สุภาษิต 7:6-20

เพราะที่หน้าต่างบ้านของเรา เราได้มองออกไปตามบานเกล็ด เราเห็นว่าท่ามกลางคนเขลา และท่ามกลางคนหนุ่มๆที่เราพิเคราะห์ดูนั้น ก็มีหนุ่มคนหนึ่งไร้สามัญสำนึก ผ่านไปตามถนนใกล้ทางแยกไปบ้านของนาง เดินตามถนนซึ่งไปบ้านนาง ในเวลาโพล้เพล้ ในเวลาเย็น เวลาค่ำคืนและความมืด และนี่แน่ะ หญิงคนหนึ่งมาพบเขา แต่งตัวอย่างหญิงแพศยาหัวใจเจ้าเล่ห์ นางจัดจ้านและหัวเห็ด เท้าของนางไม่อยู่กับบ้าน ประเดี๋ยวอยู่ถนน ประเดี๋ยวอยู่ที่ลานเมือง และนางหมอบคอยอยู่ทุกมุม นางฉวยเขาได้และจุบเขา นางพูดกับเขาอย่างไม่มียางอายว่า <<ฉันจำต้องถวายเครื่องสักการบูชา และวันนี้ฉันได้แก้บนแล้ว ฉันจึงออกมาหาเธอ เสาะเธอ และฉันพบเธอแล้ว ฉันได้ประดับเตียงของฉันด้วยผ้าคลุม เป็นผ้าลินินอียิปต์สีต่างๆ ฉันได้อบที่นอนของฉันด้วยมดยอบ กฤษณา และอบเชย มาเถอะ ให้เรามาอิ่มด้วยความรักจนรุ่งเช้า ให้เราทำตัวของเราให้ปีติยินดีด้วยความรัก เพราะผัวของฉันไม่อยู่บ้าน เขาไปทางไกล เขาเอาเงินไปถุงหนึ่ง พอวันเพ็ญเขาจึงกลับมา>>