ພຣະບັນຍັດສອງ 2
2
1ໃນທີ່ສຸດ ພວກເຮົາກໍໄດ້ກັບຄືນກັບເຂົ້າໄປໃນຖິ່ນແຫ້ງແລ້ງກັນດານ ຕາມທາງສູ່ອ່າວອາກາບາ ເໝືອນດັ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າຢາເວໄດ້ບອກຂ້າພະເຈົ້າ ແລະພວກເຮົາໄດ້ໃຊ້ເວລາດົນນານທ່ອງທ່ຽວໄປມາ ຕາມເຂດເນີນພູເອໂດມ.
2ແລ້ວພຣະເຈົ້າຢາເວກໍໄດ້ກ່າວແກ່ຂ້າພະເຈົ້າວ່າ, 3ພວກເຮົາໃຊ້ເວລາທ່ອງທ່ຽວໄປມາຕາມເຂດເນີນພູດົນນານພໍແລ້ວ ແລະພວກເຮົາຈະໄດ້ໄປທາງທິດເໜືອ. 4ພຣະອົງໄດ້ສັ່ງຂ້າພະເຈົ້າໃຫ້ແນະນຳພວກເຈົ້າດັ່ງຕໍ່ໄປນີ້: ‘ພວກເຈົ້າເກືອບຈະເດີນທາງຜ່ານເຂດພູດອຍເອໂດມ ເຂດແດນຂອງຍາດພີ່ນ້ອງຫ່າງໆຂອງພວກເຈົ້າ ຄືບັນດາເຊື້ອສາຍຂອງເອຊາວ. ພວກເຂົາຈະຢ້ານກົວພວກເຈົ້າ, 5ແຕ່ພວກເຈົ້າບໍ່ຕ້ອງເຮັດເສິກຕໍ່ສູ້ກັບພວກເຂົາ ເພາະເຮົາຈະບໍ່ມອບດິນແດນຂອງພວກເຂົາຕອນໃດຕອນໜຶ່ງໃຫ້ພວກເຈົ້າ. ເຮົາໄດ້ມອບເມືອງເອໂດມໃຫ້ເຊື້ອສາຍຂອງເອຊາວ. 6ພວກເຈົ້າອາດຊື້ນໍ້າແລະອາຫານນຳພວກເຂົາກໍໄດ້.’
7ຈົ່ງຈົດຈຳໄວ້ວ່າ ພຣະເຈົ້າຢາເວ ພຣະເຈົ້າຂອງພວກເຈົ້າ ອວຍພອນທຸກໆສິ່ງທີ່ພວກເຈົ້າໄດ້ເຮັດ. ພຣະອົງເບິ່ງແຍງພວກເຈົ້າ ໃນຂະນະທີ່ພວກເຈົ້າທ່ອງທ່ຽວຜ່ານຖິ່ນແຫ້ງແລ້ງກັນດານອັນກວ້າງໃຫຍ່. ພຣະເຈົ້າຢາເວ ພຣະເຈົ້າຂອງພວກເຈົ້າໄດ້ສະຖິດຢູ່ກັບພວກເຈົ້າເປັນເວລາສີ່ສິບປີ ແລະພວກເຈົ້າກໍມີທຸກໆສິ່ງທີ່ຈຳເປັນ.
8ສະນັ້ນ ພວກເຮົາຈຶ່ງເດີນທາງຕໍ່ ໂດຍແຍກອອກຈາກທາງໄປເມືອງເອລາດ ແລະເມືອງເອຊີໂອນເກເບສູ່ທະເລຕາຍ; ແລ້ວກໍລ້ຽວໄປທາງຕາເວັນອອກສ່ຽງເໜືອ ມຸ່ງສູ່ດິນແດນໂມອາບ. 9ພຣະເຈົ້າຢາເວໄດ້ກ່າວແກ່ຂ້າພະເຈົ້າວ່າ, ‘ຢ່າສ້າງຄວາມເດືອດຮ້ອນໃຫ້ຊາວໂມອາບ ເຊື້ອສາຍຂອງໂລດ ຫລືລົງມືເຮັດເສິກຕໍ່ສູ້ພວກເຂົາ. ເຮົາໄດ້ມອບເມືອງອາຣະໃຫ້ພວກເຂົາ ແລະເຮົາຈະບໍ່ມອບດິນແດນສ່ວນໃດໆຂອງພວກເຂົາໃຫ້ພວກເຈົ້າ.’
