Devocionet për Kreshmën nga Bibla e Shenjtë: MozaikuShembull

Karl Barth (Zvicër, 1886-1968)

Kur flasim për hir, mendojmë për faktin se prirja e favorshme [e Perëndisë] ndaj krijesës nuk e lejon veten të përkeqësohet dhe të frustrohet nga rezistenca e këtyre të fundit. Kur flasim për shenjtërinë, mendojmë, nga ana tjetër, për faktin se prirja e tij e favorshme kapërcen dhe e shkatërron këtë rezistencë.

Të thuash hir është të thuash falje e mëkateve; të thuash shenjtëri, është gjykimi mbi mëkatet. Por, duke qenë se të dy e pasqyrojnë dashurinë e Perëndisë, si mund të jetë njëri pa tjetrin, falje pa gjykim ose gjykim pa falje?

Vetëm kur dashuria e Perëndisë akoma nuk është zbuluar, ende nuk besohet ose nuk besohet fare, mund të ketë këtu një ndarje në vend të një dallimi. Në këtë rast, falja do të nxirrej si abstrakte nga mëkati dhe gjykimi nga dënimi. Nuk do të ishte gjykimi i Perëndisë në një rast, ose falja e Perëndisë në tjetrën.

Në qoftë se flasim me besim dhe për këtë arsye në dritën e Perëndisë dhe të dashurisë së Tij, dhe për këtë arsye të faljes dhe të gjykimit të Perëndisë, kur të rritet njohuria jonë, ne do të bëjmë dallimin, por nuk do të veçojmë mes hirit të Perëndisë dhe shenjtërisë së Perëndisë.

Lidhja midis të dyve, përmblidhet në mënyrë të vendosur në faktin që të dy karakterizojnë dhe dallojnë dashurinë e Tij, dhe për këtë arsye Vetë në Veprimin e Tij në besëlidhje, si Zoti i besëlidhjes ndërmjet Vetes dhe krijesës së Tij.