انجیلِ مَتّی 25
25
ده کِلِگِ مثال
1«اَ روز، آسمونه پاتشاهی، ده جوانَ کِلِگِ شارین بی که وَیِه رِفِقِنده و اِشتن چراوشون اوگَت و بِشَنده زُما پیشواز. 2پنج نفر از اوه نادون و اَ ای پنج نفر عاقل بِنده. 3نادونه کِلِگون اِشتن چراوشون اوگَت امّا روعنشان اِشتن خمنا نِبَرد. 4امّا عاقلَ کلگون، اِشتن چراوییَم، قدارونی مَشتِ روعن بِبَردشونه. 5وختی زما اومیَن طول بِکَشِس همُّن پِلکِ سنگین ببه و خواو بِشِنده. 6نصفه شَوه را، بِلَنده صَصی بومه که واتَی: ”زُما کورو آ! بشا چو پیشواز!“ 7اُخُری همَّه‌ی کِلِگِون اوپاب بِبِنده و اِشتن چراو شون آمادَه بکه. 8نادان کِلِگِ عاقله کِلِگون بواتند: ”ایکه اَز شَما روعن اَجما آدیا، چون چَما چراوِ کورو ایمَرِنده.“ 9امّا عاقله کِلِگون جواوشون بدا: ”ام روعنی که دارام هم چَما را هم شَما را وَس نیه. چاکتره که بِشا و شَما را روعن بِخِرا.“ 10امّا اَ لحظَه که اَوه روعن خرییَنِ را شیَه بنده، زما آرَسس و کلِگانی که آماده بنده، بشنده جشن و بَر دبَسه ببه. 11چو پَش، اَ ای کِلِگون نی آرَسسنده و بواتشون: ”آقا، آقا، بر چَما را آکه!“ 12ولی زما بواتش: ”حقیقتن، شَمارا وام از شَماهون اونِزونم.“ 13پس ویراجون ببا، چُون نه اَ روزَ خبر دارا و نه اَ ساعتَ.
سه نوکر مثال
14«آسمانه پاتشاهی مردکی شارین بی که گوِسِش بیشی سفر. پس اِشتن نوکرونش وُنگ بکه و اِشتن مال و ملالش اجون اوس ببه 15هر نوکریش چو توانایی قدَرش بدا، ایو پنج قنطار، یعنی ای کارگره صد سال مزدِ قدر، اَ ایو دِ قنطار یعنی ای کارگره چهل سال مزد قدر، و اَ ایویم ای قنطار یعنی ای کارگره بیست سال مزد قدر و اُخُری بِشه سفر. 16اَ مردکی که پنج قنطارش ایگتِش به، اَلبَحل بِشه و چوعییم معاملش بِکَه و پنج علایده قنطارَ نی سودش بِکَه. 17واَ کسی که دِ قنطارِش دَ، دِ علایده قنطارَ نی سودش بِکَه. 18امّا اَ کسی که ای قنطار ایگتش به، بِشه و زمینش بکنت و اِشتن اربابه پولش بِر مخفیش بِکه.
