De reis van Simon Peter, Deel 3: 'Innerlijke strijd'Sample

Onverwachte genade

Simon Peter was een man van uitersten. Een man die vaak eerst roept of doet en dan pas nadenkt. Zo leren we hem kennen in The Chosen, maar ook in de Bijbel. Wat je er ook van vindt, dankzij zijn vurige karakter kende hij de uitersten van het mens-zijn: van de hoogste toppen tot de diepste dalen vol verdriet, schaamte en strijd.

Hoe snel Simon Peter van het ene in het andere uiterste belandt, zien we misschien wel het duidelijkst in Mattheüs 16. In dat gedeelte is Jezus in gesprek met zijn discipelen over een van de meest fundamentele vragen die je over Hem kunt stellen: "Wie zeggen jullie dat Ik ben?" Diezelfde vraag stelt Jezus vandaag nog steeds aan jou en mij. Maar eerst vroeg Hij het aan zijn discipelen.

"Maar jullie," vroeg Hij, "wie zeggen jullie dat Ik ben?"… De discipelen hadden al een paar opties genoemd: Johannes de Doper, Elia, Jeremia, of een van de andere profeten. Maar Simon Peter…? Die weet het! En hij roept het uit: "U bent de Messias, de Zoon van de levende God!"

Helemaal top. Je moet echt Simon Peter zijn om zoiets te zeggen en het te wéten. Dat bevestigt Jezus dan ook, "want dit is je niet geopenbaard door vlees en bloed, maar door mijn Vader in de hemel." Wat een moment. Wat een prachtige woorden.

Maar dan… Eén moment later begaat diezelfde Simon Peter een epische misstap en durft hij, in een vlaag van overmoed, niemand minder dan Jezus terecht te wijzen! En zo rollen we zomaar het andere uiterste van Simons karakter in. De kant die ondoordacht spreekt. De kant die niet luistert. De kant die op de een of andere manier denkt dat hij het beter weet dan Jezus.

En toch… zelfs in zijn grootste dieptepunten wordt Simon Peter niet aan de kant geschoven. Jezus vervangt hem niet door iemand die betrouwbaarder of braver is. Nee, Hij blijft bij hem. Hij ziet door de blunders en de bravoure heen – en Hij ziet het hart. Dat is onverwachte genade. Genade die tevoorschijn komt juist op die momenten dat we denken dat we het voorgoed verknald hebben.

Wat als de dingen waar jij je het meest voor schaamt… precies de dingen zijn waar je die onverwachte genade in kunt vinden?