ອົບພະຍົບ 7
7
1ພຣະເຈົ້າຢາເວໄດ້ຕອບໂມເຊວ່າ, “ເຮົາຈະເຮັດໃຫ້ເຈົ້າເປັນດັ່ງພຣະເຈົ້າຕໍ່ໜ້າກະສັດຟາໂຣ ແລະອາໂຣນອ້າຍຂອງເຈົ້າຈະເວົ້າຕໍ່ກະສັດຟາໂຣ ດັ່ງຜູ້ທຳນວາຍຂອງເຈົ້າ. 2ຈົ່ງບອກອາໂຣນໃຫ້ຮູ້ທຸກໆສິ່ງທີ່ເຮົາສັ່ງເຈົ້ານັ້ນ ແລະແມ່ນອາໂຣນເອງ ທີ່ຈະເປັນຜູ້ບອກກະສັດຟາໂຣໃຫ້ປ່ອຍຊາວອິດສະຣາເອນ ອອກໄປຈາກປະເທດຂອງລາວ. 3ແຕ່ເຮົາຈະເຮັດໃຫ້ກະສັດຟາໂຣໃຈແຂງ ທັງບໍ່ຍອມເຊື່ອຟັງເຈົ້າ ແມ່ນວ່າເຮົາຈະເຮັດການອິດທີຣິດ ແລະການອັດສະຈັນອັນຍິ່ງໃຫຍ່ນາໆປະການ ທີ່ປະເທດເອຢິບກໍຕາມ. 4ຫລັງຈາກນັ້ນ ເຮົາຈະລົງໂທດປະເທດເອຢິບຢ່າງໜັກ ແລະຈະນຳປະຊາຊົນເຜົ່າຕ່າງໆຂອງເຮົາອອກໄປຈາກປະເທດ. 5ຊາວເອຢິບຈະຮູ້ວ່າ ເຮົາແມ່ນພຣະເຈົ້າຢາເວ ກໍຕໍ່ເມື່ອເຮົາໃຊ້ຣິດອຳນາດຂອງເຮົາຕໍ່ສູ້ພວກເຂົາ ແລະນຳຊາວອິດສະຣາເອນອອກໄປຈາກປະເທດຂອງພວກເຂົາເທົ່ານັ້ນ.” 6ໂມເຊ ແລະອາໂຣນກໍປະຕິບັດຕາມ ສິ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າຢາເວໄດ້ສັ່ງໄວ້ນັ້ນທຸກປະການ. 7ເມື່ອທັງສອງໄດ້ເຂົ້າໄປກ່າວຕໍ່ກະສັດຟາໂຣນັ້ນ; ໂມເຊອາຍຸໄດ້ ແປດສິບປີແລະອາໂຣນອາຍຸໄດ້ ແປດສິບສາມປີ.
ອາໂຣນໃຊ້ໄມ້ຄ້ອນເທົ້າເຮັດການອັດສະຈັນ
8ພຣະເຈົ້າຢາເວໄດ້ບອກໂມເຊແລະອາໂຣນວ່າ, 9“ຖ້າກະສັດຟາໂຣບອກພວກເຈົ້າໃຫ້ເຮັດການອັດສະຈັນ ຈົ່ງບອກອາໂຣນຈັບເອົາໄມ້ຄ້ອນເທົ້າຂອງຕົນຖິ້ມລົງຕໍ່ໜ້າກະສັດຟາໂຣ ແລ້ວໄມ້ຄ້ອນເທົ້ານັ້ນກໍຈະກາຍເປັນງູ.” 10ດັ່ງນັ້ນ ໂມເຊກັບອາໂຣນຈຶ່ງເຂົ້າໄປພົບກະສັດຟາໂຣ ແລະເຮັດຕາມທີ່ພຣະເຈົ້າຢາເວໄດ້ສັ່ງໄວ້ນັ້ນທຸກປະການ. ອາໂຣນໄດ້ຖິ້ມໄມ້ຄ້ອນເທົ້າຂອງຕົນລົງດິນ ຕໍ່ໜ້າບັນດາຂ້າຣາຊການ ແລະໄມ້ຄ້ອນເທົ້ານັ້ນກໍກາຍເປັນງູ. 11ຝ່າຍກະສັດຟາໂຣກໍເອີ້ນບັນດານັກປາດ ແລະບັນດາໝໍມົນຂອງຕົນມາ ເພື່ອໃຫ້ພວກເຂົາໃຊ້ກົນເຮັດແບບດຽວກັນ. 12ພວກເຂົາໄດ້ຖິ້ມໄມ້ຄ້ອນເທົ້າຂອງພວກເຂົາລົງ ແລະໄມ້ຄ້ອນເທົ້ານັ້ນກໍໄດ້ກາຍເປັນງູ. ແຕ່ງູຂອງອາໂຣນໄດ້ກືນກິນງູຂອງພວກເຂົາ. 13ເຖິງປານນັ້ນກໍຕາມ ກະສັດຟາໂຣຍັງໃຈແຂງກະດ້າງດື້ດຶງຢູ່ ແລະບໍ່ເຊື່ອຟັງໂມເຊ ແລະອາໂຣນ ຕາມທີ່ພຣະເຈົ້າຢາເວໄດ້ບອກໄວ້.