19«طولانیه مدتی پَش، اَ نوکران ارباب آگَردس و اجون حساب کتاب را وُنگ بکَه. 20اَ نوکری که پنج قنطارش اَیگت به، بومه و اَ ای پنج قنطارش نی اِشتن خمنا بایرد و بوات: ”ای ارباب، اَمِنر پنج قنطار اوس ببه اَمی اَ ای پنج قنطار که سودم کرده.“ 21چو اربابه جواو بدا: ”آفرین، ای چاک اَمینه نوکر! اَم وِلِگِ کار اَمین بَیش، بس پِر چیون اَته اوس بَرم بوره و اِشته اربابه شادی دَ شریک ببه!“ 22نوکری که دِ قنطارش ایگته به نی پیش بومه و بوات: ”ارباب امِنَ نی دِ قنطار اوس ببه اَمی اَ ای دِ قنطار که سودم کرده.“ 23چو اربابه جواو بدا: ”آفرین، ای چاک و اَمینه نوکر! ام وِلِگِ کار اَمین بَیش، بس پِر چیون اَته اوس برم. بوره و اِشته اربابه شادی دَ شریک ببه!“ 24اُخُری نوکری که ای قنطارش ایگته به، پیش بومه و بوات: ”ارباب چون زونسَیم ته سخت گیرَ مردکی اِسیش، و اَ یقایی که نِکاشتی، دِرِنی و اَ یقایی که دانه اونِشوندَیش جمع کری 25پس بترسسیم و بشَیم و اِشته قنطارم زمین دلَ مخفیم بکه. بفرما، اَمی اِشته پول!“ 26امّا چو اربابه جواو بدا: ”ای تنبل و بد نوکر! تَه که زونسی یقایی که نکاشتِمه دِرِنِم و یقایی که دانه اونِشوندِمه، جمع کرِم 27پس چرا چمن پولر صرّافان ور ننا تا وختی سفرَ دَ آگَردِم اجو چو سودییَم ایگیرم؟ 28اَ قنطاره چو کود ایگیرا و آدیا اوی که ده قنطار داره. 29چون به هر که داره، ویشتر آدایه بی تا فراوانی بداره؛ امّا اَ که نِداره، اَ چی که داره نی چوکو دَ اَیگتَ بی. 30ام بی مصرفه نوکره بَره سر تایریکیه دَ دراینا، یقایی که برمنده و دندون دندونون سر فشار دینده.“
داوریَه روز
31«وختی که انسانه زا اِشتن شکوه و جلالییَم، همه‌ی فرشتَه عون خَمنا با، اِشتن باشکوه پاتشاهی تخت سر نشه 32و همه‌ی قومه چو پیش جمع بیینده و چوپونی شارین که گوسپندون بُزُنَ دَ جدا کَره، مردمه جدا کَره: 33گوسپندون راسه طرف و بُزُون اِشتن چپه طرف نی. 34اُخُری پاتشاه به اوی که چو راسه طرف اِسنده وا: ”ای شمایی که چمن پِه شَماهونش برکت بدا، بایا، و پاتشاهی ارث ببرا که دنیا اولَ شَما را آماده بیه به. 35چون وَشیرِم به، اَمِنرون غذا بدا؛ تَشیرم به، اَمنران آو بدا؛ غریب بَیم، اَمِنرون یقا بدا. 36لخت بِم، اَمِنرون خَلاو بدا؛ مریض بَیم، چمن عیادت را بومیو؛ زندان بَیم، چمن ویتنه را بومَیو.“ 37اُخُری صالح آدمه جواو دینده: ”آقا، کِی اَتِمون وشیر بوینت و اَتِمون غذا بدا، یا تشیر بیوینتمون و اَتِمون آو بدا؟ 38کِی اَتِمون غریب بوینت و اَتِمون یقا بدا و یا لخت بَیش، و اَتِمون خَلاو بدا؟ 39کِی اَتِمون مریض و یا زندانَ بوینت و اِشته ویتنه را بومَیوم 40پاتشاه جواو بدا: ”حقیقتا، شَمارا وام اَ چی ای که شما چمن وِلِگ ترین برارونِ را بکه، چِمنا کردِرونه.“
41«اُخُری پاتشاه به اَوه که چو چپه طرف اِسنده وا: ”ای لعنت بیون، چَمَنَ دور ببا و اَبدیه آتش دله بشا اَ آتشی که شیطان و چُو فرشته عون را آماده بیاسه، 42چون وشیرم به، اَمِنرون غذا ندا؛ تَشیر بَیم، اَمِنرون آو ندا؛ 43غریب بیم، اَمِنرون یقا ندا؛ لخت بَیم، اَمِنرون خَلاو ندا؛ مریض و زندانی بَیم، چمن وینتنه را نومیو.“ 44اُخُری اَوه جواو دینده: ”آقا، کی اَتِمون وَشیر، تشیر، غریب، لخت، مریض و زندانَ دَ بوینتیوم و اَتمون خدمت نکه؟“ 45اَو جواو دی:”حقیقتا، شَما را وام اَ چیی که چمن ولگترین برارونِ را نِکَردَیو چمنا نِکَردَیو 46پس اَمه شینده اَبدیه عذاب دله، امّا صالحه آدمه شینده اَبدیه زندگی دله.»
