این را به نسل آینده بازگویید

قصیدۀ آساف.

1ای قوم من، به شریعت من گوش بسپارید؛

و به سخنان دهانم گوش فرا دهید!

2دهان خود را به مَثَل خواهم گشود

و معماهای کهن را بر زبان جاری خواهم کرد؛

3آنچه را که شنیده و دانسته‌ایم،

و پدرانمان به ما بازگفته‌اند.

4آنها را از فرزندان ایشان پنهان نخواهیم داشت،

بلکه کارهای ستودۀ خداوند را،

به نسل آینده باز خواهیم گفت؛

همچنین قدرت او را،

و شگفتیهایی را که به انجام رسانده است.

5او شهادتی در یعقوب بر پا داشت

و شریعتی در اسرائیل قرار داد؛

و پدران ما را امر فرمود

که آنها را به فرزندان خویش بیاموزند؛

6تا نسل بعد آن را بدانند،

یعنی فرزندانی که زین پس زاده می‌شوند،

و ایشان نیز برخیزند،

و آنرا به فرزندان خویش بازگویند؛

7تا ایشان نیز بر خدا توکل کنند

و کارهای خدا را از یاد نبرند،

بلکه فرامین او را نگاه دارند؛

8و همچون پدران خود نباشند

که نسلی گردنکش و یاغی بودند؛

دلِ خویش را استوار نداشتند،

و جانشان به خدا وفادار نبود.

9بنی‌اِفرایِم، هرچند مسلح و کمان‌کش بودند،

در روز نبرد روی گرداندند!

10آنان عهد خدا را نگاه نداشتند

و از سلوک به شریعت وی سر باز زدند.

11کار‌های او را فراموش کردند،

عجایبی را که بدیشان نمایانده بود.

12در برابر چشم پدرانشان کارهای شگفت کرده بود،

در سرزمین مصر، در دیار صوعَن؛

13دریا را بشکافت و ایشان را از میان آن گذرانید؛

و آبها را چون پشته بر پا داشت.

14در روز ایشان را به ابر هدایت فرمود،

و تمام شب، به نورِ آتش.

15در بیابان صخره‌ها را بشکافت

و ایشان را گویی از ژرفاها به فراوانی نوشانید؛

16از دلِ تخته‌سنگ چشمه‌ها بیرون آورد

و آب را چون نهرها جاری ساخت.

17اما ایشان باز هم بیشتر به او گناه ورزیدند،

و در بیابان بر آن متعال شوریدند!

18با مطالبۀ خوراکی که در هوس آن بودند

خدا را در دلهای خویش آزمودند.

19بر ضد خدا به سخن آمده، گفتند:

«آیا خدا قادر است در بیابان سفره‌ای بگسترد؟

20هان صخره را زد، و آب فوران کرد

و سیلابها جاری شد.

اما آیا نان نیز توانَد داد؟

یا گوشت برای قوم خود مهیا تواند کرد؟»

21پس چون خداوند این را شنید، به‌غایت خشمگین شد؛

آتشی بر یعقوب افروخته گشت،

و خشم او بر اسرائیل مشتعل گردید.

22زیرا به خدا ایمان نداشتند،

و بر نجات وی اعتماد نکردند.

23با این حال، افلاک برین را فرمان داد

و درهای آسمان را بگشود؛

24بر آنها ’مَنّا‘ بارانید تا بخورند،

و غلّۀ آسمانی بدیشان عطا فرمود.

25آدمیان نان فرشتگان را خوردند؛

و برایشان آذوقه فرستاد تا سیر شدند.

26باد شرقی را در آسمانها وزانید،

و به نیروی خویش باد جنوبی را پیش راند.

27همچون غبار بر ایشان گوشت بارانید،

و بسان ریگ دریا، مرغان بالدار را!

28آنها را در میان اردوگاه ایشان فرود آورد،

و گرداگرد مسکنهای ایشان.

29تا توانستند خوردند و سیر شدند،

زیرا آنچه را در هَوَسش بودند بدیشان داد.

30اما پیش از آنکه هوس آنها ارضا شود،

و در حالی که خوراک هنوز در دهانشان بود،

31خشم خدا بر ایشان مشتعل گردید؛

تنومندترینشان را کشت،

و جوانان اسرائیل را به زیر افکند.

32با این همه، باز گناه ورزیدند

و به عجایب او ایمان نیاوردند!

33پس روزهای ایشان را در بطالت به سر آورد،

و سالهایشان را در ترس!

34هرگاه ایشان را می‌کشت، او را می‌جُستند،

و بازگشت کرده، خدا را به جِدّ می‌طلبیدند!

35به یاد می‌آوردند که صخرۀ ایشان خداست،

و خدای متعال، ولیّ آنهاست.

36اما آنگاه به دهان خود تملق او را می‌گفتند،

و به زبان خویش به او دروغ می‌گفتند؛

37دلهایشان با او نبود،

و به عهدی که با ایشان بسته بود، وفا نکردند.

