مزامیر ۳۹
۳۹
می زندگی چقده زود گوذره
پیله رهبرٚ وأسی کی سرود خوأنأنَ هیدایت کونه: «یِدوتونٚ» رِه. داوودٚ مزمور.
۱ بوگفتم: «می رأ و روشٚ میأنی احتیاط کونم
کی می زوانٚ اَمرأ گوناه نوکونم؛
تا او زمأتی کی شرورٚ آدمأن می ورجأ ایسَه‌ییدی،
می دَهنَ افسارٚ اَمرأ دٚوٚسته دأرم.»
۲ ولی وختی ساکیت ایسَه‌بوم،
و هیچ خوروم گبی نزه‌ییم،
می دیلَ ویشتر درد بیگیفته،
۳ می وجودٚ دورون می دیل آتشٚ مأنستن شواله بزه.
وختی فیکر کودیمی، آتش شواله زه‌یی؛
بأزین می زوانٚ اَمرأ گب بزم:
۴ «اَی خوداوند، می مردنٚ وخت، مرَ وأخبرَ کون
و می عمرٚ روزأنٚ جأیم هَطو؛
وهل بدأنم کی می زندگی چقدر زود گوذره!
۵ می عمرٚ روزأنَ فقط ایوجب چأکودی،
و می زندگی سالأن تی چومأنٚ جُلُو هیچه.
رأس رأسی هر آدمٚ عمر ایتأ آه و دمه؛ سِلاه
۶ رأس رأسی اینسأن ایتأ سایه‌یَ مأنه کی شوئون و اَمون کونه؛
هَچین بیخودی دیل‌نیگرانَ به؛
مال و منال جمَ کونه، ولی نأنه اونٚ جأ کی ایستفاده کونه.
۷ «هسأ اَی سرور، اینتظارٚ چی‌یَ بکشم؟
فقط ترَ اومید دأرم!
۸ مرَ جٚه همه‌یٚ می گونایأن نجات بدن،
ونأل نادانٚ آدمأن مرَ دس پرَ گیرید.
۹ من ساکیت ایسَه‌بوم و گب نزه‌ییم،
چونکی تو اَ بلایَ می سر بأوردی.
۱۰ تنبیهَ می جأ دورَ کون،
چونکی تی ضربٚ دسٚ جیر جٚه بین شمه.
۱۱ تو اینسأنَ اونٚ گوناه وأسی توف و تشرٚ اَمرأ تنبیه کونی،
اونٚ مال و منالَ بیدٚ مأنستن خوری.
رأس رأسی کی آدم ایتأ آه و دم ویشتر نی‌یه. سِلاه
۱۲ اَی خوداوند، می دوعایَ بیشنأو،
می ایجگره صدایَ گوش بدن،
به می گریه صدا تی گوشَ نوأ دٚوٚستن
چونکی تی ورجأ ایتأ مهمانٚ مأنستن ساکن بوبوستم،
هَچین ایتأ غریبه، تومامٚ می آبا و اجدادٚ مأنستن.
۱۳ تی نیگایَ غیظٚ اَمرأ می جأ وأگردأن،
کی قبلٚ اَنکی بیمیرم و اَ دونیا دورون نِیسم، ایوار دِه می لبأنٚ رو خنده بأیه!»
Currently Selected:
مزامیر ۳۹: گیلکی (رشتی)
Highlight
Share
Copy
Want to have your highlights saved across all your devices? Sign up or sign in
© 2010-2019 Gilak Media