Currently Selected:
انجیلِ مَتّی 25: KTT
Highlight
Share
Copy
Want to have your highlights saved across all your devices? Sign up or sign in
@ 2024 Korpu Company
انجیلِ مَتّی 25
25
ده کِلِگِ مثال
1«اَ روز، آسمونه پاتشاهی، ده جوانَ کِلِگِ شارین بی که وَیِه رِفِقِنده و اِشتن چراوشون اوگَت و بِشَنده زُما پیشواز. 2پنج نفر از اوه نادون و اَ ای پنج نفر عاقل بِنده. 3نادونه کِلِگون اِشتن چراوشون اوگَت امّا روعنشان اِشتن خمنا نِبَرد. 4امّا عاقلَ کلگون، اِشتن چراوییَم، قدارونی مَشتِ روعن بِبَردشونه. 5وختی زما اومیَن طول بِکَشِس همُّن پِلکِ سنگین ببه و خواو بِشِنده. 6نصفه شَوه را، بِلَنده صَصی بومه که واتَی: ”زُما کورو آ! بشا چو پیشواز!“ 7اُخُری همَّه‌ی کِلِگِون اوپاب بِبِنده و اِشتن چراو شون آمادَه بکه. 8نادان کِلِگِ عاقله کِلِگون بواتند: ”ایکه اَز شَما روعن اَجما آدیا، چون چَما چراوِ کورو ایمَرِنده.“ 9امّا عاقله کِلِگون جواوشون بدا: ”ام روعنی که دارام هم چَما را هم شَما را وَس نیه. چاکتره که بِشا و شَما را روعن بِخِرا.“ 10امّا اَ لحظَه که اَوه روعن خرییَنِ را شیَه بنده، زما آرَسس و کلِگانی که آماده بنده، بشنده جشن و بَر دبَسه ببه. 11چو پَش، اَ ای کِلِگون نی آرَسسنده و بواتشون: ”آقا، آقا، بر چَما را آکه!“ 12ولی زما بواتش: ”حقیقتن، شَمارا وام از شَماهون اونِزونم.“ 13پس ویراجون ببا، چُون نه اَ روزَ خبر دارا و نه اَ ساعتَ.
سه نوکر مثال
14«آسمانه پاتشاهی مردکی شارین بی که گوِسِش بیشی سفر. پس اِشتن نوکرونش وُنگ بکه و اِشتن مال و ملالش اجون اوس ببه 15هر نوکریش چو توانایی قدَرش بدا، ایو پنج قنطار، یعنی ای کارگره صد سال مزدِ قدر، اَ ایو دِ قنطار یعنی ای کارگره چهل سال مزد قدر، و اَ ایویم ای قنطار یعنی ای کارگره بیست سال مزد قدر و اُخُری بِشه سفر. 16اَ مردکی که پنج قنطارش ایگتِش به، اَلبَحل بِشه و چوعییم معاملش بِکَه و پنج علایده قنطارَ نی سودش بِکَه. 17واَ کسی که دِ قنطارِش دَ، دِ علایده قنطارَ نی سودش بِکَه. 18امّا اَ کسی که ای قنطار ایگتش به، بِشه و زمینش بکنت و اِشتن اربابه پولش بِر مخفیش بِکه.
