آیات محبوب کتاب مقدس از لوقا 15

به اشتراک گذاشتن

پَ پا بو و وا طَرَه لَهَر بَپِ خو راه کَفت. ولی هِنوزا خیلی راه موندَه، که بَپِش به اُ ایدی و دلی به اُ سُختُ وا شتاب وا طَرَه پُسُ خو دُو ایزَه، تو بغل خو شیگِفتُ غَرکِ ماچِش ایکه.

چون چوکِ مه مُردَه، زنده بو؛ گُم بودَه، پیدا بو!“ پَ شروع شُکِه به جشن گِفتِن.

همیطو به شما اَگَم، که توو آسَمُن به اُ یه نُفر گناهکاری که توبه اَکُنت، بِشتِه شادی اَکُنِن تا به اُ نود و نه نُفر صالحی که نیازی بِی توبه شُنی.

پَ بلند اَبُم و پهلو بَپُم اَرَمُ بهش اَگَم: ’بَپ، مه در حک خدا و تو گناه اُمکِردِن.

پُسو به بَپُ خو ایگو: ”بَپ، مه در حک خدا و تو گناه اُمکِردِن. دگه لایِک نَهُم که بهم بگن پُسِتُم.“

«کَم یه تا اَ شُمان که صد تا کَهر ایبَشِت، وختی که یه تا اَ کَهرُ گُم بَشِت، به نود و نه تا توو دشت ول ناکُن و دُمبال اُ یه تا کَهره گُم بودَه خو نارِت تا پیدایی بُکنت؟