38اما او که رحیم است

تقصیر ایشان را کفاره کرد

و هلاکشان نساخت.

بارها خشم خود را مهار کرد

و تمام غضب خویش را برنیانگیخت.

39به یاد آورد که ایشان بشرند،

بادی که می‌وزد و دیگر بازنمی‌گردد.

40چند مرتبه در صحرا بر او تمرّد ورزیدند

و در بیابان، وی را غمگین ساختند!

41بارها و بارها خدا را آزمودند،

و قدوس اسرائیل را آزردند!

42دست او را به خاطر نداشتند،

و نه روزی را که ایشان را از چنگ خصم فدیه کرد؛

43آنگاه که آیات خویش را در مصر به نمایش گذاشت،

و عجایب خود را در دیار صوعَن.

44نهرهای ایشان را به خون بدل ساخت،

آن‌سان که نتوانستند از چشمه‌های خود بنوشند.

45انبوه پشه‌ها در میانشان گسیل داشت که ایشان را فرو خوردند،

و قورباغه‌ها که به فلاکتشان افکندند.

46محصولشان را به آفت سپرد،

و دسترنجشان را طعمۀ ملخ ساخت.

47تاکهایشان را به تگرگ از میان برد

و درختان انجیرشان را به بوران.

48رمه‌هایشان را به تگرگ سپرد،

و احشامشان را به صاعقه.

49خشم سوزان خود را بر ایشان گسیل داشت،

غضب و غیظ و تنگی را،

با فرستادن فرشتگان نابودی!

50راه را بر خشم خویش هموار ساخت،

و جان ایشان را از مرگ در امان نداشت،

بلکه آن را به طاعون سپرد.

51همۀ نخست‌زادگان مصر را زد،

نوبرِ قوّت ایشان را در خیمه‌های حام.#78‏:51 ”خیمه‌های حام“ اشاره‌ای است به ”سرزمین مصر“.

52اما قوم خویش را همچون گوسفندان کوچ داد،

و چون گله از میان بیابان هدایت کرد.

53ایشان را در امنیت راهبری فرمود تا نترسند؛

اما دریا دشمنانشان را پوشانید.

54پس آنان را به حدود مقدس خود آورد،

به این کوه که به دست راست خویش فتح کرده بود.

55قومها را از پیش روی ایشان بیرون راند،

میراث را میان آنها به ریسمان تقسیم کرد،

و قبایل اسرائیل را در خیمه‌های‌شان سکنی داد.

56اما آنان خدا را آزمودند

و بر خدای متعال شوریدند

و شهادات او را نگاه نداشتند؛

57بلکه همچون پدرا‌نشان مرتد شدند و خیانت ورزیدند،

و چون کمانِ خطاکننده، نامطمئن گردیدند.

58با مکانهای بلند خود، او را به خشم آوردند؛

و با بتها‌یشان غیرت او را برانگیختند.

59چون خدا شنید، به‌غایت خشمگین شد،

و اسرائیل را به تمامی رد کرد.

60مسکن خود را در شیلوه ترک نمود،

خیمه‌ای را که در آن، میان آدمیان سکونت گزیده بود.

61قوّت#78‏:61 ”قوّت“ و ”جمال“ در اینجا به ”صندوق عهد“ اشاره دارد. خویش را به اسیری داد،

و جمال خود را به دست خصم سپرد.

62قوم خود را به شمشیر تسلیم کرد،

و بر میراث خویش به‌غایت غضبناک گردید.

63جوانانشان را آتش در کام کشید،

و دخترانشان را سرود عروسی نبود؛

64کاهنانشان به دم شمشیر افتادند،

و بیوه‌هایشان زاری نکردند.

65آنگاه خداوندگار همچون کسی که در خواب باشد، بیدار شد

همچون جنگاوری که از باده نعره برکشد.

66خصمان خویش را واپس راند،

و آنان را به رسوایی ابدی دچار ساخت.

67خیمۀ یوسف را رد کرد،

و قبیلۀ اِفرایِم را برنگزید؛

68اما قبیلۀ یهودا را برگزید،

و کوه صَهیون را که دوست می‌داشت.

69قُدس خود را چون آسمانهای رفیع بنا کرد،

و همچون زمین که آن را جاودانه پی نهاد.

70خدمتگزار خویش، داوود را برگزید

و او را از آغل گوسفندان برگرفت؛

71از پس میشهای شیرده، وی را آورد،

تا قوم او یعقوب را شبانی کند،

و میراث او اسرائیل را.

72و او ایشان را با دلی راست شبانی کرد،

و با دستانی ماهر هدایت نمود.

Reading the Bible in Historical Sequence Part 6نمونه

کلام

دربارۀ اين برنامۀ مطالعه

برنامه‌های مطالعۀ مربوطه

چرا باید دعا کنیم؟