10ແຕ່ກ່ອນ ມີຄົນຊາດໜຶ່ງທີ່ມີອຳນາດແລະຮູບຮ່າງໃຫຍ່ສູງ ຊື່ວ່າ ເອມິມ. ເຂົາເຄີຍອາໄສຢູ່ທີ່ເມືອງອາຣະ. ພວກນີ້ມີຮູບຮ່າງໃຫຍ່ສູງເທົ່າກັບພວກອານາກີມ ຊຶ່ງເປັນຄົນຮູບຮ່າງສູງອີກຊາດໜຶ່ງ. 11ໃຜໆກໍເອີ້ນພວກເຂົາວ່າ ເຣຟາອິມເໝືອນດັ່ງທີ່ໄດ້ມີພວກອານາກີມ ແຕ່ຊາວໂມອາບເອີ້ນພວກນີ້ວ່າ ເອມິມ. 12ຊາວໂຮຣີເຄີຍອາໄສຢູ່ທີ່ດິນແດນເອໂດມ ແຕ່ພວກລູກຫລານຂອງເອຊາວໄດ້ຂັບໄລ່ພວກເຂົາອອກໄປ ທັງທຳລາຍລ້າງຜານຊົນຊາດຂອງພວກເຂົາ ແລະຕັ້ງຫຼັກແຫຼ່ງຢູ່ໃນທີ່ນັ້ນແທນ; ເໝືອນດັ່ງກັບຊາວອິດສະຣາເອນ ໃນເວລາຕໍ່ມາໄດ້ຂັບໄລ່ເຫຼົ່າສັດຕູຂອງພວກຕົນ ອອກໄປຈາກດິນແດນທີ່ພຣະເຈົ້າຢາເວໄດ້ມອບໃຫ້.
13ແລ້ວພວກເຮົາກໍຂ້າມແມ່ນໍ້າເຊເຣັດ ຕາມຄຳສັ່ງຂອງພຣະເຈົ້າຢາເວ. 14ເຫດການນີ້ໄດ້ເກີດຂຶ້ນ 38 ປີຜ່ານມາແລ້ວ ຫລັງຈາກທີ່ພວກເຮົາໄດ້ໜີມາຈາກກາເດັດບາກເນອາ. ນັກຮົບທັງໝົດໃນລຸ້ນນັ້ນ ໄດ້ຕາຍໄປ ຕາມທີ່ພຣະເຈົ້າຢາເວໄດ້ກ່າວໄວ້. 15ພຣະເຈົ້າຢາເວໄດ້ຕໍ່ຕ້ານພວກເຂົາສະເໝີມາ ຈົນກວ່າພວກເຂົາໄດ້ຖືກທຳລາຍຈົນໝົດສິ້ນໄປ.
16ຫລັງຈາກພວກເຂົາໄດ້ຕາຍໄປໝົດແລ້ວ 17ພຣະເຈົ້າຢາເວໄດ້ກ່າວແກ່ຂ້າພະເຈົ້າວ່າ, 18‘ວັນນີ້ ເຈົ້າໃກ້ຈະຜ່ານເຂດແດນໂມອາບໄປທາງເມືອງອາຣະ. 19ແລ້ວເຈົ້າກໍຈະໄປໃກ້ດິນແດນຂອງພວກອຳໂມນ ເຊື້ອສາຍຂອງໂລດ. ຢ່າສ້າງຄວາມເດືອດຮ້ອນໃຫ້ພວກເຂົາ ຫລືລົງມືເຮັດເສິກຕໍ່ສູ້ພວກເຂົາ ເພາະເຮົາຈະບໍ່ມອບດິນແດນສ່ວນໃດໆ ທີ່ເຮົາໄດ້ມອບໃຫ້ພວກເຂົານັ້ນໃຫ້ແກ່ພວກເຈົ້າ.’
