امثال 1:7-27

پسرم، سخنان مرا نگاه دار و فرمانهای مرا نزد خود ذخیره کن. فرمانهای مرا نگاه دار تا زنده بمانی؛ تعلیمات مرا همچون مردمک چشم خویش پاس دار. آنها را بر انگشتان خود بربند و بر لوحِ دل خویش بنگار. به حکمت بگو: «تو خواهر منی»، و فهم را دوست خویش بخوان. تا تو را از زن زناکار حفظ کنند، و از زن بیگانه که سخنان تملّق‌آمیز می‌گوید. زیرا از پنجرۀ خانۀ خویش و از پسِ شبکۀ آن، بیرون را نگریستم و در میان ساده‌لوحان، در بین جوانان، جوانی کم‌عقل دیدم که در کوچه از نزدیکی گوشۀ او می‌گذشت و از راهِ خانۀ او می‌رفت، شامگاهان، آنگاه که روز رنگ می‌باخت و تاریکیِ شب دامن می‌گسترد. و اینک، زنی به دیدار او آمد، در لباس فاحشه، با خباثت دل. زنی یاوه‌گو و سرکش، که پاهایش در خانه تاب نمی‌آورَد؛ دَمی در کوچه‌ها و دمی دیگر در میدانها در گوشه‌ای به کمین است. پس او را بگرفت و ببوسید و روی خویش بی‌حیا ساخت و گفت: «نزد من قربانیهای رفاقت است؛ زیرا امروز نذرهایم را ادا کرده‌ام. پس به دیدار تو بیرون آمدم و تو را سخت جستجو کرده، یافتم! بر بستر خود دیباها از کتان مصری گسترانیده‌ام؛ بسترم را با مُر و عود و دارچین عطرآگین کرده‌ام. بیا تا بامداد از عشق سیر شویم؛ بیا تا یکدیگر را از عشق سرمست کنیم! زیرا شوهرم در خانه نیست و به سفری دراز رفته است. کیسۀ پر از پول با خود برده و تا بَد‌رِ کامل باز نخواهد گشت.» پس او را با سخنان بسیار بفریفت و با چرب‌زبانی اغوا کرد. و جوان بی‌درنگ از پی او روان شد، همچون گاوی که به کشتارگاه می‌رود و آهویی که به دام گرفتار می‌آید، تا آنگاه که تیری بر جگرش می‌نشیند، چونان پرنده‌ای که به سوی دام می‌شتابد، و نمی‌داند که به بهای جانش تمام خواهد شد. پس حال، ای پسرانم، به من گوش فرا دهید و به آنچه می‌گویم توجه کنید. دل شما به راههایش متمایل نشود و در طریقهایش گمراه نگردد. زیرا بسیاری را از پا درافکنده و کشتگانش بی‌شمارند. خانۀ او راهِ گور است، که تا به حُجره‌های مرگ سرازیر می‌شود.