Hosea 10:1-13
Hosea 10:1-13 beibl.net 2015, 2024 (BNET)
Roedd Israel fel gwinwydden iach a’i ffrwyth yn drwm ar ei changhennau. Ond po fwya o ffrwyth gafwyd, mwya o allorau a godwyd. Wrth i gnydau’r tir lwyddo byddai’r colofnau cysegredig yn cael eu haddurno. Maen nhw’n rhagrithio, felly byddan nhw’n cael eu cosbi. Bydd yr ARGLWYDD ei hun yn chwalu’r allorau ac yn malu’r colofnau. Yn fuan iawn byddan nhw’n cyfaddef, “Does dim brenin am ein bod heb barchu’r ARGLWYDD. Ond beth wnaeth brenin i ni beth bynnag?” Maen nhw’n llawn geiriau gwag, addewidion wedi’u torri, a chytundebau diwerth. Mae achosion llys yn lledu fel chwyn gwenwynig mewn cae wedi’i aredig. Bydd pobl Samaria yn ofni beth ddigwydd i lo Beth-afen. Bydd y bobl yn galaru gyda’r offeiriaid ffals a fu’n dathlu, am fod ei ysblander wedi’i gipio, a’i gario i Asyria yn anrheg i’r brenin mawr. Bydd Effraim yn destun sbort, ac Israel yn cywilyddio o achos yr eilun o bren. Bydd Samaria’n cael ei dinistrio, a’i brenin yn cael ei gipio fel brigyn yn cael ei gario ar lif afon. Bydd yr allorau paganaidd yn cael eu dinistrio – sef y lleoedd lle bu Israel yn pechu. Bydd drain ac ysgall yn tyfu dros yr allorau. Byddan nhw’n dweud wrth y mynyddoedd, “Cuddiwch ni!” ac wrth y bryniau, “Syrthiwch arnon ni!” ARGLWYDD “Israel, ti wedi pechu ers y digwyddiad erchyll yn Gibea. A does dim byd wedi newid! Onid rhyfel oedd canlyniad yr holl ddrwg yn Gibea? A dw i’n barod i gosbi eto. Dw i’n mynd i gasglu’r cenhedloedd i ymosod arnat ti a dy gymryd yn gaeth am y ddau bechod. Roedd Effraim fel heffer wedi’i hyfforddi, ac wrth ei bodd yn sathru’r grawn. Ond dw i’n mynd i roi iau trwm ar ei gwddf, a gêr i wneud i Effraim aredig. Bydd rhaid i Jwda aredig a Jacob lyfnu’r tir ei hun! Heuwch hadau cyfiawnder, a chewch gynhaeaf o gariad gen i. Trin tir eich calon galed – ceisio’r ARGLWYDD nes iddo ddod gyda chawodydd achubiaeth. Ond rwyt wedi plannu drygioni, a medi anghyfiawnder, ac yna bwyta ffrwyth y twyll. Ti wedi dibynnu ar gerbydau rhyfel, a phwyso ar faint dy fyddin.
