និក្ខមនំ 21:12-36

និក្ខមនំ 21:12-36 គកស១៦

អ្នក​ណា​ដែល​វាយ​មនុស្ស​រហូត​ដល់​ស្លាប់ អ្នក​នោះ​នឹង​ត្រូវ​ស្លាប់។ ប្រសិន‌បើ​អ្នក​នោះ​មិន​មាន​ចេតនា​នឹង​ធ្វើ​ឲ្យ​គេ​ស្លាប់​ទេ តែ​ជា​សកម្ម‌ភាព​របស់​ព្រះ​ដោយ​សារ​ដៃ​អ្នក​នោះ នោះ​យើង​នឹង​តាំង​ឲ្យ​មាន​កន្លែង​មួយ ដែល​អ្នក​នោះ​អាច​រត់​ទៅ​ជ្រក​កោន។ ប៉ុន្តែ ប្រសិន‌បើ​អ្នក​ណា​ម្នាក់ មាន​ចេតនា​នឹង​វាយ​សម្លាប់​មនុស្ស​ម្នាក់​ទៀត​ដោយ​ឧបាយ‌កល ទោះ​បើ​អ្នក​នោះ​រត់​មក​ជ្រក​នៅ​អាស‌នា​យើង​ក៏​ដោយ ក៏​ត្រូវ​យក​គេ​ចេញ​ទៅ​សម្លាប់​ដែរ។ អ្នក​ណា​ដែល​វាយ​ឪពុក ឬ​ម្តាយ​របស់​ខ្លួន អ្នក​នោះ​នឹង​ត្រូវ​ស្លាប់។ អ្នក​ណា​ដែល​ចាប់​មនុស្ស​យក​ទៅ​លក់ ឬ​ទាន់​ឃើញ​កំពុង​នៅ​ក្នុង​ដៃ​នៅ​ឡើយ អ្នក​នោះ​នឹង​ត្រូវ​ស្លាប់។ អ្នក​ណា​ដែល​ប្រទេច​ផ្ដាសា​ដល់​ឪពុក ឬ​ម្តាយ​ខ្លួន អ្នក​នោះ​នឹង​ត្រូវ​ស្លាប់។ នៅ​ពេល​ឈ្លោះ​គ្នា ហើយ​មាន​ម្នាក់​បាន​យក​ថ្ម​ទៅ​គប់​ម្នាក់​ទៀត ឬ​ដាល់​តប់​គេ តែ​មិន​ដល់​ស្លាប់​ទេ គ្រាន់​តែ​ឈឺ​ដេក​នៅ​គ្រែ រួច​ប្រសិន‌បើ​អ្នក​រង​គ្រោះ​នោះ​ក្រោក​កាន់​ឈើ​ច្រត់​ដើរ​ទៅ​ក្រៅ​បាន នោះ​អ្នក​ដែល​បាន​វាយ​នឹង​បាន​រួច តែ​ត្រូវ​សង​ជំងឺ​ចិត្ត ព្រោះ​គេ​មិន​អាច​ធ្វើ​ការ​បាន ហើយ​ត្រូវ​សង​ថ្លៃ​មើល​ជំងឺ រហូត​ទាល់​តែ​អ្នក​នោះ​ជា​សះ​ស្បើយ។ ប្រសិន‌បើ​អ្នក​ណា​វាយ​បាវ​បម្រើ​ប្រុស ឬ​បាវ​បម្រើ​ស្រី​របស់​ខ្លួន​ដោយ​ដំបង ហើយ​បាវ​បម្រើ​នោះ​ស្លាប់​នៅ​ក្រោម​ដៃ​របស់​ខ្លួន ចៅ‌ហ្វាយ​នោះ​ត្រូវ​តែ​ទទួល​ទោស។ ប៉ុន្តែ បើ​បាវ​បម្រើ​នោះ​រស់​នៅ​បាន​ពីរ​ថ្ងៃ ឬ​បី​ថ្ងៃ អ្នក​នោះ​មិន​ត្រូវ​ទទួល​ទោស​ទេ ដ្បិត​បាវ​បម្រើ​នោះ​ជា​ទ្រព្យ​របស់​គាត់។ ពេល​មនុស្ស​ឈ្លោះ​គ្នា ហើយ​ប៉ះ​ទង្គិច​លើ​ស្ត្រី​មាន​ផ្ទៃ​ពោះ បណ្ដាល​ឲ្យ​នាង​រលូត​កូន តែ​គ្មាន​គ្រោះ​ថ្នាក់​អ្វី​ដល់​ជីវិត​នាង អ្នក​បង្ក​គ្រោះ​ថ្នាក់​នោះ​ត្រូវ​ទទួល​ទោស តាម​បន្ទុក​ដែល​ប្តី​របស់​នាង​នឹង​ដាក់​បន្ទុក​លើ​អ្នក​នោះ ហើយ​ត្រូវ​សង​តាម​ដែល​ចៅ‌ក្រម​កំណត់​ឲ្យ។ ប៉ុន្តែ ប្រសិន‌បើ​មាន​គ្រោះ​ថ្នាក់ នោះ​ត្រូវ​សង​ជីវិត​ឲ្យ​ធួន​នឹង​ជីវិត ភ្នែក​ឲ្យ​ធួន​នឹង​ភ្នែក ធ្មេញ​ឲ្យ​ធួន​នឹង​ធ្មេញ ដៃ​ឲ្យ​ធួន​នឹង​ដៃ ជើង​ឲ្យ​ធួន​នឹង​ជើង រលាក​ឲ្យ​ធួន​នឹង​រលាក របួស​ឲ្យ​ធួន​នឹង​របួស ជាំ​ឲ្យ​ធួន​នឹង​ជាំ។ ពេល​ណា​ម្ចាស់​វាយ​ត្រូវ​ភ្នែក​បាវ​បម្រើ​ប្រុស ឬ​ស្រី​របស់​ខ្លួន ហើយ​ធ្វើ​ឲ្យ​ខ្វាក់ ត្រូវ​បើក​ឲ្យ​បាវ​បម្រើ​នោះ​ចេញ​ទៅ​ទាំង​រួច​ខ្លួន ដោយ​ព្រោះ​តែ​ភ្នែក​ខ្វាក់។ ប្រសិន‌បើ​ម្ចាស់​វាយ​បាវ​បម្រើ​ប្រុស ឬ​ស្រី​របស់​ខ្លួន​ឲ្យ​បាក់​ធ្មេញ​មួយ គាត់​ត្រូវ​ដោះ​លែង​ឲ្យ​គេ​ចេញ​ទៅ​ទាំង​រួច​ខ្លួន ដោយ​ព្រោះ​តែ​ធ្មេញ​បាក់​នោះ។ ប្រសិន‌បើ​គោ​មួយ​ជល់​មនុស្ស​ប្រុស ឬ​ស្រី​ម្នាក់​ស្លាប់ ត្រូវ​ចោល​សម្លាប់​គោ​នោះ​នឹង​ដុំ​ថ្ម ហើយ​មិន​ត្រូវ​បរិភោគ​សាច់​វាឡើយ រី​ឯ​ម្ចាស់​គោ​នឹង​មិន​ជាប់​មាន​ទោស​ទេ។ ប្រសិន‌បើ​គោ​នោះ​ធ្លាប់​តែ​ជល់​គេ​ពី​មុន​មក ក៏​មាន​គេ​បាន​ប្រាប់​ម្ចាស់​វា តែ​ម្ចាស់​មិន​បាន​បង្ខាំង​វា ហើយ​វា​ទៅ​ជល់​មនុស្ស​ប្រុស ឬ​ស្រី​ឲ្យ​ស្លាប់ គោ​នោះ​ត្រូវ​ចោល​សម្លាប់​នឹង​ដុំ​ថ្ម ហើយ​ម្ចាស់​វា​ក៏​ត្រូវ​ស្លាប់​ដែរ។ ប្រសិន‌បើ​គេ​ចាប់​ឲ្យ​សង​ថ្លៃ​ជំនួស​ជីវិត នោះ​ម្ចាស់​ត្រូវ​សង​គេ​តាម​តម្លៃ​ដែល​គេ​បង្គាប់។ ប្រសិន‌បើ​គោ​ជល់​កូន​ប្រុស ឬ​កូន​ស្រី​ក្តី នោះ​ក៏​ត្រូវ​អនុវត្ត​តាម​ច្បាប់​នេះ​ដែរ។ ប្រសិន‌បើ​គោ​ជល់​បាវ​បម្រើ​ប្រុស ឬ​ស្រី ម្ចាស់​គោ​ត្រូវ​សង​ប្រាក់​សាម​សិប​សេកែល​ទៅ​ចៅ‌ហ្វាយ​ជន​រង​គ្រោះ រី​ឯ​គោ​ត្រូវ​ចោល​សម្លាប់​នឹង​ដុំ​ថ្ម។ ប្រសិន‌បើ​អ្នក​ណា​ទុក​អណ្តូង​ឲ្យ​នៅ​ចំហ ឬ​ជីក​អណ្តូង ហើយ​មិន​បាន​គ្រប រួច​មាន​គោ ឬ​លា​ធ្លាក់​ចុះ​ទៅ​ក្នុង​អណ្ដូង​នោះ ម្ចាស់​អណ្តូង​ត្រូវ​សង​ប្រាក់​ទៅ​ម្ចាស់​សត្វ តាម​តម្លៃ​សត្វ រួច​សត្វ​ងាប់​នោះ​នឹង​បាន​មក​ម្ចាស់​អណ្តូង។ ប្រសិន‌បើ​គោ​របស់​អ្នក​ណា​ម្នាក់ ជល់​គោ​របស់​ម្នាក់​ទៀត​រហូត​ដល់​ស្លាប់ នោះ​គេ​ត្រូវ​លក់​គោ​ដែល​នៅ​រស់​ចែក​ប្រាក់​គ្នា ហើយ​សាច់​គោ​ងាប់​ក៏​ត្រូវ​ចែក​គ្នា​ដែរ។ ប៉ុន្តែ ប្រសិន‌បើ​ម្ចាស់​ដឹង​ថា គោ​នោះ​ធ្លាប់​ជល់​គេ​ពីមុន ហើយ​ម្ចាស់​មិន​បាន​បង្ខាំង​វា នោះ​ម្ចាស់​គោ​ត្រូវ​សង​គោ​ឲ្យ​ធួន​នឹង​គោ ហើយ​គោ​ងាប់​នោះ​នឹង​បាន​មក​ខ្លួន​វិញ។

អាន និក្ខមនំ 21