ایوب 4:9-14

او در اندیشه، حکیم است و در قدرت، توانا؛ کیست که در برابرش ایستاده و کامیاب شده باشد؟ اوست که کوه‌ها را جابه‌جا می‌کند بی‌آنکه بدانند، و در خشم خود آنها را واژگون می‌سازد؛ که زمین را از جایش می‌جنبانَد، و ستونهایش به لرزه درمی‌آیند؛ که خورشید را فرمان می‌دهد، و طلوع نمی‌کند، و ستارگان را مُهر و موم می‌نماید؛ که آسمانها را یک‌تنه می‌گسترانَد، و بر امواج دریا گام می‌زند؛ اوست که دُبّ اکبر و جبّار را آفرید، و هم ثریا و صُوَر فَلَکیِ جنوب را؛ که کارهای عظیم و کاوش‌ناپذیر می‌کند، و هم عجایب بی‌شمار. هان از کنارم می‌گذرد و او را نمی‌بینم؛ عبور می‌کند و احساسش نمی‌کنم. چون می‌رُباید، کیست که او را بازدارد؟ و کیست که تواند گفت: ”چه می‌کنی؟“ خدا خشم خود را بازنمی‌دارد؛ یاری‌دهندگانِ رَحَب زیر او خم می‌شوند. «پس من کیستم که او را پاسخ دهم، و چگونه کلمات خویش را برای مباحثه با او برگزینم؟