مَتّی 25
25
مَثَل ده باکره
1«پادشاهی آسَمُن مثه ده تا دُهت باکره ایین که دوستویِ عاروسَن، که چراغُ شُسِیُ، به دیدن دوماد در بودِن. 2پنج نُفر اَ اُشُ نادون و پنج نُفر دِگشُ عاکل هَستَرِن. 3دُهتویِ نادون چراغُ خو شُسِی، ولی روغن با خوشُ شُنَبو. 4ولی دُهتویِ عاکل، وا چراغُ خو ظرفویِ پُر اَ روغن هم شُبُرد. 5وختی هُندِنِ دوماد طول ایکِشی، همه چِهمُشُ سنگین بوُ، خُو کَفتَن. 6ولی نصف شُو، صدای بلندی وا گوش رِسی که شَگُو: ”دوماد اَتا! وا دیدنی بیِی!“ 7اُغایه همۀ دُهتُ بیدار بودِنُ چراغُ خو آماده شُکِه. 8نادونُ به عاکلُ شُگُو: ”یه خو اَ روغن خو به ما هادِی چون چراغُمُ خاموش اِبودِن.“ 9ولی عاکلُ جواب شُدا: ”ایی روغنی که مُهَه بِی ما و شما بس ناکُن، بِهتِرن که حدِ روغن فروشُ بِرِی و بی خوتُ روغن بِخِری.“ 10ولی موکعی که اُشُ به روغن گِفتِن رَفترن دوماد هُند و به دُهتویی که آماده هَستَرِن، وا خو به هِیش ایبو و در بسته بو. 11بعد اَ اُ، دُهتویِ دگه هم رِسیدنُ شُگُفت: ”سرورُمُ، سرورُمُ، در وا رومُ واز بُکن!“ 12ولی دوماد بهشُ ایگو: ”حکیکتاً به شما اَگَم، به شما ناشناسُم.“ 13پَ واسار بُبی، چون شما نه اَ اُ روز و نه اَ اُن ساعت خبر تُنی.
مَثَلِ قِنطارُ
14«پادشاهی آسَمُن مثه مردین که شَواستَه مسافرت بِرِت. اُ به نوکرُن خو صدا ایکه و مال و مِنالُ خو دَسِ اُشُ ایدا؛ 15به هر تِی اَ نوکرُخو، کَدِ تواناییشُ چیزی ایدا به یه تا پنج قِنطار ایدا، که دستمزد صد سال یه کارگرَ به یه تا دگه دو قِنطار ایدا که دستمزد چِل سال یه کارگرَ و به اُ یه تا هم یه قِنطار ایدا که دستمزد بیست سال یه کارگرَ. اُغایه خوش به مسافرت رَه. 16مردی که پنج قِنطار ایگِفتَه، همو موکَع رَه با اُ معامله ایکه و پنج قِنطار دگه سود ایکه. 17همیطو هم، اُ که دو قِنطار ایشَستَه دو قِنطار دگه هم سود ایکه. 18ولی اُ که یه قِنطار ایگِفتَه، رَهُ زمینُ ایکَندُ و پول ارباب خو زَفت ایکه.
19«بعد اَ یه مدت طولانی، ارباب اُن نوکرُ برگشت و اَ اُشُ حساب ایخواست. 20اُ نوکری که پنج قِنطار ایگِفتَه، هُند پنج قِنطار دگه هم ایوا و ایگو: ”ارباب، تو به مه پنج قِنطار اِتدا، بُفرما ایی هم پنج قِنطار دگه که سود اُمکِردِن.“ 21اربابش به اُ ایگو: ”آفِرُن، ای نوکر خُب و امُنتدار! چون توو یه کار کوچِک، امُنتدار بودِی، پَ کاروی بِشتِه ای به تو اَدَم، بُدو و تو شادی ارباب خو شریک بَش!“ 22نوکری که دو قِنطار ایگِفتَه هم هُند و ایگو: ”ارباب به مه دو قِنطار اِتدا بُفرما ایی هم دو قِنطار دگه که سود اُمکِردِن.“ 23اربابش جواب ایدا: ”آفِرُن، ای نوکر خُب و امُنتدار! چون توو یه کار کوچِک، امُنتدار بودِی، پَ کاروی بِشتِه ای به تو اَدَم، بُدو و تو شادی ارباب خو شریک بَش!