ខគម្ពីរពេញនិយមពី لوقا ۱۴

ចែក​រំលែក

«اگه کسی می ورجأ بأیه، تا خو پئر و مار، و خو زن و زأی، و خو خأخور و برأر، و خو جانٚ جأ دس نکشه، نتأنه می شاگرد ببه.

هر کی خو صلیبَ اونسَنه و می دونبأل نأیه، نتأنه مرَ پیروی بوکونه.

چونکی هر کی بخوأیه خورَه پیله‌دأنه نیشأن بده، خوار و ذلیل بِه و هر کی‌یم خورَه کوچیکَ کونه، پیله کس بِه.»

هَطویی اگه شومأن نخوأیید تومامٚ شیمی مال و منالٚ جأ دس بکشید، هوطویم نتأنیدی می شاگرد بیبید.

کسی کی خوأیه ایتأ ساختمانَ چأکونه، اوّل وأستی اونٚ مخارجٚ فیکرَ بوکونه، بیدینه تأنه او ساختمانٚ مخارجٚ جأ بر بأیه. اگه او ساختمانٚ پاکارَ بکنه و الباقی‌یَ نتأنه چأکونه، همه اونَ رخشنَ گیریدی. همه‌تأن گیدی: ‹اَ مردای ساختمانَ شروع بوکوده ولی نتأنسته اونَ تومامَ کونه.›

اگه مهمانی دَئن دری، آدمأنی کی فقیر و معلول و شل و نابینا ایسیدی دعوت بوکون و خوشبخت بی، چونکی او آدمأن هیچی نأریدی کی ترَ فدید ولی او وختی کی دوروستکارأن قیامت روزٚ رِه زنده بیدی، تی خوروم کارأنٚ پاداشَ فیگیری.»

نمک خُبه، ولی اگه خو مزه‌یَ جٚه دس بده، چوطویی دوواره شورَ به؟ او نمک زیمینٚ کود زِئنٚ رِه‌یم به درد نوخوره. وأستی اونَ فیشأدن. هر کی دوس دأره گوش بوکونه، بیشنأوه.»