຈຸຟ້າ. ພວກເຂົາໄດ້ເຫັນພວກອານາກີມຢູ່ທີ່ນັ້ນ.’

29ແຕ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ກ່າວວ່າ, ‘ຢ່າຢ້ານຄົນເຫຼົ່ານີ້ເລີຍ. 30ພຣະເຈົ້າຢາເວ ພຣະເຈົ້າຂອງພວກເຈົ້າຈະເປັນຜູ້ນຳພາພວກເຈົ້າ ແລະພຣະອົງຈະຕໍ່ສູ້ພວກເຂົາແທນພວກເຈົ້າ ເໝືອນດັ່ງທີ່ພວກເຈົ້າໄດ້ເຫັນພຣະອົງເຮັດໃນປະເທດເອຢິບ 31ແລະໃນຖິ່ນແຫ້ງແລ້ງກັນດານ. ພວກເຈົ້າໄດ້ເຫັນພຣະເຈົ້າຢາເວ ພຣະເຈົ້າຂອງພວກເຈົ້າໄດ້ນຳພາພວກເຈົ້າ ໃຫ້ມາເຖິງທີ່ນີ້ຢ່າງປອດໄພຢ່າງໃດ ກໍເໝືອນດັ່ງພໍ່ຫອບອູ້ມເອົາລູກຊາຍຂອງຕົນ.’ 32ແຕ່ດັ່ງທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເຕືອນພວກເຈົ້າແລ້ວກໍຕາມ ພວກເຈົ້າກໍຍັງບໍ່ໄວ້ວາງໃຈໃນພຣະເຈົ້າຢາເວ ພຣະເຈົ້າຂອງພວກເຈົ້າ. 33ເຖິງແມ່ນວ່າ ພຣະອົງໄດ້ອອກນຳໜ້າພວກເຈົ້າກ່ອນໃນການເດີນທາງຂອງພວກເຈົ້າ ເພື່ອຊອກຫາທີ່ຕັ້ງຄ້າຍພັກໃຫ້ພວກເຈົ້າ ແລະເພື່ອຊີ້ທາງເດີນໃຫ້ພວກເຈົ້າ, ຕອນກາງຄືນພຣະອົງໃຫ້ມີເສົາໄຟ ແລະຕອນກາງເວັນພຣະອົງໃຫ້ມີເສົາເມກ.”

34“ພຣະເຈົ້າຢາເວໄດ້ຍິນພວກເຈົ້າຈົ່ມຮ້າຍໃສ່ພຣະອົງ. ສະນັ້ນ ພຣະອົງຈຶ່ງໂກດຮ້າຍ ແລະບອກໃຫ້ພວກເຈົ້າຮູ້ຢ່າງຄັກແນ່ວ່າ 35‘ຄົນຊົ່ວຊ້າເຊັ່ນພວກເຈົ້ານີ້ ແມ່ນບໍ່ມີໃຜຈະໄດ້ເຂົ້າໄປຢູ່ດິນແດນອັນອຸດົມສົມບູນ ທີ່ເຮົາໄດ້ສັນຍາວ່າຈະມອບໃຫ້ແກ່ປູ່ຍ່າຕາຍາຍຂອງພວກເຈົ້າ. 36ມີແຕ່ກາເລັບລູກຊາຍຂອງເຢຟຸນເນເທົ່ານັ້ນ ທີ່ຈະໄດ້ເຂົ້າໄປເພາະວ່າລາວໄດ້ສັດຊື່ຕໍ່ພຣະເຈົ້າຢາເວ ແລະເຮົາຈະມອບດິນແດນທີ່ລາວໄດ້ຢຽບເຂົ້າໄປນັ້ນ ໃຫ້ແກ່ລາວແລະພວກລູກຫລານຂອງລາວ.’ 37ຍ້ອນພວກເຈົ້າ ພຣະເຈົ້າຢາເວຈຶ່ງໂກດຮ້າຍຂ້າພະເຈົ້າເໝືອນກັນ ແລະກ່າວວ່າ ‘ໂມເຊເອີຍ ເຈົ້າເໝືອນກັນຈະບໍ່ໄດ້ເຂົ້າໄປໃນດິນແດນນັ້ນ 38ແຕ່ໂຢຊວຍລູກຊາຍຂອງນູນຜູ້ຊ່ວຍຂອງເຈົ້າ ຈະນຳປະຊາຊົນອິດສະຣາເອນເຂົ້າໄປຢຶດຄອງດິນແດນ. ສະນັ້ນ ຈົ່ງໃຫ້ກຳລັງໃຈແກ່ລາວ.’