“ 24اُغایه نوکری که یه قِنطار ایگِفتَه، نِزیک هُند و ایگو: ”ارباب، مه مَدونِست تو یه مردی سختگیری، اَ جائی که اِدنکاشتِن دِرُو اَکُنی و اَ جائی که دُن اِدنپاشیدِن جمع اَکُنی، 25وا خاطر همی تِرسیدُم و رفتُم و قِنطارت تو زمین زَفت اُمکه، بُفرما ایی هم قِنطاری که اِتدادَه!“ 26ولی اربابش جواب ایدا: ”ای نوکر بد و تمپل! تو که تَدونِست اَ جائی که اُمنَکاشتِن دِرُو اَکُنُم و اَ جائی که دُن اُمنَپاشیدِن جمع اَکُنُم، 27پَ به چه پول مه ئو به صرّافُن اِدنَدا؟ تا وختی که اَ سَفَر بَرگَردُم پولُم با سودی ازت پس بِگِرُم. 28قِنطارُ اَ ایی مرد بِگِری، و به اُ که ده قِنطار ایشَه هادِی. 29چون به هَرکَ ایشَه، بِشتِه بهش اَدِن تا فَرایُن ایبَشِت؛ ولی اَ اُ که اینین، حتی همو کَد هم که ایشَه، اَ بارش اَگِرِن. 30به ایی نوکر بی فُیدَه بِی اُ صَرا، تو تُریکی بِکَردُنین، جائی که گیریک و دندُن کورچین.“
روز داوری
31«موکعی که پُس انسان با جلال خو واکل همۀ فرشته‌ئُو بیاد، رو تخت پُر شکوه خو اَنینگِه. 32همۀ ملتُ جلو اُ جمع اَبِن، و اُ مثه سالارین که به کَهرُ اَ بزُ جدا اَکُنت، به مَردُمَم اَ هم جدا اَکُنت. 33اُ به کَهرُ طَرَه راست خو و به بزُ طَرَه چپ خو اَنوسِه. 34اُغایه پادشاه به کسوئی که طَرَه راستِشَن اَگِت: ”ای شمائویی که بَپُم بهتُ برکت ایدادِن بیِی و اُ پادشاهیُ وا ارث بُبِری که اَ شروع دنیا بِی شما آماده بودِن. 35چون گُشنه هَستَرُم به مه خوراک تُدا؛ چِهنه هَستَرُم به مه هُوو تُدا؛ غریب هَستَرُم، به مه جا تُدا. 36لُخت هَستَرُم، جِمه گَرُم تُکه؛ مریض هَستَرُم، به مه سر تُزَه؛ توو زندون هَستَرُم، وا دیدنُم هُندین.“ 37اُغایه صالحُ بهش جواب اَدَن ”سرورُمُ، کِی به تو گُشنه مُدی و به تو خوراک مُدا، یا به تو چِهنه مُدی و بهت هُوو مُدا؟ 38کِی به تو غریب مُدی و به تو جا مُدا و یا به تو لُخت مُدی، جِمه گَرِت مُکِه؟ 39کِی به تو مریض و یا توو زندون مُدیُ بهت سر مُزَه؟“ 40پادشاه به اُشُ جواب اَدِت: ”حکیکتاً به شما اَگَم، هر کاریُ که به یه تا اَ کوچِکترین کاکائُن مه تُکه، در واکع به مه تُکِردِن.“ 41اُغایه پادشاه به اُشُویی که طَرَه چپِشَن اَگِت: ”ای مَلعونُ، اَ مه دور بُبی و توو آتِش ابدی که بِی ابلیس و فرشته‌ئُوش آماده بودِن، بِکِین. 42چون گُشنه هَستَرُم، خوراکُم تُنَدا؛ چِهنه هَستَرُم، هُوُم تُنَدا؛ 43غریب هَستَرُم، جام تُنَدا؛ لُخت هَستَرُم جِمه گَرُم تُنَکِه؛ مریض هَستَرُم، توو زندون هَستَرُم، به مه سَرتُنَزَه.“ 44اُغایه اُشُ هم جواب اَدَن: ”سرورُمُ، کِی به تو گُشنهُ چِهنه، غریبُ لُخت، مریض و توو زندون مُدی و بهت خذمت مُنَکِه؟“ 45اُغایه پادشاه جواب اَدِت ”حکیکتاً به شما اَگَم، هر کاریُ که به یه تا اَ کوچِکترین کاکائُن مه تُنَکِه، در واکع به مه تُنَکِردِن.“ 46پَ ایشُ به مجازات ابدی اَرَن، ولی صالحُ به زندگی ابدی.»
