สุภาษิต 7:6-20

สุภาษิต 7:6-20 THA-ERV

เรา​มอง​ผ่าน​ช่อง​ไม้​ระแนง​ลง​มา​ด้านล่าง จาก​หน้าต่าง​บ้าน​ชั้นบน​ของ​เรา เรา​มอง​เห็น​พวก​คน​หนุ่ม​บางคน​ที่​อ่อน​ต่อ​โลก ใน​กลุ่มนี้​เรา​สังเกต​เห็น​คนหนึ่ง ที่​ไม่​มี​สมอง​คิด เขา​กำลัง​เดิน​ไป​ตาม​ถนน และ​มา​ใกล้​มุม​ถนน​ที่​อยู่​ใกล้​กับ​บ้าน​ของ​หญิง​คนหนึ่ง เขา​เลี้ยว​ไป​ตาม​ถนน​ที่​ผ่าน​บ้าน​ของ​หญิง​คนนั้น ใน​ช่วง​เวลา​พลบ​ค่ำ​ใน​ยาม​ค่ำคืน ความ​มืดมิด​ย่าง​กราย​เข้า​มา ทันใดนั้น หญิง​คน​นั้น​ก็​เดิน​เข้า​มาหา​เขา แต่งตัว​อย่าง​กับ​โสเภณี ในใจ​เธอ​เต็มไปด้วย​เล่ห์​เพทุบาย เธอ​จัดจ้าน ดื้อ​ด้าน เท้า​ของ​เธอ​อยู่​ไม่​ติด​บ้าน เดี๋ยวก็​อยู่​ตาม​ถนน เดี๋ยวก็​อยู่​ตาม​ลาน​เมือง เธอ​ดัก​ซุ่ม​อยู่​ทุกซอก​ทุกมุม เธอ​คว้า​ตัว​เขา​เข้า​มา​จูบ แล้ว​พูด​กับ​เขา​อย่าง​หน้าด้านๆ​ว่า “วันนี้​ฉัน​ได้​ถวาย​เครื่อง​สังสรรค์​บูชา​เพื่อ​แก้บน​ไปแล้ว ฉัน​จึง​มี​เนื้อ​อย่าง​เหลือ​เฟือ​อยู่​ที่​บ้าน ฉัน​ก็เลย​ออก​มา​มอง​หา​ท่าน และ​ฉัน​ก็​พบ​ท่าน​จน​ได้ นี่แน่ะ ฉัน​ปู​ผ้า​คลุม​เตียง​เอา​ไว้ ด้วย​ผ้า​ลินิน​ย้อม​สี​ของ​อียิปต์ ฉัน​มี​กำยาน​หอม น้ำหอม​จาก​ตะวันออก และ​อบเชย ฉัน​ได้​พรม​พวกมัน​ลง​บน​ที่​นอน มาเถิด ให้​เรา​มา​ดื่มด่ำ​กับ​ความรัก​ของ​เรา​จน​รุ่งเช้า ให้​เรา​ไป​สนุก​สนาน​กับ​ความรัก​ของเรา​กันเถิด เพราะ​ผัว​ของ​ฉัน​ไม่​อยู่​บ้าน เขา​เดินทาง​ไป​ไกล​แสน​ไกล เขา​เอา​ถุงเงิน​ติดตัว​ไป​ด้วย เขา​จะ​ไม่​กลับ​บ้าน​จน​กว่า​จะ​ถึง​วันพระจันทร์​เต็มดวง”