نامَه اوّل قُرِنتِنیا 7

مسائِل زناشویی

1اَلَه دربارَهِ مسائِلی که اَسِی ما تُنِوِشت: اَگائی که، «اَسِی مرد خَشِه که دستُش اُ زن نِخَه.» 2ولی وَخاطر وسوسه‌ای که اَسِی بی‌عفتی کِردَ هَه، هر مردی باید زِن خوش اُشبِه و هر زِنی شوی خوش اُشبِه. 3شو باید وظیفَه زناشوییش نسبت اُ زِنَش اَنجوم هادَ و هَمینا هم زن نسبت اُ شوش. 4اَسِی که زن اختیارِنِ بَدن خوش اُشنی بلکه اختیارُش خاد شوشِه، هَمینا هم شو اختیارِنِ بَدن خوش اُشنی بلکه اختیارُش خاد زِنَشِه. 5اُ خوتو از یَکُدو مُضایقَه مَکنی، مَ اِکِه وَ رضایت یَکُدو و آنا هم موقتی، تَ اُ خوتو وَکف دعا کِردَ بِکنی. ولی بعدُش دَفَیدو اُمرَییَه بی، تَ اینایی شیطون اُ شما وَخاطر اِکِه تُناشابِه جلووِ نَفستو بِگِری تُن تِک وسوسه نِبی. 6اِ حرفا که اُ شما اَزنام چُنِ یَک حُکم نی بلکه اَگام اجازَه تُهَه اِ کَرا بِکنی. 7آرزو مَکِه که هَمَه چُنِ ما هادِت، ولی هرکَه یَک عطای خاص از خدا اُشگِرِتِه؛ یکی یَک عطا اُشَه و یِکِیدو یَک عطای دِگَه.

8اُ آنایاکِه عَزَبِت و اُ بِوَه‌زِنیا اَگام که شُنسِه خَشِه که چُنِ ما عَزَب وامانِت. 9ولی اَگَه شُناشابِه جلووِ نَفسشو بِگِرِت، باید عَیش بِکنِت، اَسِی که عَیش کِردَ از سُتَه تِی تَشِ هوی و هَوس بِهتَئِه.

10حُکم ما اُ زِنَ و شوئیا اِئِه، البته نِه حُکم ما، بلکه حُکم خداوندِه که: زن نباید از شوش جدا بِبِه. 11ولی اَگَه جدا بو، دِگَه نباید شو بِکو و یا اِکِه باید خاد شوش صلح بِکو. شو هم نباید اُ زِنَش طَلاک هادَ.

12اُ بَکیَه اَگام، البته ما اَگام نِه خداوند، که اَگَه یَک کاکَئی، زِنی اُشَه که ایمون اُشنِئوردِ و مِ زنا شَئِه که شُمرَه زندگی بِکو، مِ کاکَ‌وا نباید اُ زِنَش طَلاک هادَ. 13اَگَه یَک زنی شو اُشَه که ایمون اُشنِئوردِ و مِ مَردا شَئِه شُمرَه زندگی بِکو، مِ زنا نباید از شوش طَلاک بِگِرِ. 14اَسِی که شویی که ایمون اُشنِئوردِ وَخاطر زِنَش مکدّس اَبِه و زنی که ایمون اُشنِئوردِ وَخاطر شوش مکدّس اَبِه. اَگَه اینا نِهاد، اولادیاتو ناپاک اَبُدِت؛ ولی اینا نی، آنایا مکدّسِت. 15ولی اَگَه مِ زنا یا شویی که ایمون اُشنِئوردِ شَئِه جدا آبِه، بِهِر تَ اِ کَرا بِکو. تِی اینا کَضیَه‌ئِی آن کاکَ یا دادَ وا اَسیر نی. خدا اُ اَما اَسِی صلح و سلامتی دعوت اُشکِردِ. 16اَسِی که اَی زن، از کُ اَدانِش که باعث نجات شوت نابِش؟ یا اَی شو، از کُ اَدانِش که باعث نجات زِنَت نابِش؟

17فَکَط، هر آدامی هَمونا زندگی بِکو که خداوند شُسِه معین کِردِ و خدا اُ آنا دعوت اُشکِردِ. اِئِه کانون ما تِی هَمَهِ کلیسائیا. 18کسی هَه که وَختی خدا دعوتُش اُشکِه، سُنَّت بُدِستاد؟ مِ آداما اَزدُمبالَهِ اِ نِبِه که سُنَّت بُدَش کایِم بِکو؛ کسی هَه که وَختی خدا دعوتُش اُشکِه، سُنَّت نِبُدِستاد؟ مِ آداما اَزدُمبالَهِ سُنَّت بُدَ نِبِه. 19اَسِی که نِه سُنَّت بُدَ مُهمِه نِه سُنَّت نِبُدَ، بلکه مهم اَنجوم دَدَهِ حُکمِی خدائِه. 20هرکَه باید تِی مِ وضعی وامانِه که وَختی خدا دعوتُش اُشکِردِ تِی مِ وضعا بُدِ. 21موکَه‌ای که دعوت بُدِش، غُلوم هادِش؟ تِرسی اُتنِبِه. ولی اَگَه تَشابِه اُ خوت آزاد بِکنِش، فرصتا از دست مَدِ. 22اَسِی که مِ کسی که وَختی از طرف خداوند دعوت بُدِ، غُلوم هاد، آزادِ خداوندِه؛ هَمینا هم مِ کسی که وَختی دعوت بُدِ، آزاد هاد، غُلوم مسیحِه. 23شما اُ یَک بَهایی خِلِدَ بُستی، غُلوم آدامیا مَبی. 24پَ اَی کاکَیّا، هرکَه تِی هر وضعی که دعوت بُدِ، تِی مِ وضعا خاد خدا وامانِه.