Currently Selected:
مَتّی 25: PES
Highlight
Share
Copy
Want to have your highlights saved across all your devices? Sign up or sign in
©️2024 Korpu Company
مَتّی 25
25
مَثَل ده باکره
1«پادشاهی آسَمُن مثه ده تا دُهت باکره ایین که دوستویِ عاروسَن، که چراغُ شُسِیُ، به دیدن دوماد در بودِن. 2پنج نُفر اَ اُشُ نادون و پنج نُفر دِگشُ عاکل هَستَرِن. 3دُهتویِ نادون چراغُ خو شُسِی، ولی روغن با خوشُ شُنَبو. 4ولی دُهتویِ عاکل، وا چراغُ خو ظرفویِ پُر اَ روغن هم شُبُرد. 5وختی هُندِنِ دوماد طول ایکِشی، همه چِهمُشُ سنگین بوُ، خُو کَفتَن. 6ولی نصف شُو، صدای بلندی وا گوش رِسی که شَگُو: ”دوماد اَتا! وا دیدنی بیِی!“ 7اُغایه همۀ دُهتُ بیدار بودِنُ چراغُ خو آماده شُکِه. 8نادونُ به عاکلُ شُگُو: ”یه خو اَ روغن خو به ما هادِی چون چراغُمُ خاموش اِبودِن.“ 9ولی عاکلُ جواب شُدا: ”ایی روغنی که مُهَه بِی ما و شما بس ناکُن، بِهتِرن که حدِ روغن فروشُ بِرِی و بی خوتُ روغن بِخِری.“ 10ولی موکعی که اُشُ به روغن گِفتِن رَفترن دوماد هُند و به دُهتویی که آماده هَستَرِن، وا خو به هِیش ایبو و در بسته بو. 11بعد اَ اُ، دُهتویِ دگه هم رِسیدنُ شُگُفت: ”سرورُمُ، سرورُمُ، در وا رومُ واز بُکن!“ 12ولی دوماد بهشُ ایگو: ”حکیکتاً به شما اَگَم، به شما ناشناسُم.“ 13پَ واسار بُبی، چون شما نه اَ اُ روز و نه اَ اُن ساعت خبر تُنی.
مَثَلِ قِنطارُ
14«پادشاهی آسَمُن مثه مردین که شَواستَه مسافرت بِرِت. اُ به نوکرُن خو صدا ایکه و مال و مِنالُ خو دَسِ اُشُ ایدا؛ 15به هر تِی اَ نوکرُخو، کَدِ تواناییشُ چیزی ایدا به یه تا پنج قِنطار ایدا، که دستمزد صد سال یه کارگرَ به یه تا دگه دو قِنطار ایدا که دستمزد چِل سال یه کارگرَ و به اُ یه تا هم یه قِنطار ایدا که دستمزد بیست سال یه کارگرَ. اُغایه خوش به مسافرت رَه. 16مردی که پنج قِنطار ایگِفتَه، همو موکَع رَه با اُ معامله ایکه و پنج قِنطار دگه سود ایکه. 17همیطو هم، اُ که دو قِنطار ایشَستَه دو قِنطار دگه هم سود ایکه. 18ولی اُ که یه قِنطار ایگِفتَه، رَهُ زمینُ ایکَندُ و پول ارباب خو زَفت ایکه.
19«بعد اَ یه مدت طولانی، ارباب اُن نوکرُ برگشت و اَ اُشُ حساب ایخواست. 20اُ نوکری که پنج قِنطار ایگِفتَه، هُند پنج قِنطار دگه هم ایوا و ایگو: ”ارباب، تو به مه پنج قِنطار اِتدا، بُفرما ایی هم پنج قِنطار دگه که سود اُمکِردِن.“ 21اربابش به اُ ایگو: ”آفِرُن، ای نوکر خُب و امُنتدار! چون توو یه کار کوچِک، امُنتدار بودِی، پَ کاروی بِشتِه ای به تو اَدَم، بُدو و تو شادی ارباب خو شریک بَش!“ 22نوکری که دو قِنطار ایگِفتَه هم هُند و ایگو: ”ارباب به مه دو قِنطار اِتدا بُفرما ایی هم دو قِنطار دگه که سود اُمکِردِن.“ 23اربابش جواب ایدا: ”آفِرُن، ای نوکر خُب و امُنتدار! چون توو یه کار کوچِک، امُنتدار بودِی، پَ کاروی بِشتِه ای به تو اَدَم، بُدو و تو شادی ارباب خو شریک بَش!