20ເຂດແດນນີ້ເປັນທີ່ຮູ້ຈັກກັນວ່າ ດິນແດນຂອງພວກເຣຟາອິມ ຊຶ່ງເອີ້ນຕາມຊື່ທີ່ປະຊາຊົນຜູ້ອາໄສຢູ່ທີ່ນັ້ນເຄີຍເອີ້ນກັນມາກ່ອນ; ຊາວອຳໂມນເອີ້ນພວກນີ້ວ່າ ຊຳຊຸມມິມ. 21ພວກເຂົາມີຮູບຮ່າງໃຫຍ່ສູງຄືກັບພວກອານາກີມ ແລະມີຢູ່ນຳກັນຫລາຍຄົນ ແລະເປັນຊົນຊາດທີ່ມີອຳນາດດ້ວຍ. ພຣະເຈົ້າຢາເວໄດ້ທຳລາຍລ້າງຜານພວກເຂົາເໝືອນກັນ ເພື່ອໃຫ້ຊາວອຳໂມນຢຶດຄອງດິນແດນຂອງພວກເຂົາ ແລະຕັ້ງຫຼັກແຫຼ່ງຢູ່ໃນທີ່ນັ້ນ. 22ພຣະອົງໄດ້ເຮັດແບບດຽວກັນສຳລັບຊາວເອໂດມ ລູກຫລານຂອງເອຊາວ ຜູ້ທີ່ອາໄສຢູ່ຕາມເຂດພູດອຍໃນດິນແດນເອໂດມ. ພຣະອົງໄດ້ທຳລາຍລ້າງຜານຊາວໂຮຣີ ເພື່ອໃຫ້ຊາວເອໂດມຢຶດຄອງດິນແດນຂອງພວກເຂົາ ແລະຕັ້ງຫຼັກແຫຼ່ງຢູ່ທີ່ນັ້ນແທນ ຈົນເຖິງດຽວນີ້. 23ສ່ວນດິນແດນຕາມແຄມຝັ່ງຂອງທະເລເມດີແຕຣາເນ ແມ່ນປະຊາຊົນທີ່ມາຈາກເກາະກະເຣເຕໄດ້ຕັ້ງຫຼັກແຫຼ່ງຢູ່. ພວກເຂົາໄດ້ທຳລາຍລ້າງຜານຊາວອາວິມ ຊາວພື້ນເມືອງ ແລະໄດ້ຢຶດຄອງດິນແດນທັງໝົດຂອງພວກເຂົາ ແຕ່ໃຕ້ສຸດຈົນຮອດເມືອງກາຊາ.
24ຫລັງຈາກພວກເຮົາໄດ້ຜ່ານດິນແດນໂມອາບໄປແລ້ວ ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ກ່າວແກ່ພວກເຮົາວ່າ, ‘ບັດນີ້ ຈົ່ງເລີ່ມຂ້າມແມ່ນໍ້າອາກໂນນ ເພາະເຮົາໄດ້ມອບເຈົ້າສີໂຫນກະສັດຂອງຊາວອາໂມແຫ່ງນະຄອນເຮັດຊະໂບນ ພ້ອມດ້ວຍດິນແດນຂອງລາວໃຫ້ຢູ່ໃຕ້ອຳນາດຂອງພວກເຈົ້າແລ້ວ. ຈົ່ງໂຈມຕີແລະຢຶດຄອງດິນແດນຂອງລາວໄດ້. 25ຕັ້ງແຕ່ວັນນີ້ໄປ ເຮົາຈະເຮັດໃຫ້ປະຊາຊົນທົ່ວທຸກບ່ອນຢ້ານກົວພວກເຈົ້າ. ທຸກຄົນຈະຢ້ານກົວຈົນຕົວສັ່ນຂວັນເສຍ ເມື່ອພວກເຂົາໄດ້ຍິນຊື່ຂອງພວກເຈົ້າ.”’
ຊາວອິດສະຣາເອນຊະນະເຈົ້າສີໂຫນ
(ຈບຊ 21:21-30)
26“ແລ້ວຂ້າພະເຈົ້າກໍສົ່ງຄະນະທູດຈາກຖິ່ນແຫ້ງແລ້ງກັນດານເກເດໂມດ ໄປຫາເຈົ້າສີໂຫນກະສັດແຫ່ງນະຄອນເຮັດຊະໂບນ ພ້ອມທັງນຳຂໍ້ສະເໜີສັນຕິພາບ ດັ່ງນີ້: 27‘ຈົ່ງອະນຸຍາດໃຫ້ພວກຂ້າພະເຈົ້າຜ່ານດິນແດນຂອງທ່ານໄປແດ່ທ້ອນ. ພວກຂ້າພະເຈົ້າຈະມຸ່ງໜ້າຜ່ານໄປໂດຍຈະບໍ່ໜີຈາກທາງໃຫຍ່. 28ພວກຂ້າພະເຈົ້າຈະຈ່າຍຄ່າອາຫານທີ່ພວກຂ້າພະເຈົ້າກິນ ແລະຈ່າຍຄ່ານໍ້າທີ່ພວກຂ້າພະເຈົ້າດື່ມ. ສິ່ງດຽວທີ່ພວກຂ້າພະເຈົ້າຕ້ອງການ ຄືພຽງແຕ່ຜ່ານດິນແດນຂອງທ່ານໄປ 29ຈົນກວ່າພວກຂ້າພະເຈົ້າຈະຜ່ານແມ່ນໍ້າຈໍແດນເຂົ້າໄປສູ່ດິນແດນ ທີ່ພຣະເຈົ້າຢາເວ ພຣະເຈົ້າຂອງພວກຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ມອບໃຫ້. ເຊື້ອສາຍຂອງເອຊາວທີ່ອາໄສຢູ່ເອໂດມ ແລະຊາວໂມອາບທີ່ອາໄສຢູ່ອາຣະ ກໍໄດ້ອະນຸຍາດໃຫ້ພວກຂ້າພະເຈົ້າຜ່ານເຂດແດນຂອງພວກເຂົາມາແລ້ວ.’