39ແລະ ‘ລູກຫລານຂອງພວກເຈົ້າຜູ້ທີ່ຍັງໜຸ່ມນ້ອຍ ແລະບໍ່ຮູ້ວ່າອັນໃດຖືກອັນໃດຜິດ ທີ່ພວກເຈົ້າເຄີຍເວົ້າວ່າຈະຖືກສັດຕູຈັບໄປນັ້ນ ພວກເຂົາຈະໄດ້ເຂົ້າໄປໃນດິນແດນນີ້ ເຮົາຈະມອບດິນແດນນັ້ນໃຫ້ພວກເຂົາເຂົ້າຢຶດຄອງ 40ແຕ່ປະຊາຊົນດັ່ງພວກເຈົ້າແລ້ວ ໃຫ້ຕ່າວຄືນກັບເຂົ້າໄປຖິ່ນແຫ້ງແລ້ງກັນດານ ຕາມທາງສູ່ອ່າວອາກາບາ.’

41ພວກເຈົ້າຕອບວ່າ, ‘ໂມເຊເອີຍ ພວກເຮົາໄດ້ເຮັດບາບຕໍ່ພຣະເຈົ້າຢາເວແລ້ວ ແຕ່ບັດນີ້ ພວກເຮົາຈະເຂົ້າໄປໂຈມຕີ ຕາມທີ່ພຣະເຈົ້າຢາເວ ພຣະເຈົ້າຂອງພວກເຮົາໄດ້ສັ່ງພວກເຮົາ.’ ແລ້ວແຕ່ລະຄົນໃນພວກເຈົ້າກໍຕຽມຕົວອອກສູ້ຮົບ ໂດຍຄິດວ່າມັນເປັນເລື່ອງງ່າຍທີ່ຈະບຸກໂຈມຕີເຂດເນີນພູ.

42ແຕ່ພຣະເຈົ້າຢາເວໄດ້ກ່າວແກ່ຂ້າພະເຈົ້າວ່າ, ‘ຈົ່ງເຕືອນພວກເຂົາຢ່າໃຫ້ໄປໂຈມຕີ ເພາະເຮົາຈະບໍ່ສະຖິດຢູ່ນຳ ແລະສັດຕູຈະມີໄຊຊະນະເໜືອພວກເຂົາ.’ 43ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ບອກພວກເຈົ້າໃນສິ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າຢາເວໄດ້ກ່າວແລ້ວ ແຕ່ພວກເຈົ້າບໍ່ເຊື່ອຟັງ ແລະທັງຂັດຂືນຄຳສັ່ງຂອງພຣະອົງ ໂດຍຍ່າງມຸ້ງໜ້າໄປສູ່ເຂດເນີນພູຢ່າງອົງອາດທະນົງຕົວ. 44ແລ້ວຊາວອາໂມທີ່ໄດ້ອາໄສຢູ່ຕາມເຂດເນີນພູ ກໍອອກມາສູ້ຮົບພວກເຈົ້າ ເໝືອນດັ່ງໂຕເຜິ້ງທີ່ບິນອອກຈາກຮັງຂອງມັນ. ພວກເຂົາໄດ້ໄລ່ຕາມລ່າພວກເຈົ້າໃນເຂດເອໂດມມາຈົນເຖິງໂຮມາ ແລະຊະນະພວກເຈົ້າຢູ່ທີ່ນັ້ນ. 45ພວກເຈົ້າຈຶ່ງໄດ້ກັບມາແລະຮ້ອງຫາພຣະເຈົ້າຢາເວໃຫ້ຊ່ວຍເຫລືອ, ແຕ່ພຣະເຈົ້າຢາເວບໍ່ໄດ້ຟັງສຽງຂອງພວກເຈົ້າ ຫລືສົນໃຈຕໍ່ພວກເຈົ້າແຕ່ປະການໃດ.

46ສະນັ້ນ ພວກເຮົາຈຶ່ງໄດ້ອາໄສຢູ່ທີ່ເມືອງກາເດັດເປັນເວລາດົນນານ.

Popular Bible Verses from
ພຣະບັນຍັດສອງ 1

Bible:

ລາວ

Version: ພຣະຄຳພີສັກສິ - ພຄພ