Die Evangelie Volgens PaulusVoorbeeld

Hoe Moet Christene die Goeie Nuus aan die Wêreld Verkondig?

In die prediking van Christus en die apostels is die evangelie altyd gekenmerk deur 'n duidelike oproep tot berouvolle geloof. Dit is egter nie bloot 'n oproep tot goeie gedrag nie. Dit is nie 'n tradisie van godsdienstige seremonies en sakramente nie. Dit is nie 'n pleidooi vir eiewaarde en menswaardigheid nie. Dit is nie 'n manifes vir kultuurstryders of 'n strydkreet vir politieke fanatici nie.

Dit is nie 'n mandaat vir aardse heerskappy nie. Dit is nie 'n gesofistikeerde morele filosofie wat bewondering en goedkeuring van die wêreld se intellektuele elite wil wen nie, of 'n lesing oor die euwels van kulturele verdrukking en rassesegregasie nie. Dit is nie 'n beroep op "sosiale geregtigheid" nie. Dit is nie 'n verhandeling oor geslagskwessies of 'n voorskrif vir "reinigende kultuur" nie. Dit is alles afwykings of afleidings van die ware evangelie soos deur Paulus verkondig.

Die kruis van Jesus Christus is die som en die fokus van die evangelie volgens Paulus: Ons verkondig Christus wat gekruisig is. “Mag God verhoed dat ek ooit oor iets anders roem as oor die kruis van ons Here Jesus Christus." In Pauliniese teologie is die kruis 'n simbool van versoening. "Christus gekruisig" is 'n boodskap oor verlossing vir sondaars.

Hoe noodsaaklik is hierdie waarheid, en hoe wesenlik is dit vir die boodskapper om by hierdie standpunt te bly? Om die evangelie oor enigiets anders te maak, is om van die Bybelse Christendom af te wyk. Paulus se lering is nie in die minste dubbelsinnig hieroor nie. Dit is dieselfde vertolking van wat hy bedoel het toe hy van "my evangelie" gepraat het. Heel eenvoudig is die evangelie goeie nuus vir die gevalle mensdom oor hoe sondes versoen word, hoe sondaars vergewe word en hoe gelowiges vrygespreek word deur God. Die doelwit van die kerk is egter nie om die wêreld se bewondering te wen nie.

Baie van vandag se bekendste evangeliese strateë en gesaghebbende praktisyns van "gemeenskap-gebaseerde" metodologie blyk nie daardie eenvoudige punt te begryp nie. Hulle moedig voortdurend jong evangeliste aan om "die kultuur te betrek" en te hou by die reëls van politieke korrektheid. Wanneer hulle daardie raad in werklike, praktiese planne van aksie omskakel, beteken dit eintlik maar net om in pas te probeer bly met die nuutste neigings — asof dit die sleutel tot doeltreffende bediening is om as nuwerwets beskou te word.

In Paulus se vermaning aan jong bedienaars sal so iets egter nie gevind word nie. Inteendeel, Paulus erken openhartig dat die evangelie "vir die Jode ‘n aanstoot [is] en vir die ander is dit onsin."