19«طولانیه مدتی پَش، اَ نوکران ارباب آگَردس و اجون حساب کتاب را وُنگ بکَه. 20اَ نوکری که پنج قنطارش اَیگت به، بومه و اَ ای پنج قنطارش نی اِشتن خمنا بایرد و بوات: ”ای ارباب، اَمِنر پنج قنطار اوس ببه اَمی اَ ای پنج قنطار که سودم کرده.“ 21چو اربابه جواو بدا: ”آفرین، ای چاک اَمینه نوکر! اَم وِلِگِ کار اَمین بَیش، بس پِر چیون اَته اوس بَرم بوره و اِشته اربابه شادی دَ شریک ببه!“ 22نوکری که دِ قنطارش ایگته به نی پیش بومه و بوات: ”ارباب امِنَ نی دِ قنطار اوس ببه اَمی اَ ای دِ قنطار که سودم کرده.“ 23چو اربابه جواو بدا: ”آفرین، ای چاک و اَمینه نوکر! ام وِلِگِ کار اَمین بَیش، بس پِر چیون اَته اوس برم. بوره و اِشته اربابه شادی دَ شریک ببه!“ 24اُخُری نوکری که ای قنطارش ایگته به، پیش بومه و بوات: ”ارباب چون زونسَیم ته سخت گیرَ مردکی اِسیش، و اَ یقایی که نِکاشتی، دِرِنی و اَ یقایی که دانه اونِشوندَیش جمع کری 25پس بترسسیم و بشَیم و اِشته قنطارم زمین دلَ مخفیم بکه. بفرما، اَمی اِشته پول!“ 26امّا چو اربابه جواو بدا: ”ای تنبل و بد نوکر! تَه که زونسی یقایی که نکاشتِمه دِرِنِم و یقایی که دانه اونِشوندِمه، جمع کرِم 27پس چرا چمن پولر صرّافان ور ننا تا وختی سفرَ دَ آگَردِم اجو چو سودییَم ایگیرم؟ 28اَ قنطاره چو کود ایگیرا و آدیا اوی که ده قنطار داره. 29چون به هر که داره، ویشتر آدایه بی تا فراوانی بداره؛ امّا اَ که نِداره، اَ چی که داره نی چوکو دَ اَیگتَ بی. 30ام بی مصرفه نوکره بَره سر تایریکیه دَ دراینا، یقایی که برمنده و دندون دندونون سر فشار دینده.“
داوریَه روز
31«وختی که انسانه زا اِشتن شکوه و جلالییَم، همه‌ی فرشتَه عون خَمنا با، اِشتن باشکوه پاتشاهی تخت سر نشه 32و همه‌ی قومه چو پیش جمع بیینده و چوپونی شارین که گوسپندون بُزُنَ دَ جدا کَره، مردمه جدا کَره: 33گوسپندون راسه طرف و بُزُون اِشتن چپه طرف نی. 34اُخُری پاتشاه به اوی که چو راسه طرف اِسنده وا: ”ای شمایی که چمن پِه شَماهونش برکت بدا، بایا، و پاتشاهی ارث ببرا که دنیا اولَ شَما را آماده بیه به. 35چون وَشیرِم به، اَمِنرون غذا بدا؛ تَشیرم به، اَمنران آو بدا؛ غریب بَیم، اَمِنرون یقا بدا. 36لخت بِم، اَمِنرون خَلاو بدا؛ مریض بَیم، چمن عیادت را بومیو؛ زندان بَیم، چمن ویتنه را بومَیو.“ 37اُخُری صالح آدمه جواو دینده: ”آقا، کِی اَتِمون وشیر بوینت و اَتِمون غذا بدا، یا تشیر بیوینتمون و اَتِمون آو بدا؟ 38کِی اَتِمون غریب بوینت و اَتِمون یقا بدا و یا لخت بَیش، و اَتِمون خَلاو بدا؟ 39کِی اَتِمون مریض و یا زندانَ بوینت و اِشته ویتنه را بومَیوم 40پاتشاه جواو بدا: ”حقیقتا، شَمارا وام اَ چی ای که شما چمن وِلِگ ترین برارونِ را بکه، چِمنا کردِرونه.“
41«اُخُری پاتشاه به اَوه که چو چپه طرف اِسنده وا: ”ای لعنت بیون، چَمَنَ دور ببا و اَبدیه آتش دله بشا اَ آتشی که شیطان و چُو فرشته عون را آماده بیاسه، 42چون وشیرم به، اَمِنرون غذا ندا؛ تَشیر بَیم، اَمِنرون آو ندا؛ 43غریب بیم، اَمِنرون یقا ندا؛ لخت بَیم، اَمِنرون خَلاو ندا؛ مریض و زندانی بَیم، چمن وینتنه را نومیو.“ 44اُخُری اَوه جواو دینده: ”آقا، کی اَتِمون وَشیر، تشیر، غریب، لخت، مریض و زندانَ دَ بوینتیوم و اَتمون خدمت نکه؟“ 45اَو جواو دی:”حقیقتا، شَما را وام اَ چیی که چمن ولگترین برارونِ را نِکَردَیو چمنا نِکَردَیو 46پس اَمه شینده اَبدیه عذاب دله، امّا صالحه آدمه شینده اَبدیه زندگی دله.»
Currently Selected:
:
Highlight
Share
Copy
Want to have your highlights saved across all your devices? Sign up or sign in
@ 2024 Korpu Company