ខគម្ពីរពេញនិយមពី انجیلِ مَتّی 12

ចែក​រំលែក

اَز شَما وام که مردم هر پوچه لاویی را که زُونه سر آیرِنده، داوریه روزَ دَ گَوَن حساب پس بدینده. چون شَما لاوَعونییَم بَخشِسه با و شَما لاوعونییَم محکوم با.»

ای افعی‌زادعون، شَما که شرور آدمیو، چه طَرَه تونو چاکه لاوه بکرا؟ چون زون اَ چیونی وا که دل اَجون وا.

چاکه آدم، اِشتن چاکَ صندوقِ دلَ چاکی به بار آیره و بد آدم، اِشتن بدَ صندوقِ دلَ دَ بدی به بار آیره.

پس شَما را وام که انسان هر گناهی بکره و هر کفری که بوا، بَخشِسه بی، امّا خدا مقدسه روح کفر بوایو بَخشِسه نیبی.

«اگم چاکَ میوه گوی، شَما دارِه گون چاک بیبی، چون بدَ دار، بدَ میوه دی. دارِه چو میوَه دَ آزوننده.