Ang Kapayapaan Nawa'y Sumaiyo

Mapalad ang mga gumagawa ng paraan para sa kapayapaan, sapagkat sila'y ituturing na mga anak ng Diyos.Mateo 5:9

SA SIMULA

Isang baguhan kamakailan ang nagtanong sa akin, “Ano ang pinakamahalagang hadlang sa kapayapaan sa simbahan ngayon?” Agad na dumating sa isip ko ang isang serye ng mga hindi pagkakasunduan: maliliit na inggit, mga ambisyon na nakakagambala sa pagkakaisa, mga hidwaan sa loob ng pamilya na nagiging sanhi ng pagkasira ng mga kasal at nauuwi sa diborsyo, at iba pa. Ngunit sa ibabaw ng lahat ng ito, lumitaw ang maaaring pinakamalaking banta sa kapayapaan sa kasalukuyang simbahan—ang politikal na pagkakampi-kampi na inuuna ang mga kulturang pagpapahalaga (marami sa mga ito ay tunay) kaysa sa Dakilang Misyon.

Ngayon, marami sa mga Cristiano ang kinikilala ang kanilang partidong pampolitika bilang malinaw na tanda ng presensya ng kaharian ni Cristo at kumikilos ng ayon sa kanilang kinakampihan kung saan ang kanilang mga pagpapahayag at pagsabog ng galit ang siyang nagiging pangunahing paraan ng kanilang pagkakakilanlan. Dahil dito, ang mga miyembro mula sa kabilang panig ay hindi lamang itinuturing na may ibang posisyon, kundi tinitingnan bilang isang kakila-kilabot na kasamaan. Ganito ang hidwaan na ngayon ay naghahati sa mga progresibong pampolitika at mga konserbatibong pampolitika, kahit sa loob ng simbahan.

Posible bang harapin ng simbahan ang hidwaang ito sa ibang paraan?

DEVOSYONAL NA PANANAW

Ang pagiging tagapagpamayapa ay hindi simpleng pagiging mabait o magalang lang. Hindi rin ito ang pagpawi ng mga apoy ng alitan. Ito ay ang banal na plano ng Diyos para sa pamumuhay ng komunidad kung saan pinupuno ni Cristo ang ating mga puso at pagkatapos, sa pamamagitan ng pagpapalawak, ito ay umaabot sa buong mundo.

OBSERBASYON

Ang paraan kung paano ipinagkakaloob ng Diyos ang kapayapaan ay kahalintulad ng paraan kung paano Niya ipinagkakaloob ang katarungan—sa atin, sa loob natin, at sa pamamagitan natin. Gaya ng ipinaliwanag ni Pablo, iniaalok ng Diyos ang kapayapaan sa mga itinuring na matuwid “sa pamamagitan ng ating Panginoong Jesucristo” (Mga Taga-Roma 5:1). Ang pagtutok ng ating isipan sa Espiritu ay nagdudulot ng malalim na antas ng kapayapaan sa loob (Mga Taga-Roma 8:6). At sa wakas, ito ang ating pagkatawag upang ipalaganap ang kapayapaan ng Diyos sa pamamagitan ng pagsunod sa “mga bagay na nagdudulot ng kapayapaan at pagpapalakas sa isa’t isa” (Mga Taga-Roma 14:19). Mahalaga ang pagkakasunod-sunod na ito dahil hindi natin maiaalok ang hindi natin taglay.

Ang pagkabalisa, gayunpaman, ay maaaring mag-alis sa atin ng ipinangakong kapayapaan. May mga sandali ng pagkabalisa at inis—marahil ay tumatagal ng mga araw, linggo, o isang panahon—ngunit salamat sa Diyos, hindi ito tumatagal magpakailanman. Mas malalim at mas pangunahin kaysa sa mga ganitong panloob na kaguluhan ay ang ating pagkakakilanlan bilang mga anak ng Diyos na nagkakaisa kay Cristo, na tinatahanan ng Banal na Espiritu. Ang ganitong paninirahan ay nagpapasupil sa ating mga puso at nagdadala sa atin patungo sa kapayapaan, hindi man mabilis, ito ay tiyak.

Sa praktikal na mga termino, ang ating pagtawag sa paggawa ng kapayapaan ay simpleng pampublikong pagpapakita ng ginagawa ng Espiritu sa ating puso—ang pagpapalago at pagpapakita ng gawa ni Cristo.

APLIKASYON

Sa halip ng pagdududa at alitan, paano kaya kung ipakita natin ang pagpapasensya at kabutihan, pagtitiis sa lahat ng bagay sa ngalan ni Cristo (1 Mga Taga - Corinto 13:4, 7)? Paano kaya kung tratuhin natin ang iba ayon sa paraan na nais nating tratuhin tayo (Mateo 7:12; Lucas 6:31)? Paano kaya kung isabuhay natin ang mga salita ni Pablo, “Sikapin ninyong laging maging kaaya-aya at kapaki-pakinabang ang inyong pananalita sa kanila, at matuto kayong sumagot nang tama sa sinumang nagtatanong.” (Mga Taga-Colosas 4:6)?

Maaari ba nating, halimbawa, mapanatili ang ating pangako sa pagpoprotekta sa hindi pa ipinapanganak at pagpapanatili ng disenyo ng Diyos para sa pamilya habang tinutugunan din ang kawalang-katarungan sa ibang lahi at pagtulong sa mga mahihirap? Ang ganitong uri ng paggawa ng kapayapaan ay hindi nangangailangan na isakripisyo natin ang ating mga teolohikal na paniniwala. Gayunpaman, nangangailangan itong tularan natin ang ating Tagapagligtas na ipinako sa krus, ang nagpakita ng pag-ibig sa mga kaaway (Mateo 5:44).

Ang ating posisyon bilang mga anak ng Diyos ay nagdadala sa atin palapit nang palapit sa banal na gawain ng paggawa ng kapayapaan. Ang ganitong kapayapaan ay hindi dumarating nang madali o mura, ngunit tiyak na ipagkakaloob ng Diyos ng kapayapaan, na muling binuhay ang ating Panginoong Jesucristo mula sa mga patay, at tiyak na magtatagumpay ito (Mga Hebreo 13:20).