30ແຕ່ເຈົ້າສີໂຫນແຫ່ງເຮັດຊະໂບນບໍ່ອະນຸຍາດໃຫ້ພວກເຮົາຜ່ານດິນແດນຂອງເພິ່ນໄປ. ພຣະເຈົ້າຢາເວ ພຣະເຈົ້າຂອງພວກເຈົ້າ ໄດ້ເຮັດໃຫ້ເພິ່ນດື້ດຶງແລະແຂງກະດ້າງ ເພື່ອພວກເຮົາຈະໄດ້ຊະນະແລະຢຶດເອົາເຂດແດນທັງໝົດຂອງເພິ່ນ ມາຄອບຄອງຈົນເທົ່າທຸກວັນນີ້.
31ແລ້ວພຣະເຈົ້າຢາເວກໍໄດ້ກ່າວແກ່ຂ້າພະເຈົ້າວ່າ, ‘ເບິ່ງແມ ເຮົາໄດ້ມອບເຈົ້າສີໂຫນແລະດິນແດນຂອງລາວ ໄວ້ຢູ່ໃຕ້ອຳນາດຂອງພວກເຈົ້າແລ້ວ ຈົ່ງຢຶດເອົາເຖີດ.’ 32ເຈົ້າສີໂຫນໄດ້ຍົກທັບອອກມາສູ້ຮົບພວກເຮົາຢູ່ໃກ້ເມືອງຢາຮາດ, 33ແຕ່ພຣະເຈົ້າຢາເວ ພຣະເຈົ້າຂອງພວກເຮົາໄດ້ມອບເພິ່ນໄວ້ຢູ່ໃນອຳນາດຂອງພວກເຮົາ ແລະພວກເຮົາໄດ້ຊະນະເຈົ້າສີໂຫນແລະພວກລູກຊາຍ ແລະທະຫານທັງໝົດຂອງເພິ່ນ. 34ໃນເວລາດຽວກັນນັ້ນ ພວກເຮົາໄດ້ຢຶດແລະທຳລາຍທຸກໆເມືອງຖິ້ມ ແລະຂ້າທຸກໆຄົນບໍ່ວ່າຊາຍຍິງ ຫລືເດັກນ້ອຍ. ພວກເຮົາບໍ່ໃຫ້ໃຜລອດຊີວິດຢູ່ເລີຍ. 35ພວກເຮົາຢຶດເອົາຝູງສັດແລະເກັບກວາດເອົາສິ່ງຂອງໃນເມືອງ. 36ພຣະເຈົ້າຢາເວ ພຣະເຈົ້າຂອງພວກເຮົາ ໄດ້ໃຫ້ພວກເຮົາຢຶດເອົາເມືອງຕ່າງໆ ຕັ້ງແຕ່ອາໂຣເອໄປ ດັ່ງນີ້: ເມືອງແຄມຮ່ອມພູອາກໂນນ ແລະເມືອງທີ່ຢູ່ທາງກາງຮ່ອມພູ, ຕະຫລອດທຸກເມືອງທີ່ຢູ່ຕາມທາງໄປສູ່ເຂດແດນກີເລອາດ. ບໍ່ມີເມືອງໃດທີ່ມີກຳແພງແໜ້ນໜາ ພໍທີ່ພວກເຮົາຈະຢຶດເອົາບໍ່ໄດ້. 37ແຕ່ພວກເຮົາບໍ່ໄດ້ເຂົ້າໄປໃກ້ເຂດແດນຂອງຊາວອຳໂມນ ຫລືທົ່ງພຽງຕາມແຄມແມ່ນໍ້າຢັບໂບກ ຫລືເມືອງຕ່າງໆຢູ່ທີ່ເຂດເນີນພູ ຫລືບ່ອນອື່ນໆທີ່ພຣະເຈົ້າຢາເວ ພຣະເຈົ້າຂອງພວກເຮົາ ໄດ້ສັ່ງໄວ້ບໍ່ໃຫ້ພວກເຮົາເຂົ້າໄປ.”
Currently Selected:
ພຣະບັນຍັດສອງ 2: ພຄພ
Highlight
Share
Copy
Want to have your highlights saved across all your devices? Sign up or sign in
@ 2012 United Bible Societies. All Rights Reserved.