Hosea 10:1-13 Beibl Cymraeg Newydd Diwygiedig 2004 (BCND)
Gwinwydden doreithiog oedd Israel, a'i ffrwyth yr un fath â hi. Fel yr amlhaodd ei ffrwyth, amlhaodd yntau allorau; fel y daeth ei dir yn well, gwnaeth yntau ei golofnau yn well. Aeth eu calon yn ffals, ac yn awr y maent yn euog. Dryllia ef eu hallorau, a difetha'u colofnau. Yn awr y maent yn dweud, “Nid oes inni frenin, am nad ydym yn ofni'r ARGLWYDD, a pha beth a wnâi brenin i ni?” Llefaru geiriau y maent, a gwneud cyfamod â llwon ffals. Y mae barn yn codi fel chwyn gwenwynllyd yn rhychau'r maes. Y mae trigolion Samaria yn crynu o achos llo Beth-afen. Y mae ei bobl yn galaru amdano, a'i eilun-offeiriaid yn wylofain amdano, am i'w ogoniant ymadael oddi wrtho. Fe'i dygir ef i Asyria, yn anrheg i frenin mawr. Gwneir Effraim yn warth a chywilyddia Israel oherwydd ei eilun. Y mae brenin Samaria yn gyffelyb i frigyn ar wyneb dyfroedd. Distrywir uchelfeydd Beth-afen, pechod Israel; tyf drain a mieri ar eu hallorau; a dywedant wrth y mynyddoedd, “Cuddiwch ni”, ac wrth y bryniau, “Syrthiwch arnom”. “Er dyddiau Gibea pechaist, O Israel; safasant yno mewn gwrthryfel. Oni ddaw rhyfel arnynt yn Gibea? Dof i'w cosbi, a chasglu pobloedd yn eu herbyn, pan gaethiwir hwy am eu drygioni deublyg. “Heffer wedi ei thorri i mewn yw Effraim; y mae'n hoff o ddyrnu; gosodaf iau ar ei gwar deg, a rhof Effraim mewn harnais; bydd Jwda yn aredig, a Jacob yn llyfnu iddo. Heuwch gyfiawnder, a byddwch yn medi ffyddlondeb; triniwch i chwi fraenar; y mae'n bryd ceisio'r ARGLWYDD, iddo ddod a glawio cyfiawnder arnoch. “Buoch yn aredig drygioni, yn medi anghyfiawnder, ac yn bwyta ffrwyth celwydd.
Hosea 10:1-13 Beibl William Morgan - Argraffiad 1955 (BWM)
Gwinwydden wag yw Israel; efe a ddwg ffrwyth iddo ei hun: yn ôl amlder ei ffrwyth yr amlhaodd efe allorau; yn ôl daioni ei dir gwnaethant ddelwau teg. Eu calon a ymrannodd; yn awr y ceir hwy yn feius: efe a dyr i lawr eu hallorau hwynt; efe a ddistrywia eu delwau. Canys yr awr hon y dywedant, Nid oes i ni frenin, am nad ofnasom yr ARGLWYDD; a pheth a wnâi brenin i ni? Dywedasant eiriau, gan dyngu anudon wrth wneuthur amod; tarddodd barn megis wermod yn rhychau y meysydd. Preswylwyr Samaria a ofnant oherwydd lloeau Beth-afen; canys ei bobl a alara drosto, a’i offeiriaid y rhai a lawenychant ynddo, o achos ei ogoniant, am iddo ymado oddi wrtho ef. Hefyd efe a ddygir i Asyria yn anrheg i frenin Jareb: Effraim a dderbyn gywilydd, ac Israel a fydd cywilydd ganddo ei gyngor ei hun. Samaria, ei brenin a dorrir ymaith fel ewyn ar wyneb y dwfr. A distrywir uchelfeydd Afen, pechod Israel; dring drain a mieri ar eu hallorau: a dywedant wrth y mynyddoedd, Gorchuddiwch ni; ac wrth y bryniau, Syrthiwch arnom. O Israel, ti a bechaist er dyddiau Gibea: yno y safasant; a’r rhyfel yn Gibea yn erbyn plant anwiredd ni oddiweddodd hwynt. Wrth fy ewyllys y cosbaf hwynt: a phobl a gesglir yn eu herbyn, pan ymrwymont yn eu dwy gŵys. Ac Effraim sydd anner wedi ei dysgu, yn dda ganddi ddyrnu; a minnau a euthum dros degwch ei gwddf hi: paraf i Effraim farchogaeth: Jwda a ardd, a Jacob a lyfna iddo. Heuwch i chwi mewn cyfiawnder, medwch mewn trugaredd; braenerwch i chwi fraenar: canys y mae yn amser i geisio yr ARGLWYDD, hyd oni ddelo a glawio cyfiawnder arnoch. Arddasoch i chwi ddrygioni, medasoch anwiredd, bwytasoch ffrwyth celwydd; am i ti ymddiried yn dy ffordd dy hun, yn lluosowgrwydd dy gedyrn.