ໄພພິບັດຕ່າງໆມາຖືກປະເທດເອຢິບ:
ນໍ້າກາຍເປັນເລືອດ
14ຕໍ່ມາ ພຣະເຈົ້າຢາເວໄດ້ບອກໂມເຊວ່າ, “ກະສັດຟາໂຣໃຈແຂງກະດ້າງດື້ດຶງຫລາຍ ແລະບໍ່ຍອມປ່ອຍໃຫ້ຊາວອິດສະຣາເອນໄປ. 15ສະນັ້ນ ໃຫ້ເຈົ້າໄປພົບກະສັດຟາໂຣໃນຕອນເຊົ້າ ເມື່ອລາວລົງໄປທີ່ແມ່ນໍ້ານິນ. ໃຫ້ຖືໄມ້ຄ້ອນເທົ້າທີ່ກາຍເປັນງູນັ້ນໄປນຳ ແລະຄອຍຖ້າລາວຢູ່ແຄມແມ່ນໍ້າ. 16ແລ້ວຈົ່ງກ່າວຕໍ່ກະສັດຟາໂຣວ່າ, ‘ພຣະເຈົ້າຢາເວ ພຣະເຈົ້າຂອງຊາວເຮັບເຣີ ໄດ້ໃຊ້ຂ້ານ້ອຍມາເພື່ອບອກໃຫ້ທ່ານປ່ອຍປະຊາຊົນຂອງພຣະອົງໄປ ເພື່ອວ່າພວກເຂົາຈະໄດ້ນະມັດສະການພຣະອົງທີ່ຖິ່ນແຫ້ງແລ້ງກັນດານ. ແຕ່ຈົນບັດນີ້ ທ່ານກໍຍັງບໍ່ເຊື່ອຟັງພຣະອົງ. 17ບັດນີ້ ພຣະເຈົ້າຢາເວກ່າວວ່າ, ດ້ວຍເຫດການນີ້ ທ່ານຈະຮູ້ຈັກວ່າເຮົາແມ່ນພຣະເຈົ້າຢາເວ. ເບິ່ງເຖີດ ຂ້ານ້ອຍຈະເອົາໄມ້ຄ້ອນເທົ້າຕີນໍ້າ ແລະນໍ້າກໍຈະກາຍເປັນເລືອດ. 18ປາຈະຕາຍໝົດ, ນໍ້າຈະເນົ່າເໝັນ ແລະຊາວເອຢິບກໍຈະດື່ມນໍ້າບໍ່ໄດ້.”’
19ພຣະເຈົ້າຢາເວໄດ້ສັ່ງໂມເຊໄວ້ວ່າ, “ຈົ່ງບອກອາໂຣນໃຫ້ເດ່ໄມ້ຄ້ອນເທົ້າໃສ່ແມ່ນໍ້າລຳຄອງ ຕະຫລອດທັງໜອງບຶງ ແລະອ່າງນໍ້າໃນປະເທດເອຢິບ. ແລ້ວນໍ້າໃນບ່ອນທັງໝົດນັ້ນຈະກາຍເປັນເລືອດ ແລະທົ່ວປະເທດກໍຈະມີແຕ່ເລືອດ ແມ່ນແຕ່ໃນແອ່ງທີ່ເຮັດດ້ວຍໄມ້ ແລະໃນໄຫທີ່ເຮັດດ້ວຍຫີນ.”
20ແລ້ວໂມເຊ ແລະອາໂຣນກໍເຮັດຕາມສິ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າຢາເວໄດ້ບອກນັ້ນທຸກປະການ ຕໍ່ໜ້າກະສັດຟາໂຣແລະບັນດາຂ້າຣາຊການຂອງເພິ່ນ ອາໂຣນໄດ້ຍົກໄມ້ຄ້ອນເທົ້າຂຶ້ນຕີໜ້ານໍ້າ ແລະນໍ້າກໍກາຍເປັນເລືອດຢູ່ໃນທຸກໆບ່ອນທີ່ມີນໍ້າ. 21ຝູງປາໃນແມ່ນໍ້າຕາຍໝົດ ແລະນໍ້າກໍເນົ່າເໝັນ ຈົນຊາວເອຢິບດື່ມນໍ້າໃນແມ່ນໍ້າບໍ່ໄດ້ ເພາະວ່າມີເລືອດທົ່ວໄປໃນປະເທດເອຢິບ. 22ແລ້ວບັນດາໝໍມົນຂອງກະສັດຟາໂຣກໍໃຊ້ຄາຖາອາຄົມຂອງພວກເຂົາ ກະທຳໄດ້ຄືກັນ ແລະກະສັດຟາໂຣແຮ່ງໃຈແຂງກະດ້າງດື້ດຶງຫລາຍຍິ່ງຂຶ້ນ. ເຫດການເປັນໄປຕາມທີ່ພຣະເຈົ້າຢາເວໄດ້ກ່າວໄວ້ທຸກປະການ; ສະນັ້ນ ກະສັດຟາໂຣຈຶ່ງບໍ່ເຊື່ອຟັງໂມເຊແລະອາໂຣນ. 23ເພິ່ນບໍ່ສົນໃຈໃນເຫດການນັ້ນເລີຍ ແຕ່ກັບຄືນເມືອວັງຂອງເພິ່ນດ້ວຍທ່າທີ່ອັນເບີດເສີຍ. 24ຊາວເອຢິບທົ່ວປະເທດຕ່າງກໍຂຸດນໍ້າສ້າງຕາມແຄມແມ່ນໍ້ານິນ ຍ້ອນວ່າພວກເຂົາດື່ມນໍ້າຢູ່ໃນແມ່ນໍ້ານິນບໍ່ໄດ້.
25ເຈັດວັນຜ່ານໄປ ຫລັງຈາກທີ່ພຣະເຈົ້າຢາເວໄດ້ເຮັດໃຫ້ແມ່ນໍ້ານິນກາຍເປັນເລືອດ.
Currently Selected:
ອົບພະຍົບ 7: ພຄພ
Highlight
Share
Copy
Want to have your highlights saved across all your devices? Sign up or sign in
@ 2012 United Bible Societies. All Rights Reserved.