عَزَبیا و بِوَه‌یّا

25اَلَه دربارَهِ مِ دُت و پُسِی که موکَهِ عَیش کِردَشوئِه، ما از طرف خداوند حُکمی اُمنی؛ ولی تِی مَکام کسی که وَخاطر رحمت خداوند کابِل اعتمادِ، حُکمُم اَتام. 26وَگَمونُم وَخاطر سختنِی اِ دُورَه زَمونَه‌وا، اَسِی آدام خَشِه که تِی مِ وضعی که هَه، وامانِه. 27زِنَ اُتَه؟ اَزدُم جدایی مَبِش، زِنَ اُتنی؟ اَزدُم زِنَ گِرِتَه مَبِش. 28ولی اَگَه عَیش بِکنی، گناه تُنِکِردِ؛ و اَگَه دُتی عَیش بِکو، گناه اُشنِکِردِ. با اِ حالا آنایایی که عَیش اَکنِت، تِی اِ زندگِنا سختی اَکَشِت و ما اُمنائِه شما سختی بِکَشی.

29کاکَیّا، منظورُم از اِ حرفا اِئِه که وَخت بُری کامِه. اِلا مِم بعد، آنایاکِه زِنَ شُهَه اونا رفتار بِکنِت که اُنگار زِنَ شُنی؛ 30و آنایاکِه عزادارت، اُنگار که عزادار نِهِت؛ و آنایاکِه خارامِت، اُنگار که خارام نِهِت؛ و آنایاکِه چِی اَخِلِت، اُنگار که صاحب چِی نِهِت؛ 31و آنایاکِه از اِ دُنیَه‌وا سود اَبرِت، اُنگار که هیچ سودی شُنِبُردِ. اَسِی که ظاهر آلَئِه اِ دُنیَه‌وا از بین اَچِه.

32ما از شما مَئِه که از نگرونِنیا آزاد بی. مرد عَزَب نگرون کَرِی خداوندِه، نگرون اِکِه چینایی اُ خداوند خشنود بِکو؛ 33ولی مردی که زِنَ اُشَه نگرون کَرِی اِ دُنیَه‌وائِه، نگرون اِکِه چینایی اُ زِنَش خشنود بِکو، 34و حَواسُش یَکجا جمع نی. زِن عَزَب یا دُتی که شو اُشنِکِردِ، نگرون کَرِی خداوندِه، نگرون اِکِه چینایی تِی بَدن و تِی روح، مکدّس بِه؛ ولی زِنی که شو اُشَه نگرون کَرِی اِ دُنیَه‌وائِه، نگرون اِکِه چینایی اُ شوش خشنود بِکو. 35ما اِئا اَسِی خیریت خوتو اَگام، نِه اِکِه محدودتو بِکنام. کَصد ما اِئِه که و وَلمی زندگی بِکنی و بدون اِکِه حَواستو اُ جَیدو اُچِه اُ خوتو وَکف خداوند بِکنی.

36اَگَه یَک مردی فِکر اَکو که رفتارُش خاد نُمزادُش نِ وَلمِه و اَگَه هوی و هَوسُش بُریِه، که باید هم اینا بِه، بِهِر مِ مَردا اُ خواستَهِ خوش بِرَسِه، بِهِر تَ عَیش بِکنِت، اِ کَرا گناه نی. 37ولی اَگَه یَک مردی تصمیمُش جدیه و تِی فشار نی، بلکه لِی هَوسُش تسلط اُشَه و تصمیمُش اُشگِرِتِه که آلَه خاد نُمزادُش عَیش نِکو، مِ مَردا هم کَرِ وَلمی اَکو. 38پَ مِکِه خاد نُمزادُش عَیش اَکو، کَرِ وَلمی اَکو؛ ولی مِکِه عَیش ناکو، از آنا هم بِهتَه اَکو.

39زن تا موکَه‌ای که شوش زندَئِه، مال شوشِه. ولی اَگَه شوش مُرد، آزادِه اُ هرکَه که شَئِه بِگِرِ، البته فَکَط در خداوند. 40ولی با اِ حالا وَ نظرُم اَگَه مِ زنا هَموناکِه هَه وامانِه، خارامتَئِه؛ و فکر اَکنام که ما هم اُ روح خدا اُمَ!

Currently Selected:

نامَه اوّل قُرِنتِنیا 7: LAB

Highlight

Copy