สุภาษิต 7:6-20

เพราะครั้งหนึ่งเรายืนอยู่ที่หน้าต่างบ้านของเรา เรามองลอดหน้าต่างลงไป เรามองลงไปในหมู่คนอ่อนต่อโลก เราสังเกตเห็นชายหนุ่มคนหนึ่งที่ไม่รู้จักคิด เขาเดินไปตามถนนแถวบ้านของนาง เดินไปตามทางสู่บ้านของนาง ใกล้สิ้นวัน ยามโพล้เพล้ ขณะค่ำคืนย่างเข้ามา ดูสิ! หญิงคนหนึ่งออกมาพบเขา แต่งตัวเยี่ยงโสเภณีและมีเจตนาแอบแฝงในใจ (นางพูดพล่ามไร้ยางอาย อยู่ไม่ติดบ้าน เดี๋ยวไปที่ถนน เดี๋ยวอยู่ที่ลานเมือง คอยซุ่มดักอยู่ทุกมุมเมือง) นางโผเข้ากอดเขา จูบเขา และพูดหน้าตาเฉยว่า “ฉันมีเครื่องเซ่นรออยู่ที่บ้าน วันนี้ฉันได้แก้บนหลายเรื่องแล้ว ดังนั้นฉันจึงออกมาพบเธอ ฉันตามหาเธอ แล้วฉันก็พบเธอ ฉันปูเตียงไว้ ด้วยผ้าลินินสีสวยจากอียิปต์ ประพรมด้วยมดยอบ กฤษณาและอบเชย มาสิ ให้เราเริงรักดื่มด่ำกันถึงพรุ่งนี้เช้าเลย ให้เราเริงสำราญด้วยความรัก สามีของฉันไม่อยู่บ้าน เขาเดินทางไปแดนไกล เขาเอาเงินไปเต็มกระเป๋า กว่าจะกลับมาก็วันเพ็ญ”