ខគម្ពីរពេញនិយមពី لوقا 18

ចែក​រំលែក

عیسی به شاگردُن یه مَثَل ایوا تا نِشُن هادِه که همیشه بایه دعا بُکنِن و دِلسَرد نَبَشَن.

حالا، خدا به دادِ کسوئی که خوش گُزینشُ ایکِردِن، هموشوئی که شُوُ و رو پهلو خدا جار اَزَنِن، نارَسِت؟ خدا دیر به دادشُ اَرِسِت؟ بهتُ اَگَم که خیلی زود به دادشُ اَرِسِه. با ایی حال وختی که پُس انسان، بیاد، اثری اَ ایمُن رو زمین پیدا اَکُنت؟»

عیسی ایگو: «اُ چیزی که به انسان غیرممکنِن، به خدا ممکنِن.»

قاضی یه مدت بهش توجه ایناکه. ولی بعد اَ یه مدت با خوش ایگو: ”با ایکه اَ خدا ناتِرسُم و بِی مردم هم ارزشی قائِل نَهُم، ولی چون ایی بیوه زن به مه عاصی ایکِردِن، حَکِش رو اَگِرُم، تا دگه با پشت سرِ هم هُندِنی جُن به لُوُم نَکُنت!“»

حکیکتاً بهتُ اَگَم، هَرکَ که پادشاهی خدائو مثه یه چولنگ کبول نَکُنت، هیچِوَه داخلی نابو.»

ولی عیسی به شاگردُن صدا ایکه تا پهلوش بیان و بهشُ ایگو: «بُوالی تا چولنگُ حَدُم بیان؛ جلوشُ مَگیری، چون که پادشاهی خدا مالِ ایطو کسوئین.

عیسی بهش ایگو: «چِهمُت بیگینِت! ایمُنِت به تو شفا ایدادِن.»

عیسی جواب ایدا: «به چه به مه خُب اَگُفتی؟ هیچکَ خُب نین جُلَ خدا.