ខគម្ពីរពេញនិយមពី مرقس انجیل 2

ចែក​រំលែក

عیسی وختی ایی گب ایشتونه اوشونِ بوته: «ناخوشؤن ایسّن که طبیب احتیاج دئنن، نه سالمؤن. مو صالحؤن وسه نومَئم، بَلکه بومَئم تا گُناهکارؤن دعوت بکونم.»

وقتی که عیسی اوشونِ ایمؤنِ بدِه، او فلج مردکَا بوته: « ای ریکه، تی گناهؤن بَبَخشه بوبوُ.»

و ایشونِ بوته: «مقدس شنبه روز، آدمی به بوجود بما، نه، آدمی، مقدس شنبه روز به.

اوشون نتونستن اون عیسی ورجه ببرن چونکه یکته پیله جمعیت اوره ایسابو، بینا بودن عیسی سر جُور یکته شکاف باز بوئدن. بازین که سقف میئن شکاف باز بوئدن، او تختی که فلج مرداک اونه سر خوته بو، جیر سرأ دَئن.

ولی اینه واسه که بدؤنین که انسؤنِ ریکه که زمین سرای قدرت دئنه گناهؤن ببخشه، وگردسه فلج مردکا بوته: «تَه گونَم، ویریس، تی جاجیگه ویگیر و بَشو خونه!»

کویکته گوتَن ایی فلجِ مردکه به، سهلتر ایسّه، اینکه ”تی گناهؤن بَبَخشه بوبوُ“ یا این که ”ویریس و تی جاجیگه ویگیر و راه بُشو“؟

او فلج مَرداک ویرسا و درجا خو جاجیگه ویته و همته چیشمؤن جلو اورای بیرون بُشو. همته ماتَ بوئن و خُدا ستایش کُونؤن بوتَن: «هَرگی ایجورچی ندِه بیم.»