“ 24اُغایه نوکری که یه قِنطار ایگِفتَه، نِزیک هُند و ایگو: ”ارباب، مه مَدونِست تو یه مردی سختگیری، اَ جائی که اِدنکاشتِن دِرُو اَکُنی و اَ جائی که دُن اِدنپاشیدِن جمع اَکُنی، 25وا خاطر همی تِرسیدُم و رفتُم و قِنطارت تو زمین زَفت اُمکه، بُفرما ایی هم قِنطاری که اِتدادَه!“ 26ولی اربابش جواب ایدا: ”ای نوکر بد و تمپل! تو که تَدونِست اَ جائی که اُمنَکاشتِن دِرُو اَکُنُم و اَ جائی که دُن اُمنَپاشیدِن جمع اَکُنُم، 27پَ به چه پول مه ئو به صرّافُن اِدنَدا؟ تا وختی که اَ سَفَر بَرگَردُم پولُم با سودی ازت پس بِگِرُم. 28قِنطارُ اَ ایی مرد بِگِری، و به اُ که ده قِنطار ایشَه هادِی. 29چون به هَرکَ ایشَه، بِشتِه بهش اَدِن تا فَرایُن ایبَشِت؛ ولی اَ اُ که اینین، حتی همو کَد هم که ایشَه، اَ بارش اَگِرِن. 30به ایی نوکر بی فُیدَه بِی اُ صَرا، تو تُریکی بِکَردُنین، جائی که گیریک و دندُن کورچین.“
روز داوری
31«موکعی که پُس انسان با جلال خو واکل همۀ فرشته‌ئُو بیاد، رو تخت پُر شکوه خو اَنینگِه. 32همۀ ملتُ جلو اُ جمع اَبِن، و اُ مثه سالارین که به کَهرُ اَ بزُ جدا اَکُنت، به مَردُمَم اَ هم جدا اَکُنت. 33اُ به کَهرُ طَرَه راست خو و به بزُ طَرَه چپ خو اَنوسِه. 34اُغایه پادشاه به کسوئی که طَرَه راستِشَن اَگِت: ”ای شمائویی که بَپُم بهتُ برکت ایدادِن بیِی و اُ پادشاهیُ وا ارث بُبِری که اَ شروع دنیا بِی شما آماده بودِن. 35چون گُشنه هَستَرُم به مه خوراک تُدا؛ چِهنه هَستَرُم به مه هُوو تُدا؛ غریب هَستَرُم، به مه جا تُدا. 36لُخت هَستَرُم، جِمه گَرُم تُکه؛ مریض هَستَرُم، به مه سر تُزَه؛ توو زندون هَستَرُم، وا دیدنُم هُندین.“ 37اُغایه صالحُ بهش جواب اَدَن ”سرورُمُ، کِی به تو گُشنه مُدی و به تو خوراک مُدا، یا به تو چِهنه مُدی و بهت هُوو مُدا؟ 38کِی به تو غریب مُدی و به تو جا مُدا و یا به تو لُخت مُدی، جِمه گَرِت مُکِه؟ 39کِی به تو مریض و یا توو زندون مُدیُ بهت سر مُزَه؟“ 40پادشاه به اُشُ جواب اَدِت: ”حکیکتاً به شما اَگَم، هر کاریُ که به یه تا اَ کوچِکترین کاکائُن مه تُکه، در واکع به مه تُکِردِن.“ 41اُغایه پادشاه به اُشُویی که طَرَه چپِشَن اَگِت: ”ای مَلعونُ، اَ مه دور بُبی و توو آتِش ابدی که بِی ابلیس و فرشته‌ئُوش آماده بودِن، بِکِین. 42چون گُشنه هَستَرُم، خوراکُم تُنَدا؛ چِهنه هَستَرُم، هُوُم تُنَدا؛ 43غریب هَستَرُم، جام تُنَدا؛ لُخت هَستَرُم جِمه گَرُم تُنَکِه؛ مریض هَستَرُم، توو زندون هَستَرُم، به مه سَرتُنَزَه.“ 44اُغایه اُشُ هم جواب اَدَن: ”سرورُمُ، کِی به تو گُشنهُ چِهنه، غریبُ لُخت، مریض و توو زندون مُدی و بهت خذمت مُنَکِه؟“ 45اُغایه پادشاه جواب اَدِت ”حکیکتاً به شما اَگَم، هر کاریُ که به یه تا اَ کوچِکترین کاکائُن مه تُنَکِه، در واکع به مه تُنَکِردِن.“ 46پَ ایشُ به مجازات ابدی اَرَن، ولی صالحُ به زندگی ابدی.»
Currently Selected:
:
Highlight
Share
Copy
Want to have your highlights saved across all your devices? Sign up or sign in
©️2024 Korpu Company